📖 «باب فروتنی و تواضع» ✨ معاویه عمار گفت : از حضرت صادق (ع) شنیدم می فرماید : همانا دو فرشته در آسمان کارگزاران بندگان هستند که هر کس برای خدا فروتنی کند، بلندش می گردانند و هر کس بزرگی کند، به زمینش می زنند. ✨ سَکونی از حضرت صادق (ع) روایت کرده که فرمودند : از فروتنی است که به نشستن در جایگاه پایین تر از خودت راضی باشی و سلام بکنی به کسی که دیدارش می کنی و مجادله را رها کنی، اگر چه حق با تو باشد و دوست نداشته باشی که تو را به پرهیزگاری بستایند. 📚 اصول کافی، جلد سوم #حدیث https://eitaa.com/moravej_tohid/3735 🆔 @moravej_tohid

...در سلوک سرتان را پایین بیاندازید و به بغل دستیتان کاری نداشته باشید. "من باید حرکت کنم". مثل مسافرت های زمینی نیست که چهل نفر با هم در اتوبوس حرکت بکنند. سلوک راه انفرادی هست... #علامه_مروجی_سبزواری @moravej_tohid

🎙#فقه_استدلالی جلسه پانزدهم در محضر #علامه_مروجی_سبزواری 🆔 @moravej_tohid

🎙#فقه_استدلالی جلسه پانزدهم در محضر #علامه_مروجی_سبزواری 🔸 دقیقه 2 یک عبارتی در صحیفه سجادیه هست، در یک دعا که در آن دعا اینگونه آمده، می فرماید : پروردگارا! این مقام (در نماز روز عید دعای امام اینگونه بوده که) خدايا! این، (یعنی این مقامی که ایستادم و نماز عید می خوانم، امامت نماز عید برای مردم می کنم) این مقام خلفای توست و مقام اصفیاء و برگزیدگان توست و کسانی که امین تو هستند. در درجه ی رفیعی که خودت این درجه را به آنها اختصاص دادی. ✨ اینها از این قسمت روایت خواستند استفاده کنند، که خدايا! این مقام خلفای تو و اصفیاء توست. پس مقام امامت، مقام خلفای خداست، مقام کسانی است که اینها اصفیای خدا هستند. به این روایت هم خواستند استدلال کنند که جوابش معلوم است،که هر چند فرض بگیریم (به قول ما طلبه ها، سلّمنا تسلیم شدیم، قبول کردیم) که اصلاً حرف، حرف شماست. می گویید که مقام امامت جمعه، مقامی است که برای امام معصوم است. اما چه قدر روایت های صحیح فراوانی داشتیم که خودشان امر کردند به اصحابشان که شما نماز جمعه را برپا دارید. پس فرض که حرف شما صحیح باشد که برای آنها و منحصر در آنها باشد، اما خود آنها واگذار کردند. 🔸 دقیقه 5 روایت های دیگری هم هست که مورد استناد همین مانعین شده، کسانی که معتقد به حرمت نماز جمعه هستند، آنها این روایت ها هست، می فرماید : اگر روز جمعه و عید قربان با هم مصادف شد، اینجا هم نماز جمعه را می خوانند و هم نماز عید را می خوانند، منتهی چیزی که هست، ائمه (ع) رخصت دادند. (در این که اگر کسی نماز عید را خواند و راهش دور بود. مثلاً فرض کنید ماه رمضان تمام شده و فردا برای اینکه نماز عید را بخوانند، از روستاهای دور دست به شهر آمدند، برای اینکه نماز عید را درک کنند، در این روایت ها به اینها رخصت داده شده که اینها می توانند نماز جمعه را دیگر نخوانند. گفتند : همان نماز عید را که خواندند، کفایت می کند.) 🔸 دقیقه 7 امام صادق (ع) : (همین واقعه در زمان حضرت علی (ع) اتفاق افتاد) حضرت علی فرمودند که هر کس می خواهد به نماز جمعه بیاید، بیاید یعنی کسانی که نماز عید را خواندند، در عین حال اگر می خواهند تا ظهر صبر کنند که نماز جمعه را هم بخوانند، بخوانند، اگر هم که نه، دیر می شود و می خواهد به روستا یا قبیله اش برگردد، برگردد. اشکالی ندارد. از این روایات استفاده کرده اند. 🔸 دقیقه 9 منصب امامت ✨ بعضی از منصب ها، بعضی از اموال مال امامت است. مثلاً فرض کنید که انفال، مختص امام است، برای منصب امامت است نه مال شخص امام، در اصطلاح امروز می گویند : حقوقی (یعنی حقیقی) انفال این جوری هست، بیابان ها، دریاها، کوه ها، معدن ها، اینها مال امام است، الان مال امام زمان (ع) است. یعنی به این معنا که امام (ع) هر جوری که بخواهد، در اینها می تواند دخل و تصرف کند و اگر از دنیا رفت، اینها به اولادش نمی رسد، یعنی مثلاً حضرت علی (ع) از دنیا رفت، فقط به امام حسن (ع) می رسد، امام حسین (ع) نمی تواند بگوید، این بیابان مال من، قسمت نمی توانند بکنند، فقط مال منصب امامت است. 🔸 دقیقه 11 جریان فدک هم همین جور بود، ارث نبود. اولاً، هدیه بود، بخشیده بود. ثانیاً، مال شخصی حضرت زهرا (س) نبود. یعنی اگر حضرت از دنیا می رفت و فدک در دستش بود، بین اولادش تقسیم نمی شد. این فقط به امام حسن (ع) می رسید، بعد از امام حسن (ع) به امام حسین (ع) می رسید. 🔸 دقیقه 14 منصب امامت نماز جمعه و منصب حکومت برای امام معصوم (ع) است. (منظور از حکومت، قضاوت است) 🔸 دقیقه 18 در منصب اختلاف هست.... آیا هر منصبی که امام معصوم دارد، غیر امام هم اگر جامع الشرایط بود می تواند داشته باشد یا نه؟ https://eitaa.com/moravej_tohid/3738 🆔 @moravej_tohid

ولیّ چه کسی است؟ گفت هر کس را منم مولا و دوست ابن عمّ من علی مولای اوست کیست مولا؟ آنکه آزادت کند🕊 ولی، کسی است که انسان را آزاد می کند، یعنی چه آزاد میکن؟! یعنی این روحی که در زیر قبر وجود دنیایی دفن است را آزادش می کند و پروازش می دهد تا به سوی خدا، دست انسان را در دست خدا می گذارد. ما هیچ کاری در این دنیا غیر از آزادی خودمان نداریم. 🔹علامه مروجی سبزواری #عکس_نوشته @moravej_tohid

🌫 آماده مرگ باشید در محضر #علامه_مروجی_سبزواری 🕊شرح منطق الطیر، جلسه پنجم #فایل_صوتی_کوتاه #دستورالعمل_ها @moravej_tohid

در محضر #علامه_مروجی_سبزواری ✨جذب رحمت ✨امام صادق (ع): وجدت النور فی البکاء و السجده #کلیپ_تصویری_کوتاه 🆔 @moravej_tohid

🌱 سلام بر تو ای حجت خدا و ای نمایانگر اراده و خواست او «فرازی از زیارت آل یس» ✨امام_زمان(عجل الله تعالی فرجه و الشریف) در کلام امام سجاد(علیه السلام) 🍃 در غیبت کبری (امام زمان ارواحنافداه ) فقط کسانی بر اعتقاد خود استوار می­مانند که: یقین محکم و شناخت صحیح داشته باشند و سخنان ما بر آنها گران نباشد و تسلیم ما اهل بیت باشند. 📖 بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۳۴ #حدیث https://eitaa.com/moravej_tohid/3742 🆔 @moravej_tohid

🌱 ای غریب آشنا! یابن شمس والضحی آه از جدایی آقا! کجایی؟ 😭 #مهدی_بیا https://eitaa.com/moravej_tohid/3743 🆔 @moravej_tohid

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 هوالحکیم #زندگینامه قسمت_پنجم بسمه تعالی 📓آشنایی بیشتر با زندگی استاد: شیخناالاستاد در ادامه چنین در خاطرات خود آورده‌اند: وقتی من وقوع این حرکت را از آن پیرمرد دیدم، تمام حواسم متوجه او شد و دانستم که او را با عالم غیب ارتباط و اتصالی است که جلوات اسمی از اسماء‌‌الله که بر طور قلب او می‌خورد، این، طور را چنین دچار اندکاک و تکان‌های شدید می‌کند. در تمام مدتی که آن‌جا بودم، پیرمرد به عادت همیشگی خاموش بود، و من هم در ظاهر، خاموش، اما در درون من اضطراب و انقلابی برپا بود و در قلبم گویی طوفانی مهیب به همراه زلزله‌ای شدید مدام ارکان قلبم را در هم می‌شکست، و این اولین تجربه‌ی اتصال قلبی من با عالم غیب بود. آن‌جا بود که فهمیدم تاکنون که نماز می‌خوانده‌ام، قرآن قرائت می‌کرده‌ام، آیات قرآن را به آسانی بر زبان جاری می‌ساخته‌ام و کاملاً راحت و آرام بوده‌ام دلیلش این بوده که ارتباط قلب من با حقایق و جواهر آیات قرآن و اذکار نماز، که این حقایق و جواهر در عالم غیب حضور دارند بسته بوده، و من با بخش عَرَضی و ظاهری و با بُعد مادی و طبیعی آن‌ها متصل بوده‌ام، و معلوم است که ما چون با عالم طبیعت خو گرفته‌ایم و در این عالم رشد و نمو کرده‌ایم، اکنون که همین بخش طبیعی آیات و اذکار و اسماء که می‌خوانیم و قرائت می‌کنیم، برای ما هیچ سنگینی و شدتی ندارند و بلکه با نهایت راحتی این آیات و اذکار را بر زبان جاری می‌سازیم. اما چون روزنه‌ای بین قلب با عالم ملکوت و عوالم نفوس کلی و عقول نوری و عالم اسماء‌‌الله به‌وجود آمد، که بخش حقیقی و جوهری آیات و اذکار و اسما در آن‌جا هستند، آن حقایق و جواهر نوری و قدسی از آن روزنه بر قلب ما هجوم آورده و آن‌گاه است که قلب ما می‌شود لانه‌ی مرغ خانگی که شتری می‌خواهد به رسم مهمانی به درون آن خانه وارد شود. به‌هر‌حال مجلس تمام شد و حاج آقا فخر برای تجدید وضو و رفتن به مسجد برای نماز ظهر با حضار خداحافظی کرد و رفت، و سایرین هم رفتند، و آن پیرمرد هم رفت. او رفت و من هم دیوانه‌وار پشت سر او به فاصله‌ی بیست قدم می‌رفتم و جرأت نمی‌کردم که به نزدش رفته و با او سر صحبت را باز کنم؛ آخر سن او حدود هفتاد‌ و پنج بود و من هجده یا نوزده، و هیبتی و مهابتی از او در من افتاده بود که نمی‌گذاشت من به نزد او بروم. البته عقلم به من می‌گفت: آخر او می‌خواهد چه کند؟ او نه تو را می‌کشد، نه کتک می‌زند، و نه فحاشی می‌کند و نه به تو فحش و ناسزا می‌دهد. نهایتاً می‌گوید: بچه جان برو و دَرسَت را بخوان، تو را چه به این حرف‌ها. اما قلبم مرا مانع می‌شد و می‌گفت نرو. آن روز پشت سرش تا در خانه‌شان رفتم و او به خانه رفت و من هم ناکام به خانه‌ی خودمان رفتم. نمی‌دانم آن روز را چگونه گذراندم و آن شب را چگونه به روز رساندم در حالیکه در قلبم آتشی برافروخته بود و شوقی عجیب که مدام ماجرای عشقی شدید را که مولانا در اولین دیدار شمس دچار آن گشته بود، برایم تداعی می‌کرد و با خود می‌گفتم... ‌‌👇👇👇👇ادامه

اگر عشقی که مولانا به شمس پیدا کرده بود چنین آتشی را به جانش درافکند، پس آن فراق و غیبت صغری و یکساله‌ی شمس، و بعد از اندک مدتی، دوباره فراق و غیبت کبری و همیشگی شمس با جان و دل مولوی چه کرده است؟ با آن‌که عشق مولوی بسیار عشقی کامل‌تر و قوی‌تر بوده است و طبیعی است که درد فراق او بسیار جانگدازتر و ویران کننده‌تر. فراقی که مولانا، این شیخ بزرگ طریقت مرتضوی را چنین بی‌پر‌وبال می‌کند که همچون مرغ عشقی که جفت خود را از دست داده و بال و پر خودش هم شکسته، غریبانه می‌سراید: " ای ساکن جان من آخر به کجا رفتی در خانه نهان گشتی یا سوی هوا رفتی چون عهد دلم دیدی از عهد بگردیدی چون مرغ بپریدی ای دوست کجا رفتی در روح نظر کردی چون روح سفر کردی از خلق حذر کردی وز خلق جدا رفتی رفتی تو بدین زودی تو باد صبا بودی ماننده بوی گل با باد صبا رفتی نی باد صبا بودی نی مرغ هوا بودی از نور خدا بودی در نور خدا رفتی ای خواجه این خانه چون شمع در این خانه وز ننگ چنین خانه بر سقف سما رفتی ساعت ۹ صبح روز بعد، آسیمه‌سر به منزل حاج آقا فخر رفتم و منتظر نشستم تا درس تمام شد و طلاب رفتند و کسانی هم که کاری داشتند کارهای آن‌ها هم تمشیت داده شد و ایشان هم رفتند، و آن عده‌ی خاص ماندند و آن پیرمرد لاغر و نحیف. من لحظه‌ای از او چشم برنمی‌داشتم و متوجه او بودم. او همچنان آرام و ساکت نشسته بود و دیگران که صحبت می‌کردند من اصلاً متوجه حرف‌هایشان نبودم. آن روز هم جلسه تمام شد و او خارج شد و آرام آرام راه منزلش را در پیش گرفت و رفت و من هم با فاصله‌ی از او پشت سرش می‌رفتم بدون این‌که جرأت کنم نزدیکش رفته و با او صحبت نمایم. آن روز هم چنین شد که او به خانه‌اش رفت و من هم تا جلوی کوچه‌شان رفتم و او که وارد کوچه شد من در همان جلو کوچه ایستادم و او را که آرام آرام به سوی خانه می‌رفت نگاه می‌کردم تا آن‌که در را باز کرد و وارد منزل شد و در را بست، و من هم ناامید و ناکام چند لحظه‌ای خیره خیره به داخل کوچه نگاه می‌کردم و بعد به سوی منزل خودمان روان شدم در حالی‌که روحم را همان‌جا گذاشته بودم و فقط جسم خود را به مدد نفس نباتی به خانه‌ی خودمان کشیده‌ام. ◀️ ادامه دارد... 🆔 @moravej_tohid https://eitaa.com/moravej_tohid/3745🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 هوالحکیم #زندگینامه قسمت_ششم بسمه تعالی 📓آشنایی بیشتر با زندگی استاد آری عقل که همان کدخدا و مرد وجودم بود، به خاطر این‌که طبیعت مرد، سخت است، لذا تشعشعات اسم 'العزیز' را که از سوی او بر وجودم وارد می‌شد احساس نمی‌کرد. بلی خاصیت این اسم این است که در هر کس حضور داشته باشد دیگران را از نزدیک شدن به او برحذر می‌دارد و به خاطر همین اسم در ذات خداست که خداوند، تمامی موجودات را دورباش می‌دهد که: "و یحذرکم الله نفسه" خداوند شما را از نزدیک شدن به خودش برحذر می‌دارد. این اسم در اولیا هم شدت دارد و لذا دیگران را دورباش می‌دهد و از نزدیک شدن به حیطه‌ی وجودی آن‌ها برحذر می‌دارد. این است که شیخ بزرگوار شیراز جناب مصلح الدّين سعدی می‌گوید: چو سلطان عزت عَلَم درکشد جهان سر به جیب عدم درکشد آری عقل به‌خاطر طبیعت سختش تشعشعات این اسم را احساس نمی‌کند و از آن‌جا که اسم 'الحسیب' در او قوت دارد حساب می‌کند که او پیرمردی فرتوت است و هیچ‌گونه ضرب و جرح و قتلی از او ساخته نیست، و از آن‌جا که شخص مؤدبی است پس اهل فحاشی هم نیست، و بعد از محاسبه، امر می‌کند که: پس نزدیک او برو و با او سر صحبت را باز کن. اما قلب این بانوی وجود انسان به‌خاطر طبع لطیفش و این‌که اسم 'الطیف' در او قوت دارد کاری به محاسبات شوهرش ندارد و در خود تشعشعاتی قوی را احساس می‌کند که از سوی آن پیرمرد به او می‌خورند و او را سخت منفعل می‌نمایند، و لذا ترسی از او در ذهن این بانو به‌وجود می‌آید که ترس از ضرر و زیان، و ترس از ضرب و جرح و قتل نیست. بلکه ترس از عظموت و عزتی بود که از نفس عظیم و عزیز او در بانوی قلب من ایجاد می‌شد. البته این اسم مبارک 'العزیز' برای این است که هر بی‌ سروپایی وارد حوزه‌ی وجودی خداوند و یا اولیاء خداوند نشوند اما اگر کسی ثابت قدم ایستاد و صدق و راستی پیش آورد و این بانوی قلب هر چه که ناراستی و نفاق و دورویی است از خانه‌ی وجودی خود بیرون ریخت، آن‌گاه از حوزه‌ی استحفاظی اسم 'العزیز' گذر کرده و وارد اسم دیگری که در نفس ولی خدا حضور دارد می‌شود که اسم مبارک 'الحبیب' است و از این‌جا رابطه‌ی این بانو با آن ولی رابطه‌ی حبی و عاشقانه می‌شود و انسان در قلب خود احساس می‌کند که دیگر از او ترسی ندارد و بلکه او را دوست می‌دارد و این بود که بانوی وجود من به زودی تسلیم آن پیرمرد اهل دل شد و به زودی ارتباط من با او ارتباطی حبّی شد و چنان به او دل بستم که هر وقت از قم به سبزوار می‌آمدم آسیمه‌سر برای دیدن او می‌شتافتم. چنان‌که این ارتباط را تو می‌توانی بین مولانا و شمس نیز بیابی، که اول بار که شمس در جلوی مدرسه‌ی پنبه فروشان که مولانا از آن بیرون آمد و جمعی از طلاب نیز پشت سرش حرکت می‌کردند، با مولانا مواجه شد و راه را بر او بست و از او سؤال کرد که مقام محمد بالاتر است یا أبایزید؟ مولانا برآشفت که این چه سؤالی است که می‌کنی؟ این کجا و آن کجا، و اصلا مقایسه، مقایسه‌ای باطل است، و شاید بانوی وجود مولانا در آن لحظه از آن پیرمرد ژنده‌پوش بیزار هم شد و تا این‌جا با شوهرش یعنی عقل هماهنگ بود، اما به زودی این بانو راهش را از شوهرش جدا کرد و آن‌جا که مولانا با شمس به حجره‌ای از حجرات مدرسه رفتند و سه روز در بر روی همه بستند و هیچ‌کس را اجازه‌ی ورود به حجره ندادند، کدخدای وجود مولانا هم که عقل او باشد از جمله کسانی بود که در پشت در بماند و اجازه‌ی ورود پیدا نکرد و مولانا فقط بانوی وجود خودش را که مقام قلبش بود به درون برد و در این سه روز مولانا هرچه از اسرار و حکمت‌های غیبی و فیوضات سُبّوحی و اشراقات قُدّوسی که از شمس دریافت می‌کرد به‌ واسطه‌ی این بانوی وجودش دریافت کرد. این بانو به‌زودی خودش را تسلیم شمس کرد و محبت او را به‌شدت وارد خودش نمود و از آن منطقه‌ی سخت و جانسوز اسم 'العزیز' گذشت و وارد حوزه‌ی اسم 'الحبیب' شد و از آن به بعد سلطان وجود جلال‌الدين محمد بلخی، بانوی وجود او بود برای همین بود که وقتی شمس‌ از جلال‌الدین به جهت امتحان، شراب طلب کرد، کدخدا به شدت ممانعت کرد که آخر تو فقیهی هستی بزرگ و مردم چه می‌گویند وقتی ببینند یک آیت‌الله العظمی کوزه‌ی دُردی به دست در خیابان راه می‌رود؟ اما کدبانو به فوریت جلوی او را گرفت و خطاب به شوهرش گفت: شمس من عزیز من است و تو هر دلیلی که داشته باشی بر این‌که این کار جایز نیست اما من دلیلی بسیار محکم‌تر دارم بر این‌که جایز است و آن این‌که: "او چنین می‌خواهد". (در مورد عقل و قلب و این‌که عقل، مرد وجود انسان، و قلب، زن وجود انسان است قبلاً اشاره‌ای کرده‌ایم). ◀️ ادامه دارد... 🆔 @moravej_tohid https://eitaa.com/moravej_tohid/3746🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿