🎥 «مستند تروکاژ»؛ مستندی متفاوت از نحوه مدیریت سلبریتی‌ها در غرب

﷽ یک نمونه از برخورد امیرالمومنین علیه السلام با آشوبگران 👇👇👇 🔥🔥🔥چنان در نهروان سرکوبشون‌ کرد که حتی ده نفر هم ازشون زنده نموند.🔥🔥🔥 ✅✅✅اگر سری به تاریخ زدید؛ حتما به شباهت قتل همسر باردار ابن خبّاب قبل از جنگ نهروان با کشته شدن بانوی باردار در آشوبهای اخیر قم پی خواهید برد. پیامبر صلی الله علیه وآله و حضرت علی علیه السلام بر سر امنیت جامعه اسلامی، با کسی شوخی نداشتند. #نه_به_بی‌غیرتی #نه_به_بی‌حجابی_اجباری #فتنه

مهران رجبی: از نیروهای انتظامی ممنونیم 🔹نیروهای انتظامی به خوبی توانستند آتشی که به بهانه خانم مهسا امینی روشن شده بود و بهانه‌ای برای شبکه‌های کثیف و معاند بود را خاموش کنند. 🔹مهران رجبی همچنین اعلام کرد حسابی در توییتر ندارد و صفحه منتسب به او جعلی است.

تودهنی حجت الاسلام مومنی به سلبریتی‌های مفتخور @BisimchiMedia

💠 دیدگاه امام علی (علیه‌السلام) در برخورد با مخالفان

با دقت در سیره امام علی (علیه السلام) درمی یابیم که امام علی (علیه‌السلام) با معارضان دوگونه برخورد داشته است:  1⃣ برخورد با سران انحراف و گمراهی; آنان که با علم و آگاهی، جمعی را به وادی ضلالت کشاندند;  2⃣ برخورد با زیر مجموعه، یا بدنه معارضان که نوعا افرادی ناآگاه و غیر مغرض اند. 

برخورد حضرت با گروه اول; ابتدا نصیحت و ارشاد و سپس برخورد قاطع انقلابی بوده است. ولی برخورد حضرت با گروه دوم ماهیتاً با گروه اول، متفاوت بوده است. تمام تلاش حضرت در سه نبردی که داشت این بود که بدنه اصلی مخالفان خویش را از سر آن جدا کند. بر این اساس است که: 👌 بر آگاه کردن آن ها از عمق توطئه تلاش فوق العاده داشت و شاهد آن خطبه های فراوانی است که حضرت پیش از جنگ جمل و نهروان و صفین ایراد کرده و به دوستان خویش نیز دستور داد که خطبه های آگاهی بخش ایراد کنند  👌 بر نصیحت و ارشاد آن ها نیز تاکید داشت 👌 در این مسیر، گاه حضرت مدتی جنگ را به تاخیر می انداخت تا زمینه فکر و اندیشه در مخالفان پدید آمده و از طریق انحراف، به صراط مستقیم هدایت شوند.

✍ به عنوان نمونه در تاریخ می خوانیم: پس از آن که حضرت امام علی (ع) شریعه فرات را از دست اصحاب معاویه گرفت و اجازه استفاده از آب را به دوست و دشمن داد تامدتی دست به جنگ نزد و پیامی هم بین او و معاویه رد و بدل نشد. البته این کار به خاطر این بود شاید اصحاب معاویه به سوی حق بازگردند. این سبب شد که بین عراقیان زمزمه درگرفت که چرا امام، فرمان جهاد صادر نمی کند⁉️ به امام گفتند ما نیامده ایم این جا وطن گزینیم. زنان و فرزندان خود را در کوفه گذارده و این جا آمده ایم که با سپاه معاویه و دشمن مبارزه کنیم. حضرت فرمود: افراد لشگر چه می گویند❓ پاسخ دادند: بعضی معتقدند از ترس کشته شدن، فرمان جنگ صادر نمی کند❗️ و بعضی می گویند در مبارزه و جنگ با شامیان تردید دارد❗️ حضرت در پاسخ اینان فرمود: 🔸 «اما قولکم احل ذلک کراهیة الموت فو الله ما ابالی دخلت الی الموت او خرج الموت الی; 🔸اما اینکه می گویید آیا این تاخیر به خاطر ترس از مرگ است به خدا سوگند باک ندارم، من به سوی مرگ روم یا مرگ به سوی من آید!» «و 🔹اما قولکم شکا فی اهل الشام فو الله ما دفعت الحرب یوما الاو انا اطمع ان تلحق بی طائفة فتهتدی بی و تعشوا الی ضوئی وذلک احب الی من ان اقتلها علی ضلالها و ان کانت تبوء بآثامها; 🔹اما این که می گویید در مبارزه با شامیان تردید داشته باشم، هرگز چنین نیست به خدا سوگند! حتی یک روز جنگ را به تاخیر نیانداختم مگر آن که امیدوار بودم، عده ای از آن ها به ما پیوسته و هدایت شوند و در لابلای تاریکی ها پرتوی از نور مرا ببینند و به سوی من آیند و این برای من از کشتار آنان در راه گمراهی بهتر است، گرچه در این صورت نیز به جرم گناهانشان گرفتار می شوند.» 

این شیوه الگویی است برای رفتار با مخالفان ناآگاه; آنان که مغرض و کینه توز نیستند. در برخورد با گروه ها و گروهک های معارض باید اساس بر این باشدکه انسان های فریب خورده را با رفتاری انسانی نجات داد و سپس به سرکوب آن ها پرداخت; گرچه اگر آگاهی بخشی مفید نیفتاد و فریب خوردگان هم چنان در جبهه معارض و مخالف ماندند، نظام مقدسی هم چون نظام امام علی (ع) با آنان نیز برخورد می کند و تقصیری و سرزنشی متوجه نظام الهی او نیست، بلکه متوجه آنان است که «چندین چراغ دارند و بیراهه می روند.» این جا است که این سخن زیبای حضرت امام خمینی (ره) می تواند تفسیری بر این سیره مولا باشد که: «این مساله که نظام در اهداف خود جدّی است و با هیچ کس شوخی ندارد و در صورت به خطر افتادن ارزش های اسلامی با هر کس در هر موقعیت قاطعانه برخورد می نماید باید به عنوان یک اصل خدشه ناپذیر برای تمامی دست اندرکاران و مردم تبلیغ گردد.»

حضرت علی علیه السلام در عهدنامه خود به مالک اشتر می فرماید: ✍ مهربانی، عطوفت و نرم خویی با مردم را در دل خود جای ده [از صمیم قلب آنان را دوست بدار و به ایشان نیکی کن نسبت به ایشان به سان درنده ای مباش که خوردن آنان را غنیمت شماری. زیرا مردم دو گروهند، دسته ای برادر دینی تو هستند و گروه دیگر در آفرینش همانند تو. اگر گناهی از ایشان سر می زند، عیب‌هایی برایشان عارض می شود و خواسته و ناخواسته خطایی انجام می دهند، آنان را عفو کن و از خطاهایشان چشم بپوش همان گونه که دوست داری خداوند تو را ببخشد و از گناهانت چشم پوشی کند. زیرا تو مافوق مردم هستی و کسی که تو را به کار گمارده، مافوق تو و خداوند بالاتر از او ... هیچ گاه از بخشش و گذشت پشیمان نشو و به کیفر و مجازات شادمان مباش. در عمل به خشم و غضبی که می توانی خود را از آن برهانی، شتاب نکن

رهبران الهی رحم و عطوفت و خیرخواهی را در برخورد با مخالفان به حدی رسانده اند، که در پاره ای موارد کسانی که از فلسفه و اسرار چنین اعمالی بی خبرند، می پندارند این اعمال منافات با عزت نفس و بزرگواری دارد. ولی از این نکته غافلند که وقتی این گونه کارها با عزّت و سربلندی منافات دارد که به منظور کسب منافع بی ارزش و زودگذر مادی و یا برای دفع خطرات این جهان انجام شود، نه هنگامی که برای نجات انسانها از بدبختی و هلاکت انجام گیرد؛ که در این صورت نه تنها منافاتی با فضایل اخلاقی و کمالات انسانی ندارد بلکه بیانگر اوج انسانیت است. در دوران حکومت کوتاه امیر مؤمنان علیه السلام به دلیل مخالفت گروههای گوناگون با آن حضرت، زمینه نمایش سیره عملی رهبران الهی در برخورد با مخالفان بیش از زمان دیگر امامان علیهم السلام پدید آمد. لذا بررسی این دوره از تاریخ در ترسیم اصل فوق، اهمیت بسزایی دارد