برخی به اشتباه می پندارند که در ضاربان و ضاربون، همچون یضربان و یضربون، الف و واو فاعل هستند در حالی که الفِ ضاربان و واو ضاربون علامت رفع هستند نه ضمیر و فاعل فاعل این دو، ضمیر مستتر است

نون هایشان هم تفاوتِ ماهُوی دارند نون یضربان و یضربون علامت رفع و جانشینِ ضمه است ولی نون ضاربان و ضاربون، عوض از تنوینِ در مفرد است و به همین جهت هنگام اضافه حذف می گردد

ظرف و جار و مجرور، هر گاه در جایگاهِ خبر، صفت، صله یا حال قرار بگیرند، متعلِّقِ به متعلَّقِ عامّ واجبُ الحذف هستند

به سه مثال زیر توجه کنید: زید قائم زید ابوه قائم زید ابوه غلامُهُ قائم زید ایستاده است زید پدرش ایستاده است زید پدر او غلامش ایستاده است

به چهار مثال زیر توجه کنید👇 ضَرَبَ زید اَخاهُ ضَرَبَ اَخاهُ زید ضَرَبَ زیداً اَخوهُ ضَرَبَ اَخوهُ زیداً سه تای اول صحیح و چهارمی غلط است

علت صحّتِ مثال اول و سوم واضح است، چون ضمیر به ما قبلِ خود عود کرده است ولی چه تفاوتی بین مثال دوم و چهارم است که یکی صحیح است و دیگری ناصحیح؟

در مثال: ضَرَبَ اَخاهُ زید اگر چه ضمیر به ما بعد بر می گردد ولی رتبه ی زید مقدّم بر اخاه است؛ زیرا زید فاعل است و اخ مفعول و رتبه فاعل مقدم بر مفعول است اگر چه در لفظ موخر باشد ولی در مثال: ضَرَبَ اَخوهُ زیداً زید هم لفظاً موخر از ضمیر است هم رتبه اش به جهت مفعول بودن از اخِ فاعل موخر است

چون اعراب اسم مبنی محلی است گاهی ممکن است در آوردن صفت برای آن دچار اشتباه بشویم مثلاً اگر هولاء اسم اِنَّ بود، باید صفتش منصوب باشد مثل: اِنَّ هولاء المُسلمین . . .

در مفرد و مثنی و جمع بودن هم خبر باید با مخبر عنه مطابقت کند مثل: اِنَّهُم اَبناءُ عِبادک

در فارسی، صفتِ مضاف را بعد از آن و قبل از مضاف الیه می آوریم مثلاً می گوییم: خانه زیبای زید اما در عربی، صفتِ مضاف را بعد از مضاف الیه می آوریم و می گوییم: دارُ زید الجمیله بنابر این عبارت: دُوَلُ الخلیجِ العربیه، اینگونه ترجمه می شود: دولت های عربیِ خلیج نه دولت های خلیج عربی

معروف است که کتاب هدایه نوشته یک بانوست

صمدیه کوتاه و گویا احمدیاسر وافی یزدی @ahmadyaservafiyazdi https://eitaa.com/samadie