#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻓﮑﺮﯼ:
ﭘﺮﺳﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺧﺎﺹ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ، ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻃﻮﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﮑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎﯼ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻧﺲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺤﻴﻄﯽ - ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ، ﺍﺻﻠﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ، ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭد!
ﻭ... ﺣﺘﯽ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺠﻌﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﺣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﻨﺪ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍست! ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﻬﺎ [ﺷﻴﻌﻴﺎن] ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﮐﺒﺮ، ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﺧﺎﻥ ﺍﻟﺎﻣﻴﻦ! ﻳﻌﻨﯽ - ﻧﻌﻮﺫ ﺑﺎﻟﻠﻪ - ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍست!
ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻴﻌﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺗﺸﻴﻊ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﻃﻞ.
ادامه پاسخ به این سوال را در شماره بعد بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻓﮑﺮﯼ:
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ، ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻭ ﺧﻠﻔﺎﯼ ﺛﻠﺎﺛﻪ ﺭﺍ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻠﻴﻔﻪﯼ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ؛ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺟﻬﻨﻤﯽ؟
ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ: ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺷﺎﻣﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ، ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﺎ «ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﺳﺘﻀﻌﺎﻓﺶ ﻣﻌﺎﻑ ﻭ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻋﯽ ﺍﺳﺘﻀﻌﺎﻑ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ - ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻋﻘﻞ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻘﻞ - ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺴﺆﻭﻝ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻠﺎﮎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺁﻥ ﻣﻠﺘﺰﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺷﮏ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۵)
از آیت الله مصباح یزدی
پرسشی دیگر در مورد ایمان
ﻋﻤﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺁﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻃﺮﺩﺷﺎﻥ ﮐﻨﻴﻢ؟
ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﺠﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻓﺴﻖ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﮐﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﺯﺷﺖ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺤﺶ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﻓﻴﻘﺶ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ:
ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺮﻩ. ﻭ ﻣﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺷﺮﺍ ﻳﺮﻩ؛
یعنی:
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﮏ ﮐﺮﺩﻩ [ﭘﺎﺩﺍﺵ] ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﺯﺷﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ [ﮐﻴﻔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ] ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ.
ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺮﺑﺮﮐﺘﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﺍﻥ ﺷﻔﺎﻋﺘﻨﺎ ﻟﻦ ﺗﻨﺎﻝ ﻣﺴﺘﺨﻔﺎ ﺑﺎﻟﺼﻠﺎﺓ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺳﺒﮏ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻳﻬﻠﮏ ﺍﻟﻤﺘﮑﻞ ﻋﻠﯽ ﻋﻤﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﺠﻮ ﺍﻟﻤﺘﺠﺮﯼ ﺀ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﺍﻟﻮﺍﺛﻖ ﺑﺮﺣﻤﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﻗﻠﺖ ﻓﻤﻦ ﻳﻨﺠﻮ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﺮﺟﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺨﻮﻑ ﮐﺄﻥ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻓﯽ ﻣﺨﻠﺐ ﻃﺎﺋﺮ ﺷﻮﻗﺎ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﺜﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﻓﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﺬﺍﺏ.
ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ، ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎﯼ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ [ﺧﻮﺏ] ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻫﻠﺎﮐﺖ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﻭ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺑﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﺠﺮﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.
[ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ] ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ [ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺧﻮﻓﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.] ﮔﻮﻳﯽ ﻗﻠﺐﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ [ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺸﺎﺭﺩ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ] ﻫﻢ ﺷﻮﻕ ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ.
ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﻭ ﻧﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﮑﯽ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﻳﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﻮﺭ ﺭﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﮐﻔﻪ ﯼ ﻳﮏ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ، ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﯼ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺎﻟﺎﺗﯽ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ.
ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻟﺬﺕ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﮐﺎﺭ ﺧﺎﺹ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ، ﻳﮏ ﺳﺮﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﺩ.
ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﺑﻌﻀﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﺬﺕﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﻌﺒﻴﺮ «ﻧﻔﻊ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﺎﻓﻊ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺻﺮﻑ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺑﺮﺳﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﺳﺮﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ، ﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ، ﺑﻠﮑﻪ «ﻣﺼﻠﺤﺖ» ﺍﺳﺖ.
ﻣﺜﻠﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺣﺘﻤﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺒﻮﺩﯼ ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻴﺰ ﺟﺰﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ، ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺻﻠﺎﺡ ﻓﺮﺩ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﺿﺮﺭ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺡ ﻓﺮﺩ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺗﺤﻘﻖ ﺁﻥ ﺍﺻﻠﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺗﻠﺎﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﺤﻘﻖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺗﻠﺎﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ.
ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ، «ﺍﻣﻴﺪ» ﻳﺎ «ﺭﺟﺎ» ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺭﺟﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ، ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪﺩ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺧﻮﻑ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ، ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ، ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺧﻮﺏ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺪ، ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺩﻓﻊ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺘﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ، ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﻭ ﻣﺮﺿﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۷۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ... ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺏ، ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺳﻨﺪ.
ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺩﻳﻦ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﻣﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﻫﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻭ... ﺗﺮﺳﻴﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺑﻮﺩ؛
ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻮﺩ، ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺱ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺩﺭﮎ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺪﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻬﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﺗﻨﺒﻴﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ادامه این بحث زیبا را در شماره بعد بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﻘﯽ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:..
ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ؛
یعنی:
ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺨﻦ نمیﮔﻮﻳﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﺩ، ﻭ ﭘﺎﮐﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻭ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺁﺗﺸﯽ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺍﻟﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭﮎ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺪﺍ) ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻳﻢ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻌﺮﻓﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻭ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ، ﻋﺎﻣﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ:
ﻣﺎ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺒﺮﻳﻢ. ﻣﺜﻠﺎ، ﻣﺎ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺘﺮﺳﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﻭﺑﺎ، ﺳﺮﻃﺎﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﺪﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼﻫﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮐﻴﺴﺖ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺍﺯ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﻣﯽﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺖ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﻭﺵﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎﯼ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺪﻡﻫﺎ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮند.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﻋﺎﻣﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ، ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺟﺎﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ؛
ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﻬﻨﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ:
ﻓﻬﺒﻨﯽ... ﺻﺒﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﺬﺍﺑﮏ ﻓﮑﻴﻒ ﺍﺻﺒﺮ ﻋﻠﯽ ﻓﺮﺍﻗﮏ؛
ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﺬﺍﺑﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ، ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟
ﺣﺪ ﻧﺼﺎﺏ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺍﻣﺮﯼ ﺗﺸﮑﻴﮑﯽ ﻭ ﺫﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺪ ﻧﺼﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺧﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺳﻊ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﮐﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻳﮏ ﺭﺟﺎﯼ ﮐﺎﺫﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺑﺮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ، ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد خوف و رجا
ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ(خوف و رجا) ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺭﺟﺎ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻑ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻑ ﮐﻢ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺗﺮﮎ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻠﺎﮐﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻑ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﺮﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ، ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻌﻀﺎ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ، ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻑ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﻓﺸﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ:
ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻑ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﻗﻬﺎﺭﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺎﺗﯽ ﻗﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺭﺟﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﻑ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺟﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ. ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ:
ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ:
ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺳﻮﺯﺵ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺯﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﺖﻫﺎﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻗﻴﻖ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﮐﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺼﺪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺑﮑﺎﺋﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺭﺟﺎ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﺠﻠﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﻞ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺤﻴﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻀﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﻬﻨﻢ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﺧﺎﺹ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ. ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻭﻟﻴﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻌﻀﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻠﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻬﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻠﺎﻝ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎم:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﻦ ﺳﺮﻩ ﺃﻥ ﻳﺰﻭﺟﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺤﻮﺭ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻭ ﻳﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﻟﻨﻮﺭ ﻓﻠﻴﺪﺧﻞ ﻋﻠﯽ ﺁﺧﻴﻪ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ.
ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﻓﯽ، ﻭﺍﻓﯽ، ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ ﻭ... ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ. ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻦ «ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ» ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﮐﻠﻴﻨﯽ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﺸﯽ ﺀ ﺃﺣﺐ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ؛ﻳﻌﻨﯽ:
ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻥ ﺍﺣﺐ ﺍﻟﺎﻋﻤﺎﻝ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ؛
یعنی:
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎﻥ، ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺎ ﻣﮑﺮﺭ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻋﻦ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺎﻝ ﻟﺎ ﻳﺮﯼ ﺍﺣﺪﮐﻢ ﺍﺫﺍ ﺍﺩﺧﻞ ﻋﻠﯽ ﻣﺆﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭﺍ ﺍﻧﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺩﺧﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻞ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺑﻞ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯽ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ؛
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺍﮔﺮ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﻓﻘﺪ ﺳﺮﻧﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺮﻧﯽ ﻓﻘﺪ ﺳﺮ ﺍﻟﻠﻪ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺳﺆﺍﻟﺎﺗﯽ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻫﺎ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺮﺍﻳﻦ ﻗﻄﻌﯽ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻣﮑﺘﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ. ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮔﻨﺎﻩ، ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺷﺎﺩ ﺷﻮﺩ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ، ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ [ﺻﻔﺤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۸۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺆﻣﻦ:
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻘﯽ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻘﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽﻫﺎ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺟﺰﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ ﻣﺬﻣﻮﻡ (ﻣﮑﺮﻭﻩ ﻳﺎ ﻣﺸﺘﺒﻪ) ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺟﺰ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻳﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻋﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﮑﺮﻭﻩ، ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻟﻐﻮ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ.
ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻓﯽ ﺣﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ:
ﻭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻫﻢ ﻋﻦ ﺍﻟﻠﻐﻮ ﻣﻌﺮﺿﻮﻥ؛
یعنی:
ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﺭﯼ ﺷﺮﻋﻴﻪ ﻭ ﺭﺍﻩﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻋﺎ ﻣﺠﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
سفارشهای_امام_صادق_عليه_السلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ، ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻣﮕﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭﺿﻊ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﻣﺤﺰﻭﻥ؟
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺣﺰﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ؟
ﺁﻳﺎ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﮔﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ «ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ» ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩ.
پاسخ این سوال اساسی را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺍﻋﻄﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻭﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻧﺎﻋﻤﺔ؛
یعنی:
ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺧﺮﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻳﻨﻘﻠﺐ ﺍﻟﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛
یعنی:
ﻣﺆﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ، ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻟﺶ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﯽ ﺷﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ، ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ، ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻭ... ﻫﻤﮕﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ:
ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﺍﻟﺬﯼ ﺃﺫﻫﺐ ﻋﻨﺎ ﺍﻟﺤﺰﻥ؛
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺰﻥ ﻭ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﭘﺲ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺍﻫﻞ ﺟﻬﻨﻢ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎﯼ ﺩﺭﻫﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ (ﻋﺒﻮﺳﺎ ﻗﻤﻄﺮﻳﺮﺍ)
ﻭ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ
(ﻭﺟﻮﻫﻬﻢ ﻣﺴﻮﺩﺓ)
ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir