نخست مى فرماید 1_ صدقه (کمک به نیازمندان) داروى شفابخشى است؛ (الصَّدَقَةُ دَوَاءٌ مُنْجِحٌ).

صدقه به هرگونه بخشش گفته نمى شود،

بلکه بخشش هایى است که قصد قربت در آن باشد، 👉 خواه واجب باشند مانند زکات یا مستحب مانند انفاق فى سبیل الله و خواه جنبه شخصى داشته باشد مانند کمک به یتیم یا محروم یا بیمارى یا جنبه عام داشته باشد مانند بناى بیمارستان و دارالایتام که از آن تعبیر به صدقات جاریه نیز مى شود.

اما چگونه این صدقات داروى شفابخشى است، بخشى از آن جنبه حسى دارد که با چشم خود مى بینیم

بیماران محروم از این طریق درمان مى شوند، ایتام سرپرستى مى گردند و بر آلام مستمندان مرهم نهاده مى شود و

بخشى از آن جنبه معنوى دارد همان گونه که در حدیث معروف نبوى(صلى الله علیه وآله) آمده است

دَاوُوا مَرْضَاکُمْ بِالصَّدَقَةِ وَرُدُّوا أَبْوَابَ الْبَلاَءِ بِالدُّعَاءِ: بیماران خود را با صدقه درمان کنید و درهاى بلا را با دعا ببندید.

تجربه نیز نشان داده است که پرداختن صدقه براى درمان بیماران بسیار مؤثر است.

این سخن را با حدیثى از امام کاظم علیه السلام پایان مى دهیم: شخصى خدمت آن حضرت آمد و عرض کرد: فرزندان و همسر من ده نفرند که همه بیمارند. فرمود: آنها را با صدقه درمان کن، زیرا چیزى سریع الاجابه تر و چیزى مفیدتر براى درمان بیماران از صدقه نیست.

مولای متقیان سپس در دومین نکته مى فرماید:

2_ اعمال بندگان در این جهانِ زودگذر در برابر چشمان آنها در آن جهان (پایدار) است ؛ (وَأَعْمَالُ الْعِبَادِ فِی عَاجِلِهِمْ، نُصْبُ أَعْیُنِهِمْ فِی آجَالِهِمْ).

همان گونه که بعضى از شارحان نهج البلاغه تصریح کرده اند، این کلام امام اشاره روشنى به تجسم اعمال در قیامت دارد.