eitaa logo
نحو کاربردی/ سید حسین ایرانی
30.6هزار دنبال‌کننده
1.3هزار عکس
217 ویدیو
71 فایل
خرید مستقیم از ادمین بهتر است👇 @ostad_shoo سایت محصولات👇 https://ketabresan.net/w/U51Nt 📚محصولات👇 @mahsolatekarbordi 🎬 آموزش👇 eitaa.com/nahvekarbordi/6846 حمایت👇 6037697443586943 تبلیغات👇 https://eitaa.com/joinchat/3401646237C068eb0a641
مشاهده در ایتا
دانلود
نَصَرَكُمُ اللَّهُ في‏ مَواطِنَ كَثيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُم‏ (خداوند شما را در جاهاى زيادى يارى كرد (و بر دشمن پيروز شديد)؛ و در روز حنين (نيز يارى نمود)؛ در آن هنگام كه فزونى جمعيّتتان شما را مغرور ساخت‏) نقش «إذ» در این آیه چیست؟ الف) ظرف متعلّق به نصر ب) مفعول به اذکر محذوف ج) بدل د) إذ فجائیه محلی از اعراب ندارد 🌸لذت نحو را در کتب نحو کاربردی لمس کنید. 💥منتظر جواباتون هستم @ostad_shoo 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296
128.3K
گزینه ج اذ بدل از حنین است ✅جواب تست آخر به متن زیر توجه کنید👇 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296
☘«إذْ» دو قسم است: 🔸️اسم زمان گذشته 🔸️حرف فجائیه «اذ» اسمیه خودش چند قسم است، با هم بررسی میکنیم: 🍃الف) اسم زمان گذشته «إذ» ظرفیه از ظروف مبنی است که همواره به جمله ـ اسمیه و فعلیه ـ اضافه شده و بر زمان گذشته دلالت دارد. چنانچه «إذ» اسم زمان باشد، چهار کاربرد دارد: ۱. ظرف زمان ماضی ـ مفعول فیه ـ قرار می گیرد. مانند: <لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنينَ إِذْ يُبايِعُونَكَ> (خداوند از مؤمنان - هنگامى كه با تو بيعت كردند - راضى و خشنود شد.) ۲. مفعول به قرار می گیرد.در خیلی از موارد «إذ» مفعول به «أذکُر» است.مانند: <وَ اذْكُرُوا إِذْ كُنْتُمْ قَليلاً فَكَثَّرَكُم> (به خاطر بياوريد زمانى را كه اندك بوديد، و او شما را فزونى داد.) ۳. بدل قرار می گیرد. <َ وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِها مَكاناً شَرْقِيًّا> در آیه‌ی مزبور می‌فرماید: «و در اين كتاب (آسمانى)، مريم را ياد كن، آن هنگام كه از خانواده‏اش جدا شد، و در ناحيه شرقى (بيت المقدس) قرار گرفت‏». در اینجا «إذ» بدل از «مریم» است، چرا که هدف یاد کردن مریم نیست، بلکه یاد کردن حالت و ساعت خاصی از مریم است. ۴. مضاف الیهِ اسم زمان قرار می گیرد. <رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا> در اینجا «إذ» مضاف الیه «بعد» است. 🍃ب) «إذ» فجائیه «إذ» فجائیه حرفی است که پس از «بینا» و «بینما»ی ظرفیه، قرار می‌گیرد. مانند: إنّ أهلَ الدنيا كَرَكْبٍ بَيْنا هُم حَلُّوا إذ صاحَ سائقُهُم فارتَحَلُوا (اهل دنيا مانند كاروانى هستند كه در منزلى فرود آمده باشند و ناگاه قافله‏سالار بانگ رحيل زند و آنان كوچ كنند.) 🌸در کتابهای نحو کاربردی، لذت خواندن ادبیات را بچشید. https://eitaa.com/joinchat/3737649200C929d332cc9
گزینه‎ی اشتباه را مشخّص کنید؟ الف) ذهبَت‎‎ْ المعلِمات إلی صفوفها و هُنَّ مسرعاتٍ ب) یذهبُ المعلّمون إلی صفوفهم و هم مسرعونَ ج) قد ذهبَ المعلمونَ إلی صفوفهم مُسرعینَ د) قد تذهبُ المعلماتُ إلی صفوفهنَّ مُسرعاتٍ 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296
با توجه به مباحث خشک صرف و نحو، به توصیه استاد برای طراوت روح در کانال احلام عضو شید👇 https://eitaa.com/joinchat/1294664025C29d4220a99
نحو کاربردی/ سید حسین ایرانی
گزینه‎ی اشتباه را مشخّص کنید؟ الف) ذهبَت‎‎ْ المعلِمات إلی صفوفها و هُنَّ مسرعاتٍ ب) یذهبُ ال
950K
🌟 گزینه‌ی «الف»: صحیح آن «هنَّ مسرعاتٌ» است. چرا که کل جمله‌ی اسمیه، حال است: «معلم‌ها سریع به کلاسهایشان رفتند».
1.1M
☘ گزینه‌ی «ب» در منادای شبه مضاف، منادی در اسم پس از خود عمل می‌کند که در اینجا «علمین» مفعول به «طالبات» است: «ای دانشجویان دو علم، نظافت طبیعت را حفظ کنید». در گزینه‌ی «الف»، «طالبات» باید تنوین داشته باشد، همچنین فعل «حافظوا» با آن تطابق ندارد. در گزینه‌ی «ج»، فعل «حافظا» با «طالبینَ» تطابق ندارد و «حافظوا» صحیح است. در گزینه‌ی «د» نصب «طالبات» به کسره است که اشتباهاً به فتحه آمده است، همچنین فعل با «طالبات» تطابق ندارد: «یا طالباتٍ العلمَ حافظنَ...» صحیح است. 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296
👌منادای شبه مضاف همانطور که میدانید منادی پنج قسم است: مفرد، مضاف، شبه مضاف، نکره مقصوده و غیر مقصوده. شبه مضاف منادایی است که معنایش با کلمه یا کلمات بعدش تکمیل می شود. مانند: یا فاعلا خیرا. (ای انجام دهنده نیکی) در ادامه این مطلب را بررسی می کنیم. شبه مضاف ادمین @ostad_shoo 🌸در کتابهای نحو کاربردی از خواندن ادبیات لذت ببرید. لینک خرید کتب نحو کاربردی👇 https://ketabresan.net/search?tag=4525&fbclid=PAAaaMyIPYikt11el1L2LURqg6tDSYJ6k_I84vwlMH9YNwcWemKEMM5ura7Ng 😉مطالب کانال گوشه ای از کتب نحو کاربردی عالی است.
مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (کیفر کسی که بخواهد نسبت به اهل تو خیانت کند، جز زندان و یا عذاب دردناک نیست) در این آیه نقش مصدر مؤول چیست؟ الف) فاعل ب) منصوب به نزع خافض ج) خبر د) مستثنی، محلا منصوب 💥منتظر جواباتون هستم @ostad_shoo 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 لینک خرید هر سه کتاب https://ketabresan.net/search?tag=3816
1.67M
گزینه ج ما جزاءوه الا سجنه او عذاب 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 لینک خرید هر سه کتاب https://ketabresan.net/search?tag=3816
🌺نقش مصدر موؤل در قرآن مصدر دو‌قسم است: الف) صریح: اعجبنی ضربک. (زدنت مرا به تعجب انداخت) ب) موول: اعجبنی ان تضرب. (زدنت مرا به تعجب انداخت) 🌟مصدر صریح و مؤول همچون سایر کلمات نقش می پذیرند، مثلا «ضرب» و «أن یضرب» در مثال بالا فاعل هستند. در ادامه نقش مصادر موول در قرآن را بررسی میکنیم. بقیه موارد در کتاب نحو کاربردی عالی 👌نظرات کاربران درباره دوره و کتاب👇 https://eitaa.com/joinchat/3828875411C38e1818afc
👌ناب مخصوص اساتید تفاوت حال وصفی و حال مصدری: «جاءَ زیدٌ ضِحکاً» با «جاءَ زیدٌ ضِاحکاً» 🎓🆔 @nahvekarbordi با بررسی آیات قرآن و استعمالات عرب متوجّه می‌شویم در موارد زیادی مصدر منصوب به عنوان حال آمده است، با اینکه در تعریف حال اغلب نحویّون چنین می‌گویند: وصف منصوبی است که حالت فاعل یا مفعول را هنگام وقوع فعل بیان می‌کند. سؤال این است که آیا مصدر یا مشتقّ بودن حال از نظر معنایی تفاوتی هم دارد؟ در جواب ابتدا یک نکته‌ی مهم بیان می‌کنیم: در زبان عرب هیچ جا را نمی‌توان پیدا کرد که از یک تعبیر به تعبیر دیگری عدول پیدا کرده باشد مگر اینکه در این جابجایی معنی هم تغییر یافته است. امّا اینکه عرب زبان برخی جاها به جای استفاده از مشتقّ از مصدر استفاده می‌کند چند دلیل دارد: 1. مبالغه، مصدر مجرّد حَدَث است در حالی‌که وصف حدث همراه با ذات است، «ضاحکاً» دلالت بر حدث و فاعلش دارد، امّا مصدر حدثِ مجرّد از زمان و ذات است، به همین خاطر هم از نظر نحوی خبر دادن توسّط مصدر از ذات ممنوع است، بر این اساس طبق ضابطه نباید گفت: «زیدٌ ضحکٌ» بلکه باید گفت: «زیدٌ ضاحکٌ» حال اگر عرب زبانی گفت: أقبَلَ زیدٌ سَعیاً. (زید با تلاش آمد) معنای عبارت این است: زید به تلاش تبدیل شد و در وجودش هیچ چیزی از ماده نیست که باعث سنگینی و کندی در آمدنش باشد، بلکه سر تا پا تلاش است، به عبارت دیگر زید تمام وجود تلاش است و هیچ چیز بازدارنده‌ای از دنیای مادّه درونش نیست که مانع از آمدنش باشد. بنابراین هر گاه عرب زبان بخواهد در چیزی مبالغه کند از مصدر استفاده می‌کند. می‌توان یک گام فراتر رفت و گفت اصلاً حال وصفی و حال مصدری کاملاً با هم تفاوت دارند و چنین نیست که حال مصدری به جای حال وصفی قرار گرفته باشد، این یک چیزی است و آن چیز دیگر. مکان استعمال هر یک متفاوت است. ادامه دارد در کتابهای نحو کاربردی از خواندن ادبیات لذت ببرید. 🍃دوره های استادشو 👇 https://eitaa.com/joinchat/1284112542Cf4657e7296 لینک خرید هر سه کتاب https://ketabresan.net/search?tag=3816