#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ؟
ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺣﺶ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺮﺳﺎﻳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺠﺎﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻫﺎﻳﺶ ﻋﺮﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﻟﺬﺓ ﺑﻐﻴﺮ ﺃﻧﺴﮏ؛
ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻟﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮﻡ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻟﻘﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ، ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺷﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺘﺬﺍﺫﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻔﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺰﺍﺡ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺴﺨﺮ، ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻠﺎﻝ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ، ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺑﻌﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻣﻠﺎﮎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﺁﺧﺮ، ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ، ﺍﻭ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍﯼ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺻﻠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﮑﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻴﻢ، ﺁﻳﺎ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟! ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﺣﺰﻥﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﮑﺎﯼ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺭﺿﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﻭ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ...، ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭ! ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺛﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻭﺍﻗﻊ ﻧﮕﺮﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﻮﻉ، ﺷﮑﻞ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﺰﻳﺰﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻠﺎﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪ، ﺳﻴﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩﻫﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻁ ﻫﺮ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺍﻡﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻗﻞ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﺑﺎﻟﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﮑﻠﺎﻡ ﺑﺎﻟﻨﻬﺎﺭ ﻓﻤﺎ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﺴﺪ ﺷﻴﯽ ﺀ ﺍﻗﻞ ﺷﮑﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻠﺴﺎﻥ ﻓﺎﻥ ﺃﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺎﻟﺖ ﻟﺴﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﺍﻳﺎﮎ ﻭ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﻓﺎﻧﻪ ﻳﻔﻘﺮﮎ ﻳﻮﻡ ﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﻟﯽ ﺍﻋﻤﺎﻟﻬﻢ. ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻥ ﻟﻠﺸﻴﻄﺎﻥ ﻣﺼﺎﺋﺪ ﻳﺼﻄﺎﺩ ﺑﻬﺎ ﻓﺘﺤﺎﻣﻮﺍ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻭ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻗﻠﺖ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﯽ ﻗﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻓﺼﺪ ﻋﻦ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻓﻨﻮﻡ ﻋﻦ ﻗﻀﺎﺀ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﺘﯽ ﻓﺮﺿﻬﺎ ﺍﻟﻠﻪ. ﺃﻣﺎ ﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﻳﻌﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻤﺜﻞ ﻧﻘﻞ ﺍﻟﺎﻗﺪﺍﻡ ﺍﻟﯽ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺗﻬﻢ ﻭﻳﻞ ﻟﻠﺴﺎﻫﻴﻦ ﻋﻦ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻨﺎﺋﻤﻴﻦ ﻓﯽ ﺍﻟﺨﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺑﺎﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻔﺘﺮﺍﺕ «ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ. »
ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻠﻮﮎ، ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﻣﻮﺍﻧﻌﯽ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻳﺎ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭﺍﺟﺒﺶ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﻟﺬﺕ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﺩ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻨﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻟﺎﺕ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺟﺴﻤﯽ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻭﺍﻗﻒ ﺍﻧﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ، ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺬﻣﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﺻﺮﻑ ﭘﺮﮔﻮﻳﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺍﺧﺮﻭﯼ؛ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﻐﺰﺵﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﮔﻮﻳﯽﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺪﻭﺭﺕﻫﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺗﻨﺶﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺒﺖ، ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻟﺬﺕ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ. ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺯﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ، ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﮑﻨﺪ. ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ، ﺷﺐﻫﺎ ﮐﻢ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ، ﮐﻠﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ، ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﮐﺎﺭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺗﻠﻒ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﯼ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻋﻤﺮﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻋﺎﺩﺕ ﺯﺷﺖ ﺩﻳﮕﺮ، ﭘﺮ ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺍست!
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﺎﺳﭙﺎﺱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ، ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﻢ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ.
ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ؟ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ... ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ:
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻏﻠﺒﻪ ﯼ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻧﻮﻣﮑﻢ ﺳﺒﺎﺗﺎ؛
ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺼﺮﻑ [ﺻﻔﺤﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺣﻴﺎﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ، ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ... ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺰﺍﺝ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻤﺮ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺣﺪﺍﻗﻞﻫﺎ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
@nazz_ir