eitaa logo
عرفان، اوج ناز
113 دنبال‌کننده
252 عکس
0 ویدیو
0 فایل
با لمس آدرسهای زیر عضو کانالهای ما در تلگرام و ایتا شوید: تفسیر قرآن: @alquran_ir نهج البلاغه: @nahj_ir صحیفه سجادیه: @sahifeh_ir اخلاق، اوج نیاز @nyaz_ir عرفان، اوج ناز @nazz_ir خانواده امن در ایتا @amn_org بیداری در ایتا @bidary_ir مدیریت: @bidaryir
مشاهده در ایتا
دانلود
(۶۵) از آیت الله مصباح یزدی ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ؛ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﺎ ﻣﺸﺮﻭﻁ: ﻳﮏ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﺧﻴﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﻬﺎﻣﺎﺕ ﺷﺪﻩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ، ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ. ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎﺱ - ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ - ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ‌ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻓﺮﺽ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ: «ﻣﻦ ﺑﮑﯽ ﺍﻭ ﺍﺑﮑﯽ ﺍﻭ ﺗﺒﺎﮐﯽ ﻟﻠﺤﺴﻴﻦ ﻭﺟﺒﺖ ﻟﻪ ﺍﻟﺠﻨﺔ» ﻫﻤﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﻳﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﺑﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻣﺜﻠﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﺗﺒﺎﮐﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﺪﺑﻴﻦ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻦ ﺭﮐﻦ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﮏ ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﻮﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ‌ﺑﺮﺩ. ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺳﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ، ﺑﻴﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻴﻢ. این نکات مهم را در شماره بعد بخوانید. @nazz_ir
(۶۶) از آیت الله مصباح یزدی بیان نکات ضروری در مورد ابهامی که در شماره قبل مطرح شد: ﺗﻠﺎﺯﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ: ﻳﮏ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻫﺮ ﺩﻭ، ﺷﺮﻁ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻭ ﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻳﺎ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﻤﻞ، ﻳﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﺟﻤﺎﻟﯽ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ، ﻋﻤﻞ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺗﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺻﻮﻟﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻭﺩ؟! ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮﻭﺍ ﺃﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﮐﺴﺮﺍﺏ ﺑﻘﻴﻌﺔ ﻳﺤﺴﺒﻪ ﺍﻟﻈﻤﺂﻥ ﻣﺎﺀ ﺣﺘﯽ ﺍﺫﺍ ﺟﺎﺀﻩ ﻟﻢ ﻳﺠﺪﻩ ﺷﻴﺌﺎ ﻭ ﻭﺟﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻮﻓﺎﻩ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﺮﻳﻊ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏ؛ یعنی: ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ، ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺜﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺑﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﯽ ﺁﺏ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺸﻨﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﺏ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻥ ﺷﺘﺎﺑﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﺪ ﻫﻴﭻ ﺁﺏ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺎﻓﺮ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺎﺭﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺳﺪ [ﻭ ﮐﻴﻔﺮ ﮐﻔﺮﺵ ﺑﺪﻫﺪ] ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻠﺎﻳﻖ ﺭﺳﻴﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻨﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻳﺎ ﭘﻮﻝ‌ﻫﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻠﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﯽ‌ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﺪﻡ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ... ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺮﻭﺩ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻭ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ، ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﻨﺎﺩ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﻤﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﻬﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ، ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻨﺪ، ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺟﺰﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ، ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﻤﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ، ﺣﺘﯽ ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ: «ﻟﺎﻳﺠﺪ ﺭﻳﺢ ﺍﻟﺠﻨﺔ». @nazz_ir
(۶۷) از آیت الله مصباح یزدی ﻋﮑﺲ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ(عمل بدون ایمان) ﻧﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺻﻠﺎ ﻓﺮﺽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻫﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻳﮏ «ﺍﻟﻠﻪ ﺍﮐﺒﺮ» ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﺪ، ﻳﮏ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺍﻟﻬﯽ ﺧﻀﻮﻉ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ... ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺍﺛﺮﯼ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﮐﻢ - ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ «ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ»، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ «ﺍﻟﻠﻪ ﺍﮐﺒﺮ» ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺧﻀﻮﻋﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻓﺮﺽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻴﭻ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻫﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﺽ ﻣﻌﻘﻮﻟﺶ ﻣﺜﻠﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺗﮑﻠﻴﻒ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ، ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻨﺸﺄ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻓﺮﺽﺻﺤﻴﺤﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺩﻋﺎﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﮐﺎﺭ ﺧﻴﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﻳﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﺎ ﺗﺮﮎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻨﺸﺄ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺸﻮﺩ، ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ. @nazz_ir
(۶۸) از آیت الله مصباح یزدی ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﻟﺎﺯﻣﻪ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻩ، ﺭﻭﺡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﻣﺆﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ - ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ - ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﻳﺎ ﻏﻀﺒﺶ ﻓﺮﻭﮐﺶ ﮐﺮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻏﻠﺒﻪ ﯼ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ، ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﺍﺕ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ - ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ - ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﮐﻔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ: ﺛﻢ ﮐﺎﻥ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺃﺳﺎﺅﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﯼ ﺃﻥ ﮐﺬﺑﻮﺍ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺑﻬﺎ ﻳﺴﺘﻬﺰﺅﻥ؛ یعنی: ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻤﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺻﺤﻴﺤﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺧﻴﺮ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻄﺮ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﺐ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺷﻬﺮﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ، ﺣﺮﺹ ﺩﻧﻴﺎ، ﺣﺴﺪ ﻭ... ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﮐﻔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﮐﺎﻓﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻋﮑﺲ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. @nazz_ir
(۶۹) از آیت الله مصباح یزدی ﻳﮏ ﻓﺮﺽ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ؟ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ - ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﯼ ﻧﺼﻮﺡ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﯽ - ﺷﻮﺩ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺠﺮﯼ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻴﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﯼ ﻧﺼﻮﺡ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؟ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ: ﺍﻟﺎ ﻣﻦ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺁﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﺎ ﻓﺄﻭﻟﺌﮏ ﻳﺒﺪﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻴﺌﺎﺗﻬﻢ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﻭ ﮐﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻏﻔﻮﺭﺍ ﺭﺣﻴﻤﺎ؛ یعنی: ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺭﻧﺪ، ﭘﺲ ﺧﺪﺍ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﮐﺒﺎﻳﺮ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺻﻐﺎﻳﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺪ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺸﻮﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺮﺯﺩ: ﺍﻥ ﺗﺠﺘﻨﺒﻮﺍ ﮐﺒﺎﺋﺮ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﻮﻥ ﻋﻨﻪ ﻧﮑﻔﺮ ﻋﻨﮑﻢ ﺳﻴﺌﺎﺗﮑﻢ ﻭ ﻧﺪﺧﻠﮑﻢ ﻣﺪﺧﻠﺎ ﮐﺮﻳﻤﺎ؛ یعنی: ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ]ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ[ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﻭﺭﯼ ﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ [ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ] ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺌﺎﺕ ﻭ ﺻﻐﺎﻳﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺣﺪ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺻﻐﺎﻳﺮ، ﺧﻮﺩ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﺒﻴﺮﻩ. @nazz_ir
(۷۰) از آیت الله مصباح یزدی ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﺵ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻣﻠﮏ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ، ﺣﺴﺎﺑﺸﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﻣﻌﺬﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﻋﻘﺎﺏ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﭼﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، ﺧﺪﺍ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﺸﺮ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻫﺎ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻫﺎ، ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‌ﻫﺎ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﯽ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﺎﺏ ﻫﺎ، ﺣﺴﺎﺑﺸﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﺪ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﻁ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ «ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺒﻴﺮﻩ» ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ - ﺁﻥ ﻫﻢ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ - ﺷﻮﺩ، ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺣﮑﻤﻴﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻳﮏ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻣﯽ‌ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﯽ‌ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺁﺭﯼ، ﻫﻤﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻭ ﺻﺎﺋﻢ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﯼ ﻓﺎﺳﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﻔﺮ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ ﻋﺬﺍﺏ، ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﺮﻁ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ. @nazz_ir
(۷۱) از آیت الله مصباح یزدی ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ: ﻳﮏ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﺭﮐﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ، ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﻣﻌﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍ، ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ - ﻣﺜﻠﺎ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﺴﺪ، ﮐﻴﻨﻪ، ﺑﻐﺾ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻮﻳﯽ، ﺑﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ، ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﻨﺎﺩ، ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻠﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﮐﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﻡ، ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﺴﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻗﻄﻌﺎ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺍﺳﺖ: ﺃﻡ ﻳﺤﺴﺪﻭﻥ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺁﺗﺎﻫﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻓﻘﺪ ﺁﺗﻴﻨﺎ ﺁﻝ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﻭ ﺍﻟﺤﮑﻤﺔ ﻭ ﺁﺗﻴﻨﺎﻫﻢ ﻣﻠﮑﺎ ﻋﻈﻴﻤﺎ؛ یعنی: ﺁﻳﺎ ﺣﺴﺪ ﻣﯽ‌ﻭﺭﺯﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ [ﮐﻪ] ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻝ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻠﮏ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻄﺎ ﮐﺮﺩﻳﻢ. @nazz_ir
(۷۲) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ: ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻓﻘﻬﺎ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺯ ﺿﺮﻭﺭﻳﺎﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﻨﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺭﺳﺎﻟﺖ، ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺭﺑﻮﺑﻴﺖ ﺗﺸﺮﻳﻌﯽ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﮑﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﮑﻤﯽ ﺟﺰﻭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ - ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ، ﺗﻌﺰﻳﺮﺍﺕ، ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ... - ﺍﻣﺎ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻃﻬﺎﺭﺗﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﻁ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻴﻦ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﺧﻮﻝ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. @nazz_ir
(۷۳) از آیت الله مصباح یزدی ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻓﮑﺮﯼ: ﭘﺮﺳﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺧﺎﺹ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ، ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻨﺪ. ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻃﻮﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﮑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻧﺲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺤﻴﻄﯽ - ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ، ﺍﺻﻠﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ، ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭد! ﻭ... ﺣﺘﯽ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺠﻌﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪ‌ﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﺣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﻨﺪ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍست! ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﻬﺎ [ﺷﻴﻌﻴﺎن] ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﮐﺒﺮ، ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﺧﺎﻥ ﺍﻟﺎﻣﻴﻦ! ﻳﻌﻨﯽ - ﻧﻌﻮﺫ ﺑﺎﻟﻠﻪ - ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍست! ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻴﻌﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺗﺸﻴﻊ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﻃﻞ. ادامه پاسخ به این سوال را در شماره بعد بخوانید. @nazz_ir
(۷۴) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻓﮑﺮﯼ: ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ، ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻭ ﺧﻠﻔﺎﯼ ﺛﻠﺎﺛﻪ ﺭﺍ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻠﻴﻔﻪﯼ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ؛ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺟﻬﻨﻤﯽ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ، ﺷﺎﻣﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ، ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﺎ «ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ» ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﺳﺘﻀﻌﺎﻓﺶ ﻣﻌﺎﻑ ﻭ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻋﯽ ﺍﺳﺘﻀﻌﺎﻑ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ - ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋﻘﻞ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻘﻞ - ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻠﺎﮎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ‌ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﻥ ﻣﻠﺘﺰﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ. ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ‌ﺑﻴﻨﺪ ﺷﮏ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﺪ. @nazz_ir
(۷۵) از آیت الله مصباح یزدی پرسشی دیگر در مورد ایمان ﻋﻤﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺁﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻃﺮﺩﺷﺎﻥ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﺠﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻓﺴﻖ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﮐﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﺯﺷﺖ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺤﺶ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻓﻴﻘﺶ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ: ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺮﻩ. ﻭ ﻣﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺷﺮﺍ ﻳﺮﻩ؛ یعنی: ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﮏ ﮐﺮﺩﻩ [ﭘﺎﺩﺍﺵ] ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﺯﺷﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ [ﮐﻴﻔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ] ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ. ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺮﺑﺮﮐﺘﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﺍﻥ ﺷﻔﺎﻋﺘﻨﺎ ﻟﻦ ﺗﻨﺎﻝ ﻣﺴﺘﺨﻔﺎ ﺑﺎﻟﺼﻠﺎﺓ؛ یعنی: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺳﺒﮏ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﺪ. @nazz_ir
(۷۶) از آیت الله مصباح یزدی ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻳﻬﻠﮏ ﺍﻟﻤﺘﮑﻞ ﻋﻠﯽ ﻋﻤﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﺠﻮ ﺍﻟﻤﺘﺠﺮﯼ ﺀ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﺍﻟﻮﺍﺛﻖ ﺑﺮﺣﻤﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﻗﻠﺖ ﻓﻤﻦ ﻳﻨﺠﻮ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﺮﺟﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺨﻮﻑ ﮐﺄﻥ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻓﯽ ﻣﺨﻠﺐ ﻃﺎﺋﺮ ﺷﻮﻗﺎ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﺜﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﻓﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﺬﺍﺏ. ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ: ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎﯼ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ [ﺧﻮﺏ] ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻫﻠﺎﮐﺖ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺪ ﻭ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺑﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﺠﺮﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. [ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ] ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ [ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺧﻮﻓﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.] ﮔﻮﻳﯽ ﻗﻠﺐ‌ﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ [ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺸﺎﺭﺩ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ] ﻫﻢ ﺷﻮﻕ ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ. ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﻭ ﻧﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﮑﯽ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﻳﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﻮﺭ ﺭﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﮐﻔﻪ ﯼ ﻳﮏ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ، ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﯼ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺎﻟﺎﺗﯽ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ. ‏ ‏ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻟﺬﺕ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﮐﺎﺭ ﺧﺎﺹ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ، ﻳﮏ ﺳﺮﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ‏ ‏ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﯽ‌ﮐﺸﺪ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﺩ. ‏ ‏ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﺑﻌﻀﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﺬﺕ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﻌﺒﻴﺮ «ﻧﻔﻊ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺑﺮﻧﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﯽ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﺎﻓﻊ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺻﺮﻑ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺑﺮﺳﺪ. @nazz_ir
(۷۷) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد خوف و رجا ‏ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﺳﺮﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ، ﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ، ﺑﻠﮑﻪ «ﻣﺼﻠﺤﺖ» ﺍﺳﺖ. ‏ﻣﺜﻠﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ‏ﺍﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺣﺘﻤﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺒﻮﺩﯼ ﻣﯽ‌ﻳﺎﺑﻨﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ‏ ‏ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻴﺰ ﺟﺰﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ‏ ‏ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ، ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺻﻠﺎﺡ ﻓﺮﺩ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﺿﺮﺭ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺡ ﻓﺮﺩ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ. ‏ ‏ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻴﻢ. ‏ ‏ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺗﺤﻘﻖ ﺁﻥ ﺍﺻﻠﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺗﻠﺎﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﺤﻘﻖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺗﻠﺎﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ. ‏ ‏ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ، «ﺍﻣﻴﺪ» ﻳﺎ «ﺭﺟﺎ» ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ. @nazz_ir
(۷۸) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد خوف و رجا ‏ﺭﺟﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ، ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻣﯽ‌ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ‏ ‏ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺧﻮﻑ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ، ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ، ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺧﻮﺏ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺪ، ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽ‌ﻳﺎﺑﺪ. ‏ ‏ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺩﻓﻊ ﮔﺮﺩﺩ. ‏ ‏ﻣﺜﻠﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ، ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﻭ ﻣﺮﺿﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. @nazz_ir
(۷۹) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد خوف و رجا ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻠﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ‏ ‏ﺩﺭ ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ، ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ‏ ‏ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﻧﺪ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻣﯽ‌ﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺳﻨﺪ. ‏ ‏ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺩﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﻣﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﺱ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﻫﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻭ... ﺗﺮﺳﻴﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺑﻮﺩ؛ ‏ ‏ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻮﺩ، ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ. ‏ ‏ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﺑﭽﻪ‌ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺱ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ‌ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ‌ﺗﺮﺳﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺱ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﯽ‌ﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ. ‏ ‏ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺩﺭﮎ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﺗﻨﺒﻴﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ. ‏ ‏ادامه این بحث زیبا را در شماره بعد بخوانید. ‏ @nazz_ir