فوائد میدان برای اقتصاد کشور (سید محمود نبویان)

نفوذی های خطرناک (سید محمود نبویان )

به بهانه برداشت‌ها از بیانات رهبر انقلاب/ چگونه عمل مجریان سیاست خارجی «خسارت محض» می‌شود؟ چنانچه مجری سیاست‌خارجی کشور از خود اختیاری ندارد و محصول عملکرد آن، همان چیزی است که سیاست گذار از او خواسته است، چگونه محصولی به‌دست می‌آید که «خسارت محض» نام می‌گیرد؟ گروه سیاسی خبرگزاری فارس؛ احد شیرزاد: سخنان عصر امروز رهبر معظّم انقلاب درباره کارکردهای وزارت خارجه و نقش آن در سیاست خارجی نظام که به پایان رسید، برخی فضا را فراهم دیدند تا گزاره «برجام تصمیم نظام بود» را تثبیت کنند و اینطور القا کنند که همانطور که رهبر انقلاب، وزارتخارجه را یک مجری دانسته‌اند، بنابراین برجام نیز محصول تصمیم مجموعه‌های بالادستی نظام است نه وزارتخارجه و دولت.   نکته مغفول مانده این است که رهبر انقلاب نقش ریل‌گذار سیاست خارجی کشور را وزارتخارجه نمی‌دانند بلکه نقش ریل گذار را به مجامع بالادستی می‌دهند، امّا سؤال این است که آیا آنچه مجری در این ریل انجام می‌دهد، همان خروجی مطلوب مورد نظر سیاست‌گذار است؟ پاسخ این سؤال را باید در دیگر بیانات رهبر انقلاب جست‌وجو کرد. اینجاست که غفلتی دیگر، یعنی عدم نگاه یکپارچه به بیانات رهبر انقلاب خود را نشان می‌دهد. برای رسیدن به قضاوتی درست و کامل درباره برجام و نقش دستگاه‌های مختلف در آن، باید به دیگر بیانات رهبر انقلاب رجوع کرد. رهبر انقلاب از زمان تصویب برجام تا کنون، به کرّات از این توافقنامه‌ انتقاد کرده‌اند و حتی آن را خسارت محض نامیده‌اند: «آمریکایی‌ها گفته‌اند که ما تحریم‌ها را برمی‌داریم و روی کاغذ هم برداشتند امّا از طرق دیگر جوری عمل می‌کنند که اثر رفع تحریم‌ها مطلقاً به‌وجود نیاید و تحقّق پیدا نکند... ما ناگزیر باید به همه‌ی تعهّدهای خود عمل کنیم [امّا] طرف مقابل با طُرق مختلف، با شیوه‌های مختلف، با خدعه، با تقلّب سر باز می‌زند و به تعهّدهایی که کرده است عمل نمی‌کند. این چیزی است که ما امروز در مقابل چشم خودمان داریم می‌بینیم؛ یعنی خسارت محض». حال سؤال این است، چنانچه مجری سیاست‌خارجی کشور از خود اختیاری ندارد و محصول عملکرد آن، همان چیزی است که سیاست گذار از او خواسته است، چگونه محصولی به‌دست می‌آید که «خسارت محض» نام می‌گیرد؟  مرور برخی دیگر از بیانات رهبر انقلاب درباره برجام، مؤید همین نکته است. رهبر انقلاب در سخنان نوروزی خود در سال ۹۵ و در حرم مطهر رضوی، از عبور از خطوط قرمز نظام درموضوع برجام سخن می‌گویند: «در توافق اخیر هسته‌ای که مورد تأیید قرار گرفت و مذاکره‌کنندگان کشورمان نیز مورد قبول بودند، در مواردی، وزیر محترم امور خارجه به من گفت: «ما نتوانستیم برخی خطوط قرمز را حفظ کنیم». در دیدار ماه رمضان دانشجویان با رهبر انقلاب در سال ۹۸ یکبار دیگر پای برجام به وسط کشیده شد. ایشان در پاسخ به یکی از دانشجویان گفتند: «یکی از دوستان گفتند تصویب برجام را به رهبری نسبت داده‌اند؛ خب بله، امّا شما که چشم دارید، ماشاءالله هوش دارید، همه چیز را می‌فهمید! آن نامه‌ای را که من نوشتم نگاه کنید، ببینید تصویب چه جوری است؛ شرایطی ذکر شده که در این صورت این [توافق] تصویب می‌شود. البتّه اگر چنانچه این شرایط و این خصوصیّات اجرا نشد، اِعمال نشد، وظیفه‌ رهبری این نیست که بیاید وسط و بگوید برجام نباید اجرا بشود».   نکته بعد، نقش دولت در مجامعی است که نقش سیاست‌گذار را در سیاست خارجی ایفا می‌کنند. شورای‌عالی امنیت ملی که رهبر انقلاب به آن اشاره کردند، رئیس جمهور را در رأس خود دارد و برخی دیگر از اعضای دولت نیز در آن حضور دارند. اینجا ممکن است این نکته مطرح شود که در نهایت مصوبات شورای‌عالی امنیت ملّی به تأیید رهبری می‌رسد و باز نقش نهایی را رهبری ایفا می‌‌کند. در پاسخ باید گفت در مواردی مثل برجام، در حالی که رهبر انقلاب از ابتدای مذاکرات به آن خوشبین نبوده‌اند و به کرّات، عدم خوشبینی خود را ابراز کرده اند، در نهایت به تصمیم مجامعی چون مجلس شورای اسلامی و شورای‌عالی امنیت ملی گردن می‌نهند و در نهایت با قید برخی شروط، زیر بار برجام می‌روند. به‌راستی اگر آنچه از خروجی شورای‌عالی امنیت ملی عبور کرده بود، منطبق با خواست رهبری بود، چرا ایشان ۹ شرط را بر آن اضافه کردند؟ نکته دیگر اما این است که وزارتخارجه در دولت حسن روحانی، اختیارات ویژه‌ای داشته است، چنانچه در دولت‌های قبل، مسئولیت پرونده هسته‌ای با دبیر شورای‌عالی امنیت ملی و‌زیر نظر این شورا بود، اما پس از روی کارآمدن حسن روحانی و درخواست وی از رهبر انقلاب، مسئولیت مذاکرات هسته‌ای به وزارتخانه سپرده شد. سؤال بعد این است که آیا سیاست مذاکره و توافق،‌ سیاست نظام بوده، امّا وزیر خارجه آن را به‌درستی اعمال نکرده است؟ پاسخ این سؤال نیز روشن است؛ صرف توافق، هیچگاه سیاست نظام و رهبری نبوده است، بلکه اصولاً توافق زمانی معنا دارد که منجر به دست‌یابی کشور به منافع خود باشد. در موضوع ب

رجام، آنچه منافع کشور را شامل می‌شد، رفع تحریم‌ها و حفظ دستاوردهای هسته ای کشور بود که اکنون و پس از گذشت چند سال از امضای برجام، آنچه پیش روی ملّت ایران قرار دارد، عدم رفع تحریم‌ها و درمقابل، از دست دادن بخش قابل توجهی از ظرفیت‌های هسته‌ای کشور است. از نگاه رهبر انقلاب، توافق نکردن، شرف دارد بر توافق بد: «البتّه این را هم ما گفتیم که توافق نکردن بهتر از توافق بد است ــ که این حرف را آمریکایی‌ها هم می‌زنند ــ این فرمول، فرمول درستی است؛ توافق نکردن از توافق کردنی که در آن، منافع ملّت پامال بشود، عزّت ملّت از بین برود، ملّت ایران با این عظمت، تحقیر بشود [بهتر است]، توافق نکردن شرف دارد بر یک چنین توافق کردنی».

┄┄┅┅✿❀🍃🌸🍃❀✿┅┅┄┄ *اللهم صل علی محمد و آل محمد، بعدد ما أحاط به علمک و عجل فرجهم* سلام و درود بر جنابعالی، روز دوشنبه شما؛ بیستمین روز از ضیافت الهی، به خیر و سعادت. *اللهم العن قتلة امیر المؤمنین* ذکر روز، صد مرتبه: *یا قاضی الحاجات* *آخرین سفارش های روزهای زندگی امام علی (ع)* *سفارش امام به عیادت کنندگان* عيادت كنندگانى به نزد امام(ع) آمدند و از وى خواستند تا سفارش هايى به ايشان بكند. او خداى راستايش كرد و سپاس گزارد و بر پيامبر(ص) درود فرستاد و گفت : *أَيُّهَا النَّاسُ! كُلُّ امْرِئٍ لاَقٍ مَا يَفِرُّ مِنْهُ فِي فِرَارِهِ* . *وَ الاَْجَلُ مَسَاقُ النَّفْسِ، وَالْهَرَبُ مِنْهُ مُوَافَاتُهُ* . *كَمْ أَطْرَدْتُ الاَْيَّامَ أَبْحَثُهَا عَنْ مَكْنُونِ هذَا الاَْمْرِ* ، *فَأَبَى اللهُ إِلاَّ إِخْفَاءَهٌُ* *أَمَّا وَصِيَّتِي: فَاللهَ لاَ تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئًا، وَ مُحَمَّدًا [صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ]، فَلاَ تُضَيِّعُوا سُنَّتَهُ. أَقِيمُوا هذَيْنِ الْعَمُودَيْنِ، وَ أَوْقِدُوا هذَيْنِ الْمِصْبَاحَيْنِ. وَخَلاَكُمْ ذَمٌّ مَا لَمْ تَشْرُدُوا. حَمَلَ كُلُّ امْرِئٍ مِنْكُمْ مَجْهُودَهُ، وَ خَفَّفَ عَنِ الْجَهَلَةِ. رَبٌّ رَحِيمٌ، وَ دِينٌ قَوِيمٌ، وَ إِمَامٌ عَلَيمٌ. أَنَا بِالاَْمْسِ صَاحِبُكُمْ، وَ أَنَا الْيَوْمَ عِبْرَةٌ لَكُمْ، وَ غَدًا مُفَارِقُكُمْ. غَفَرَ اللهُ لِي وَ لَكُمْ! إِنْ تَثْبُتِ الْوَطْأَةُ فِي هذِهِ الْمَزَلَّةِ فَذَاکَ، وَ إِنْ تَدْحَضِ الْقَدَمُ، فَإِنَّمَا كُنَّا فِي أَفْيَاءِ أَغْصَانٍ، وَ مَهَبِّ رِيَاحٍ، وَ تَحْتَ ظِلِّ غَمَامٍ اضْمَحَلَّ فِي الْجَوِّ مُتَلَفِّقُهَا، وَ عَفَا فِي الاْرْضِ مَخَطُهَا. وَ إِنَّمَا كُنْتُ جَارًا جَاوَرَكُمْ بَدَنِي أَيَّامًا، وَ سَتُعْقَبُونَ مِنِّي جُثَّةً خَلاَءً؛ سَاكِنَةً بَعْدَ حَرَاکٍ، وَ صَامِتَةً بَعْدَ نُطقٍ؛ لِيَعِظْكُمْ هُدُوِّي، وَ خُفُوتُ إِطْراقِي، وَسُكُونُ أَطْرَافِي، فَإِنَّهُ أَوْعَظُ لِلْمُعْتَبِرينَ مِنَ الْمَنْطِقِ الْبَلِيغِ وَ الْقَوْلِ الْمَسْمُوعِ. وَ دَاعِي لَكُمْ وَدَاعُ امْرِئٍ مُرْصِدٍ لِلتَّلاَقِي! غَدًا تَرَوْنَ أَيَّامِي. وَيُكْشَفُ لَكُمْ عَنْ سَرَائِرِي، وَ تَعْرِفُونَنِي بَعْدَ خُلُوِّ مَكَانِي، وَ قِيَامِ غَيْرِي مَقَامِي* . *فراری ازمرگ نیست* مردم! هر كس مرگى را كه از آن گريزان است، ـ به هنگام فرار ـ خواهد ديد. دوران زندگى انسان، ميدانِ رانده شدن اوست در جهان، و گريختن از مرگ، رسيدن است بدان. چندان كه روزها را از پى هم به پيش راندم، و براى دست يافتن به راز نهفته اين فرمان (مرگ) كاوش كردم، ولى خدا جز پنهان نگاه داشتنش را نخواست. بسى دور است دانستن اين راز از توان ما ! دانشى است در گنجينه هاى دانايى پروردگار نهفته! *شریکی برای خدا نیارید* و اكنون سفارش من: خداى را! چيزى را شريك او مياريد، و محمد [ که درود خداوند بر او و خاندان او باد ] سنّت او را ضايع مگذاريد! اين دو ستون را برپا بداريد، و اين دو چراغ را افروخته نگه داريد؛ و نكوهشى بر شما نيست تا آن گاه كه پراكنده نيستيد و بر اين دو پايه پايداريد. هر كس به اندازه توانِ خود بكوشد، و بر نادانان آسان گيرد و مخروشد، كه پروردگارتان مهربان است، و دينتان راست، و پيشوايتان داناست. من ديروز يارِ شما بودم، و امروز براى شما مايه پند ؛ و فردا از شما جدا و به كنار. خدا مرا و شما را بيامرزاد! اگر پاى در اين لغزشگاه بر جاى ماند كه هيچ، و اگر بلغزد و مرگ در رسد، شيوه روزگار است، و روزگار ناپايدار است. ما در سايه شاخساران و وزشگاه بادهاى وزان و زير سايه ابرهاى گران به سر برديم كه توده هاى آن در فضا نابود گرديد و نشانه هاى آن در زمين ناپديد. و من براى شما همسايه اى بودم، كه چند روزى تنم مجاورتان گرديد، و به زودى از من كالبدى خواهيد ديد؛ آرامْ پسِ آن كه در جنبش بود، و خاموش، از آن پس كه گفتگو مى نمود. پس پند دهد شما را آراميدن من، و از گردش افتادنِ ديدگانم، و بى جنبش ماندن پاها و دستانم، كه اين براى پند پذيران بهتر است از گفتارِ رسا، و سخنِ شنيدنى و شيوا. شما را بدرود مى گويم، بدرود كسى كه آماده ديدار است ـ و ديدارش با پروردگار است ـ . فردا كه جاى من خالى ماند، و ديگرى بر آن نشست، رازِ درونم را خواهيد دانست و اين كه چه كسى را داديد از دست. نهج البلاغه ، کلام ۱۴۹ *ازهمه عزیزان التماس دعا دارم*