حوالی پاییز، در میان تیرگی شب های آبان ماه،طلبه ی جوانی که پاره ی تن و جگرگوشه ی پدر و مادرش بود، گرفتار گله ی گرگ ها شد؛ که به گمانم با انسانیت غریبه بودند؛ دریدند، ناسزا گفتند. چیست این کتک خوردن در میان کوچه ها؟ چیست این قصه ی غربت؟ اما مگر او چه کرده بود؟ ایستادگی! پایِ چه؟ عقایدش! و چه سنگدلانه خواستند آرمان های آرمان را لکه دار کنند اما بیچارگان نمیدانستند که ابراهیمِ آرمان، سال هاست که بت هایِ شرک و نفاق را شکانده. نمیدانستند که او ایرانیست و آرمانش شهادت! نمیدانستند که او شیعه ی حیدر_ امیرالمومنین_است و ورد زبانش علی و سرباز سید علی است. دل هایشان کور بود و میخواستند نور ایمانِ آرمان را نیز خاموش کنند وجدانشان غرق در رذائل حیوانی بود و انسانیتشان رو به افول؛ اما شهادت آرمان، خورشیدی بود که به ظُلَمات و تاریکی آبانِ تلخ تابید؛ بیدارمان کرد و تحقیقا، هزاران درس را به "ملت امام حسین" تقدیم کرد؛ درس جانفدا بودن، درس مقاومت، درس شهـــــــــــــــادت. آرمان رفت ولی نامش، یادش و عقایدش تا ابد در سینه ی این خاک که امانتدار مردانی از دیار مَردستان است، می‌ماند. و امروز به یقین می‌دانیم و می‌فهمیم که « ما برای، آنکه ایران، گوهری تابان شود؛ خـــــــون دلــــــــــــــها خورده ایـــــــــم» آرمان دریـــــــــــــــای شجاعت بود و ما شبنمی ناچیز که باید سالیان سال پیرو مکتبِ جوانمردی او باشیم. این روزها، شهید شدن، دلِ شیر میخواهد و البته عشـــــــق! «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ» به یاد طلبه ی بسیجیِ جوان؛ آرمـــــــــــــــان عزیـــــــــــــز ✾ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📡 کانال نبرد اراده ها