رهائی تنها به معنای فاصله گرفتن از موضوع نیست. اون‌چه رو که آگاهانه ترک کردیم، اگر در ناخودآگاه پذیرفته و هضم نشه، همچنان در ما زنده خواهد موند. این رو امشب فهمیدم وقتی که اولین قطره اشک از چشم چپ پائین اومد.

واقعاً هرچقدر از تأثیر خوب مکالمه‌ی face to face با آدم ناآشنا و غریبه و رندوم بگم کمه.

یکی از کتاباهای قفسه‌ی حسنا رو برداشتم، در تراس رو باز کردم، هوا سرده سوز می‌آد خیلی زیاد. من هم بنده‌ی این سوزها هستم.

واقعاً به عنوان یکدانه نرگس از این‌که 24/7 رو تو آشپزخونه بگذرونم مشکلی ندارم.

واقعاً درود

نه تنها یک آدم با طنز بالا رو باید رو سر گذاشت، آدمی که طنزت رو متوجّه شه رو هم همین‌طور باید بوسید و روی سر گذاشت. این‌شکلیه که با مواجهه با طنزت قرار نیست برّ و برّ نگات کنه.

امروز حسنا گفت اگه برم دندون‌پزشکی و تو نیای یه‌جوری می‌شم، اگه برم خونه مامان‌گلی و تو نیای یه جوری می‌شم، اگه وقتائی که می‌رم خرید و تو نیای یه جوری می‌شم. القصّه که ما وسیله‌هامونو جمع کردیم و مقصدمون پلاژه تا کمپ کنیم و یه جوری نشیم. شببخیر

داشتم فکر می‌کردم این آدما که ذوق زندگی کردن دارن چه خفنن، یعنی برای ذوق‌زدگی‌آنه زندگی کردن محدودیت سنی ندارن؛ یه نفر می‌تونه ۷۰ سالش باشه و برای فوت کردن قاصدک ذوق داشته باشه. و چه و چه و چه امیدوارم آدم سریع الذوق‌کنی باشم. آمین