#حڪمـت_۲۶۸ نـهـج الـبـلاغـہ
وَ قَالَ [عليه السلام] أَحْبِبْ حَبِيبَكَ هَوْناً مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ بَغِيضَكَ يَوْماً مَا وَ أَبْغِضْ بَغِيضَكَ هَوْناً مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ حَبِيبَكَ يَوْماً مَا.
#اعـتـدال_در_دوستـى_هـا_و_دشـمنـی_ها
(اخلاقى،اجتماعى، سياسى)
و درود خدا بر او ، فرمود:
✍در دوستى با دوست مدارا كن، شايد روزى دشمن تو گردد، و در دشمنى با دشمن نيز مدارا كن ، زيرا شايد روزى دوست تو گردد.
🍃 @nahjolbalaghekhani🍃
الهی! در شگفتم
از آنکه کوه را می شکافد
تا به معدن جواهر دست یابد، ولی خویش را
نمی کاود تا به مخزن حقائق برسد.
سپاس خدایی را که بسیار مهربان و بسیار بخشاینده و نزدیکترین کس به من حتی از خودم است
خدایا، حکمت قدم هایی را که برایم برمیداری بر من آشکار کن، تا درهایی را که بسویم می گشایی، ندانسته نبندم، و درهایی که به رویم میبندی، به اصرار نگشایم
ما دو نفر اولین مخاطب نوشته هایمان هستیم
و آمده ایم تا در میان همه دویدن ها و روزمرگی های زندگی، این وبلاگ پناهمان باشد و در سایه آن کمی درنگ، کمی تامل و کمی سکوت کنیم
چرا که معتقدیم گاهی یک تلنگر کافیست
و امیدواریم که خویش را در خویش زندانی نکنیم
و پرواز را یاد بگیرم قبلا از آن که به اجبار پروازمان دهند...
#من_نهج_البلاغہ_میخوانم
🍃 @nahjolbalaghekhani🍃
💎 بسم الله الرحمن الرحیم 💎
💫الگوهای رفتاری#امیرالمؤمنین علی(ع)💫
اخلاق فردى - #ساده زيستى #امام على(ع)
🔵 داستان #احنف بن قیس به نحو ديگرى نیز روایت شده است؛
او مى گويد:
روزى بـه دربار معاويه رفتم، وقت نهار آن قدر #طعام گرم، سرد، ترش و شيرين پيش من آوردند كه تعجّب كردم. آنگاه #طعام ديگرى آوردند كه آنرا نشناختم.
پرسيدم: اين چه# طعامى است؟
معاويه جواب داد: ايـن# طـعـام از روده هـاى مـرغـابى تهيّه شده، آنرا با مغز گوسفند آميخته و با روغن پسته سرخ كرده و شكر نِيشكر در آن ريخته اند.
احنف بن قيس مى گويد:
در اينجا بى اختيار گريه ام گرفت و گريستم.
#معاويه با شگفتى پرسيد: علّت گريه ات چيست؟
گفتم: به ياد #على بن ابيطالب عليه السّلام افتادم، روزى در خانه او بودم، وقت# طعام رسيد.
فرمود : ميهمان من باش.
آنگاه سفره اى مُهر و مُوم شده آوردند.
گفتم: در اين سفره چيست؟
فرمود: آرد جو (سويق شعير)
گفتم: آيا مى ترسيد از آن بردارند يا نمى خواهيد كسى از آن بخورد؟
فـرمـود: نـه، هـيـچ كدام از اينها نيست، بلكه مى ترسم# حسن و# حسين عليهماالسلام بر آن روغن حيوانى يا روغن زيتون بريزند.
گفتم: يا #اميرالمؤمنين مگر اين كار حرام است؟
حضرت# اميرالمؤ منين عليه السّلام فرمود:
لا وَ لكِن يَجِبُ عَلى اَئِمَّةِ الحَقِّ اَن يُقَدِّرُوا اَنفُسَهُم بِضَعفَةِ النّاسِ لِئَلاّ يَطغِى الفَقيرَ فَقرُهُ
(نه، بلكه بر امامان حق لازم است در #طعام مانند مردمان عاجز و ضعيف باشند تا فقر باعث طغيان# فقرا نگردد).
هـر وقـت# فـقـر بـه آنـها فشار آورد بگويند: بر ما چه باك، سفره# اميرالمؤمنين نيز مانند ماست.
#مـعـاويـه گـفـت : اى #احـنـف مـردى را يـاد كـردى كـه فـضـيـلت او قابل انكار نيست!
☣ #نهج_البلاغه_الگو_رفتار
@nahjolbalaghekhani
#حڪـمـت_۲۶۵ نـهـج الـبـلاغـہ
وَ قَالَ [عليه السلام] إِنَّ كَلَامَ الْحُكَمَاءِ إِذَا كَانَ صَوَاباً كَانَ دَوَاءً وَ إِذَا كَانَ خَطَأً كَانَ دَاءً.
#گـفـتـار_حكـيمـان_و_درمـان (علمى، درمانى)
و درود خدا بر او ، فرمود:
✍ گفتار حكيمان اگر درست باشد درمان، و اگر نادرست باشد، درد جان است.
🍃 @nahjolbalaghekhani🍃
#فرق_دنیا_آزموده_با_فریفته_به_دنیا
حضرت علی(ع) در نامه ای به امام حسن(ع)
می فرمایند: کسانی که دنیا را خوب آزموده اند به مسافرانی می مانند که در منزل بی آب و غیرمسکونی قرار گرفته اند و در صدد کوچ به سوی منزلی پرنعمت هستند و در این راه متحمل زحمات زیادی می شوند. آنان تمام مشقات را قبول می کنند تا به سرای آرامش برسند و هیچ چیز برای آنها محبوبتر از آن نیست که به محل آرامش واقعی برسند. اما کسانی که فریفته دنیا شده اند به مسافرانی شبیه اند که در منزل پرنعمتی قرار گرفته اند، ولی به آنها گفته اند که باید به سوی محلی خشک و خالی از نعمت حرکت کنند. برای آنها هیچ چیز ناخوش آیندتر از جدایی از آنجا نیست.
#من_نهج_البلاغہ_میخوانم.
🍃 @nahjolbalaghekhani🍃
#حڪـمـت_۲۶۴ نـهـج الـبـلاغـہ
وَ قَالَ [عليه السلام] أَحْسِنُوا فِى عَقِبِ غَيْرِكُمْ تُحْفَظُوا فِى عَقِبِكُمْ.
#نيڪی_بـہ_بـازمـانـدگـان_ديـگـران(اخلاقى، اجتماعى)
و درود خدا بر او ، فرمود:
✍به بازماندگان ديگران نيكى كنيد، تا حرمت بازماندگان شما را نگاه دارند.
🍃 @nahjolbalaghekhani🍃
#خوش_رفـتـارى_بـا_بـازمـانـدگـان_مـسلـمـيـن:
امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به آثار مثبت نيكوكارى درباره بازماندگان مسلمين اشاره مى كند و مى فرمايد: «با بازماندگان ديگران خوشرفتارى كنيد تا با بازماندگان شما همينگونه رفتار كنند»؛ (أَحْسِنُوا في عَقِبِ غَيْرِكُمْ تُحْفَظُوا فِي عَقِبِكُم).
اين گفتار درخشان امام عليه السلام درواقع برگرفته از دو آيه نورانى قرآن مجيد است كه در سوره «نساء» آيه 9 مى گويد: «(وَلْيَخْشَ الَّذِينَ لَوْ تَرَكُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّيَّةً ضِعَافآ خَافُوا عَلَيْهِمْ فَلْيَتَّقُوا اللهَ وَلْيَقُولُوا قَوْلا سَدِيدا)؛ كسانى كه اگر فرزندان ناتوانى از خود به يادگار بگذارند از آينده آنان مى ترسند، بايد (از ستم درباره يتيمان مردم) بترسند! از (مخالفت) خدا بپرهيزند، و سخنى استوار بگويند».
همچنين در آيه 82 سوره «كهف» مى خوانيم: «(وَأَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلاَمَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِى الْمَدِينَةِ وَكَانَ تَحْتَهُ كَنزٌ لَّهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَالِحآ فَأَرَادَ رَبُّکَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَيَسْتَخْرِجَا كَنزَهُمَا رَحْمَةً مِّنْ رَّبِّکَ)؛ و اما آن ديوار، از آنِ دو نوجوان يتيم در آن شهر بود؛ و زير آن، گنجى متعلق به آن دو وجود داشت؛ و پدرشان مرد صالحى بود، پس پروردگار تو مىخواست آنها به حدّ بلوغ برسند وگنجشان را استخراج كنند؛ اين رحمتى از پروردگارت بود».
در آيه نخست، به كسانى كه با يتيمان و فرزندان ناتوان و ضعيف مسلمان بدرفتارى مى كنند هشدار داده كه ممكن است با فرزندان خود آنها اين عمل انجام شود و در آيه دوم، صالح بودن پدران را رمز خدمت دو پيامبر به فرزندان آنها شمرده است.
اين حقيقت در روايات اسلامى نيز منعكس است؛ از جمله در روايتى از امام صادق عليه السلام مى خوانيم: «فِي كِتَابِ عَلِيٍّ عليه السلام إِنَّ آكِلَ مَالِ الْيَتِيمِ سَيُدْرِكُهُ وَبَالُ ذَلِکَ فِي عَقِبِهِ وَيَلْحَقُهُ وَبَالُ ذَلِکَ فِي الاْخِرَةِ؛ در كتاب على عليه السلام آمده است: كسى كه مال يتيم را به ناحق بخورد وبال آن، دامن فرزندان او را در دنيا و دامن خودش را در آخرت خواهد گرفت».
در طول تاريخ نيز نمونه هاى زيادى از اين مطلب آمده است كه افرادى با بازماندگان ديگران بدرفتارى كردند و فرزندان آنها گرفتار بدرفتارى ديگران شدند. با توجه به اينكه مفهوم مطالب فوق اين است كه پاداش كيفر اعمال نيك و بد پدران به فرزندان منتقل مى شود اينجا اين سؤال پيش مى آيد كه چگونه خداوند مجازات شخصى را كه در حق اولاد ديگران ظلم كرده است به فرزندان آن شخص منتقل مى كند؟ در حالى كه قرآن با صراحت مى گويد: «(وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى)؛ هيچكس به جرم گناه ديگرى مجازات نمى شود».
پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته روشن
مى گردد و آن اينكه اين پاداش ومجازات، پاداش و مجازات تشريعى نيست، بلكه نوعى تكوين است، زيرا هنگامى كه كسى پايه كار خوب يا بدى را در جامعه مى گذارد كم كم به صورت سنّتى در
مى آيد و ديگران هم در همان مسير گام بر
مى دارند و درنتيجه آن نيك وبد به سراغ فرزندان او نيز خواهد آمد. به خصوص وجدان انسانى مردم ايجاب مى كند به فرزندان نيكوكار، نيكوكارى كنند و همانگونه كه حس انتقامجويى آنها ايجاب مى كند از فرزندان ستمكار انتقام بگيرند. البته درمورد كلام امام عليه السلام كه سخن از نتيجه نيكوكارى به فرزندان نيكوكار است هيچ مشكلى وجود ندارد كه خداوند تفضّلا فرزندان نيكوكاران را مشمول عنايت خاصى قرار دهد و پاداش پدران را در اختيار آنان بگذارد. در غررالحكم از امام عليه السلام نقل شده است كه «مَنْ رَعَى الاَْيْتَامَ رُعِيَ فِي بَنِيهِ؛ كسى كه يتيمان ديگران را سرپرستى كند مردم فرزندان او را مراقبت و سرپرستى خواهند كرد».
#تفسیر_حڪمت_۲۶۴
#نهج_البلاغه
@nahjolbalaghekhani