امیرالمومنین علی علیه السّلام: همانا دنیا آخرین حد میدان دید افراد کوردل است. 📚 غررالحكم، ج ۲، ص۶۵۵

🌺🍃 حکمت ۴۲۸ نهج‌البلاغه: اِنَّما هُوَ عيدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللّهُ صِيامَهُ وَ شَكَرَ قِيامَهُ، وَ كُلُّ يَوْم لايُعْصَی اللّهُ فيهِ فَهُوَ يَوْمُ عيد؛ اين عيد است برای كسی كه خداوند روزه‌اش را قبول و نمازش را سپاس نهاده، و 🌺🌸 هر روزی كه خداوند در آن نافرمانی نشود روز عيد است.

🌺🍃 حکمت ۴۲۹ نهج‌البلاغه: اِنَّ اَعْظَمَ الْحَسَراتِ يَوْمَ الْقِيامَةِ حَسْرَةُ رَجُل كَسَبَ مالاً فی غَيْرِ طاعَةِ اللّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَاَنْفَقَهُ فی طاعَةِ اللّهِ سُبْحانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ، وَ دَخَلَ الاَْوَّلُ بِهِ النّارَ؛ بزرگترين حسرت‌ها روز قيامت حسرت مردی است كه از حرام كسب ثروت كرده، و آن را مردی به ارث برده و در طاعت خدای سبحان انفاق نموده، پس به خاطر انفاقش وارد بهشت می‌گردد، و ارث‌گذارنده داخل جهنم می‌شود.

🌺🍃 حکمت ۴۳۰ نهج‌البلاغه: 😪تلاش بیهوده برای دنیا😪 إِنَّ أَخْسَرَ النَّاسِ صَفْقَةً وَ أَخْيَبَهُمْ سَعْياً، رَجُلٌ أَخْلَقَ بَدَنَهُ فِي طَلَبِ مَالِهِ، وَ لَمْ تُسَاعِدْهُ الْمَقَادِيرُ عَلَى إِرَادَتِهِ؛ فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْيَا بِحَسْرَتِهِ، وَ قَدِمَ عَلَى الْآخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ. زيان‌كارترين‌مردم در داد‌وستد و نوميدترين آنها در سعى و كوشش مردى است كه جسم خود را در طلب مال فرسوده‌سازد و قضا او را در رسيدن به خواست‌هايش يارى‌نكرده‌باشد، پس حسرت‌زده ازدنيابرود و با بار گناهانش به سراى ديگر درآيد.

🌺🍃 حکمت ۴۳۱ نهج‌البلاغه: ☘️ برتری آخرت‌طلبی بر دنیاطلبی ☘️ الرِّزْقُ رِزْقَانِ، طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ؛ فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْيَا، طَلَبَهُ الْمَوْتُ، حَتَّى يُخْرِجَهُ عَنْهَا؛ وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ، طَلَبَتْهُ الدُّنْيَا، حَتَّى يَسْتَوْفِيَ رِزْقَهُ مِنْهَا. روزى بر دو گونه است: يكى آنكه او تو را طلب مى كند و ديگرى آنكه تو در طلبش هستى. هر كه دنيا را طلب كند، مرگ در طلب اوست تا از دنيا بيرونش برد و هر كه آخرت را طلب كند، دنيا او را طلب كند و روزيش را به تمامى به او رساند. شباهت با حکمت۳۷۹ دارد.

🌺🍃 حکمت ۴۳۲ نهج‌البلاغه: 🌈 ویژگی‌های اولیای الهی 🌈 اوليا خدا آنانی هستند كه؛ به باطن دنيا نظر كردند، وقتی كه مردم به ظاهرش نگريستند. و به فردای آن مشغول شدند وقتی مردم به امروزش پرداختند. پس، از دنيا ميراندند آنچه را كه می‌ترسيدند آنان را بميراند. و رها كردند آنچه را كه دانستند به زودی آنان را رهانمايد. بسيارخواهی ديگران را از دنيا كم يافتند. و يافتنشان را از دنيا «از دست دادن» ديدند. دشمنند آنچه را كه مردم با آن آشتی هستند، و آشتی‌اند آنچه را كه مردم با آن دشمنند. قرآن به آنان دانسته‌شد و آنان به قرآن دانستند. كتاب به آنان برپاست و آنان هم به كتاب برپايند. اميدی فوق آنچه اميد دارند، و بيمی بالاتر از آنچه بيم‌دارند نمی‌بينند.

امام علی علیه السلام: پایان لذت‌ها، و برجای‌ماندن تلخی‌ها را به‌یادآورید. أُذْکُرُوا انقِطاعَ اللَّذّاتِ وَبَقاءَ التَّبِعاتِ حکمت ۴۳۳ نهج‌البلاغه

🌺🍃 حکمت ۴۳۴ نهج‌البلاغه: ♻️آزمودن دوست♻️ اُخْبُرْ تَقْلِهِ؛ بيآزماى تا دشمن شوى.

🌺🍃 حکمت ۴۳۵ نهج‌البلاغه: 💧ثمره شکر، دعا و توبه💦 ما كانَ اللّهُ لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ الشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الزِّيادَةِ، وَلا لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ الدُّعاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الاِْجابَةِ، وَلا لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ التَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الْمَغْفِرَةِ؛ چنين نيست كه خداوند باب شكر را بر عبد باز كند و باب افزونى نعمت را ببندد، و درب دعا را بر عبد بگشايد و درب اجابت را ببندد، و باب توبه را بر عبد باز كند و درب مغفرت را ببندد.