همزه وصل، همزه ای است که در ابتدای کلام، تلفظ و در درجِ (اثنای) کلام ساقط می شود در اینکه همزه وصل در درج کلام نباید تلفظ شود، فرقی نیست که قبل از آن ساکن باشد یا متحرک بنابراین همانطور که همزه ی اسم در شعرِ: وَ اسم و فعل ثم حرف الکلم، نباید تلفظ شود در آیه: بِئسَ الاسم الفسوق بعد الایمان هم نباید تلفظ گردد نهایت اینکه در آیه، در صورت عدم تلفظ همزه بین لام تعریف و سینِ اسم التقاء ساکنین پیش می آید که آن هم با کسره دادن به لام، درمان می گردد پس: اگر کسی بگوید بِئسَ الاِسم مثل کسی است که بگوید وَ اِسم و فعل ثم حرف یا بگوید: بِاِسمِ اَللهِ اَلرحمنِ اَلرحیم

بسم الله #صمدیه_تکمیلی_جلسه_قبل #نکته_بسیار_کاربردی ♻️توضیحی درباره حصر 🧐به مثال: ضَرَبَ زید بَکراً توجه کنید زید بکر را زد ♨️در مثال فوق هیچ گونه حصری وجود ندارد ❌نه از طرف فاعل نه از طرف مفعول 👈زید ضارب است و بکر مضروب 👇👇👇 🛑اما اینکه زید تنها ضاربِ بکر است یا اینکه بکر، ضاربِ دیگری هم داشته است #یا 🛑اینکه بکر تنها مضروبِ زید است یا اینکه زید مضروب های دیگری هم داشته است، 🤭ساکت است 🤔ممکن است زید غیر بکر، شخص دیگری را هم زده باشد 🤔یا بکر از غیر از زید هم کتک خورده باشد ☝️اما وقتی بخواهیم بگوییم: ✳️فقط زید بکر را زد #یا ✳️زید فقط بکر را زد 👈باید از ادات حصر استفاده کنیم ✌️ادات حصر دو تاست: 1⃣نفی + اِلا 2⃣اِنَّما در اولی، آنچه را که بخواهیم محصور فیه قرار دهیم، 👈 بعد از اِلا می آوریم ♨️اگر بخواهیم بگوییم: زدن زید منحصر در بکر است و زید کسی جز بکر را نزده است یا به عبارت دیگر: زید فقط بکر را زده است، می گوییم: 💢ما ضَرَبَ زید اِلا بکراً یعنی: نزد زید مگر بکر را =یعنی: زید فقط بکر را زد =یعنی: تنها مضروبِ زید بکر است ♨️ولی اگر بخواهیم بگوییم: زده شدنِ بکر منحصر در زید است و بکر را کسی جز زید نزده است یا به عبارت دیگر: فقط زید بکر را زده است، می گوییم: 💢ما ضَرَبَ بَکراً اِلا زید یعنی: =نزد بکر را مگر زید =یعنی: بکر را فقط زید زد =یعنی: تنها ضاربِ بکر، زید بود 👇👇👇 ☝️پس بینِ دو جمله: ♨️ما ضرب زید الا بکرا و ♨️ما ضرب بکرا الا زید 📈〽️تفاوت از زمین تا زیرزمین است! #دقت_بفرمایید: ☝️در اِلّا حصر یا همان (فقط) روی کلمه #بعد از الا می آید ☝️ولی در اِنّما حصر و(معنای فقط) روی #آخرین کلمه ی جمله می آید ✅بنابراین: ♨️انما ضرب زید بکراً =♨️ ما ضرب زید الا بکراً و ♨️انما ضرب بکراً زید =♨️ ما ضرب بکراً الا زید 👈مرادف است #من_الله_التوفیق

یک نکته مهم گاهی به جمع مکسری ضمیر مونث عود داده شده یا برای آن صفتِ مونث آورده شده است، مانند آیه: (و لله الاسماء الحُسنی فادعوه بها) که برای اسماء صفت مونث (الحسنی) آورده شده و به آن ضمیر مونث برگشته (بها) ولی در عین حال مفردِ آن که اسم است، مذکر است زیرا در زبان عربی با جمع مکسر غیرعاقل معامله ی مفرد مونث می شود حتی اگر مفردش مذکر باشد پس اگر دیدیم مثلا به اشیاء ضمیر مونث برگشته دلیل نمی شود که شیء هم مونث است. باید مواردِ خودِ شیء را بررسی کرد. مثلا در آیه ( و ان من شیء الا یسبح) ضمیر هو در یسبح به شیء برگشته پس می فهمیم که شیء مذکر است

اما یک نکته مهم که هیچ کدام از دوستان به آن توجه نداشتند، این است که چرا اشیاء غیرمنصرف است؟ ابتدا به نظر می رسد که به خاطر الف تانیث ممدوده است ولی اگر دقت کنید همزه ی اشیاء اصلی و لام الفعل است زیرا اشیاء بر وزن اَفعال است و گفتیم الف ممدوه وقتی برای تانیث است که همزه اش اصلی یا منقلب از اصلی نباشد. به همین جهت اِعطاء یا سَماء غیر منصرف نیست پس به راستی چرا اشیاء غیرمنصرف است و در قرآن فرموده: لا تسئلوا عن اشیاءَ

صیغ منتهی الجموع در قرآن: ۱. مآرب: طه، ۱۸ ۲. مجالس، مجادله، ۱۱ ۳. محاریب، سبا، ۱۳ ۴. مدائن، اعراف، ۱۱۱ ۵. مراضع، قصص، ۱۲ ۶. مرافق، مائده، ۶ ۷. مساجد، بقره، ۱۱۴ ۸. مساکن، توبه، ۲۴ ۹. مساکین، بقره، ۸۳ ۱۰. مشارب، یس، ۷۳ ۱۱. مشارق، اعراف، ۱۳۷ ۱۲. مصابیح، فصلت ۱۲ ۱۳. مصانع، شعراء، ۱۲۹ ۱۴. مضاجع، نساء، ۳۴ ۱۵. معارج، زخرف، ۳۳ (سوره معارج هم داریم) ۱۶. معاذیر، قیامت، ۱۵ ۱۷. معایش، اعراف، ۱۰ (چون یاء اصلیه، نشده معائش) ۱۸. مغارب، معارج، ۴۰ ۱۹. مفاتح، انعام، ۵۹ (مفاتیح در قرآن نیست) ۲۰. مقابر، تکاثر، ۲ ۲۱. مقاعد، آل عمران، ۱۲۱ ۲۲. مقالید، زمر، ۶۳ ۲۳. مقامع، حجّ، ۲۱ ۲۴. مناسک، بقره ۱۲۸ ۲۵. منافع، بقره ۲۱۹ ۲۶. مناکب، مُلک، ۱۵ ۲۷. مواخر، نحل، ۱۴ ۲۸. موازین، انبیاء، ۴۷ ۲۹. مواضع، نساء، ۴۶ ۳۰. مواطن، توبه، ۲۵ ۳۱. مواقع، واقعه، ۷۵ ۳۲. مواقیت، بقره، ۱۸۹ ۳۳. موالی، نساء، ۳۳ @matnkhaniarabi

تدریس هدایه شیر افکن ( بارگزاری جدید) 👇👇👇👇👇