میدانیم باید به راه بیاییم تا از راه بیایی. اما چه کنیم که وسوسه های هوَس خِرخِره مان را جویده است. خودت ما را از بن بست دنیا نجات بده، سربِراه کن ما را، به جبر هم که شده...

خلاصه اینکه بی تو روزگار میگذرانیم دست خودمان نیست تنمان به گناه عادت کرده، میگویند میبخشی، گیرم که ببخشی از خجالت چه کنیم؟

اصلا اگر ما منتظریم چگونه تاکنون بی تو نمردیم؟

... آه از یاران … آه…!

امام علی(علیه‌السلام)می‌فرمود: «چقدر با شما (کوفیان) مدارا کنم؟! چونان مدارا کردن با شتران نوباری که از سنگینی بار، پشتشان زخم شده و مانند وصله زدن لباسهای فرسوده ای که هرگاه از جانبی زخمش را بدوزند، از سوی دیگر پاره میشود! هر وقت دسته ای از لشگریان شام (سپاه معاویه) به شما حمله میکند هر کدام از شما به خانه رفته، درب خانهٔ تان را می‌بندید و چون سوسمار در سوراخ خود می‌خزید و چون کفتار در لانه می‌آرمید!!» 📚 خطبه۶۹-نهج البلاغه

فکر کنم شما هم متوجه لحن امام شده اید…

انصافا غریبونه ست…

آدمای شُل و وِل رو یکبار به «شترهای ضعیف» [کسی که از زیر کار، شونه خالی میکنه] و یکبار به «لباسهای پوسیده» [کسی که فرسوده و غیرقابل استفاده شده] تشبیه می‌فرماید

....….بدون شرح!………

نکنه ما هم اینجوری باشیم واسه اماممون...