#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ، ﮐﻠﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ، ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﮐﺎﺭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺗﻠﻒ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﯼ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻋﻤﺮﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻋﺎﺩﺕ ﺯﺷﺖ ﺩﻳﮕﺮ، ﭘﺮ ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺍست!
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﺎﺳﭙﺎﺱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ، ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﻢ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ.
ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ؟ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ... ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ:
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻏﻠﺒﻪ ﯼ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻧﻮﻣﮑﻢ ﺳﺒﺎﺗﺎ؛
ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺼﺮﻑ [ﺻﻔﺤﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺣﻴﺎﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ، ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ... ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺰﺍﺝ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻤﺮ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺣﺪﺍﻗﻞﻫﺎ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻭ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺮ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺘﻮﺍﻟﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺷﺐ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺯﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻨﺎﻭﺑﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺴﺎﻭﯼ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻭ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻥ ﻟﮏ ﻓﯽ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺳﺒﺤﺎ ﻃﻮﻳﻠﺎ؛
ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ، ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﺷﺐ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ. ﺍﺟﻤﺎﻟﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻗﻢ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﺍﻟﺎ ﻗﻠﻴﻠﺎ؛
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ ﻣﮕﺮ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻣﺘﻘﻴﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﮐﺎﻧﻮﺍ ﻗﻠﻴﻠﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻣﺎ ﻳﻬﺠﻌﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺳﺤﺎﺭ ﻫﻢ ﻳﺴﺘﻐﻔﺮﻭﻥ؛
ﻭ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻭ ﻣﻐﻔﺮﺕ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻗﺮﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﺭﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺍﺯ ﻟﺤﻦ ﻭ ﺑﻴﺎﻧﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﮐﻢ ﺗﺮﯼ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻴﻢ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻐﺮﺏ ﻧﻤﺎﺯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩﻧﺪ، ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻋﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﺷﺐ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻮﺍﺏ ﺳﺮﺷﺐ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﮐﺴﻠﯽ ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﯼ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﻴﻠﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯽﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ، ﺍﺯ ﺳﻮﻳﯽ، ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﺪﻥ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻤﺎﺯ ﻇﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ی ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﮐﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺩ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﻢ،
ﻣﺜﻠﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺧﺮﺗﻤﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺿﺮﺭ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﺎ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺫﻫﻦ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﺎﻳﺪ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺛﺎﻧﻴﺎ، ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﯼ ﺷﺐ ﻭ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه...... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺻﺮﻑ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻮﺿﻮﻋﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺤﻮﻩ ﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ، ﮔﭗ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻓﺎﺳﺠﺪ ﻟﻪ ﻭ ﺳﺒﺤﻪ ﻟﻴﻠﺎ ﻃﻮﻳﻠﺎ؛
ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ [ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ] ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﺩﺍﻥ.
ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻓﺘﻬﺠﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻠﺔ ﻟﮏ ﻋﺴﯽ ﺃﻥ ﻳﺒﻌﺜﮏ ﺭﺑﮏ ﻣﻘﺎﻣﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩﺍ؛
ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺘﻬﺠﺪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻓﺰﻭﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻭﺭ، ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺤﻤﻮﺩ (ﺷﻔﺎﻋﺖ) ﻣﺒﻌﻮﺙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺐ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﺴﺘﺤﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ، ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﮐﻌﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ... ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭﺍﺟﺒﺸﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻳﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺟﺪﻭﻝ ﭘﺮﮐﺮﺩﻥ، ﻓﻴﻠﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻥ، ﺳﺨﻦ ﻟﻐﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ... ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺧﻠﺎﻑ ﺷﺐ، ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺗﺪﺭﻳﺲ، ﺟﻬﺎﺩ، ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ... ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻏﻠﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﮐﻔﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ، ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻓﻘﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﺎﺟﺰﻳﻢ، ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﺟﺰﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ قرار دهیم
ﺩﻭ ﺩﺍﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ:
ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺍﻡﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ، ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﺩﺍﻡﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﻣﯽﮔﺴﺘﺮﺍﻧﺪ،
ﻳﮑﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ،
ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﺵ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻳﻨﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ، ﺗﺪﺭﻳﺲ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ ﻭ... ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻗﻮﺍﻡ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ، ﻫﻢ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﯼﻫﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ،
ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺭﻭﯼ ﻳﮏ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﺎﺹ، ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﻬﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺎ، ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺛﺎﻧﻴﺎ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ؛ ﺛﺎﻟﺜﺎ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺑﻄﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﻣﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ، ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻫﻴﭻ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ.
ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﻡﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﺩﻳﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻫﺘﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺩﻳﻨﯽ ﻣﯽﻧﮕﺮﺩ:
ﺛﻢ ﮐﺎﻥ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺃﺳﺎﺅﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﯼ ﺃﻥ ﮐﺬﺑﻮﺍ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺑﻬﺎ ﻳﺴﺘﻬﺰﺅﻥ؛
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻥ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﮔﺮﺍﻳﯽ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﺑﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺍﻧﺪﮎ ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﻨﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ؛
یعنی:
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﺍﻥﻫﺎ ﻧﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻴﺪﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ) ﻋﺬﺍﺏ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻭﺳﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻐﻮﯼ ﻭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﯽ ﻫﻢ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻤﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺍﻣﻮﺭ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﺟﻠﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎﻳﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
ﻣﺜﻠﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﻳﺎ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻟﺬﺕ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻨﻔﻌﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ، ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ؟
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ادامه این بحث را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه بحث از شماره پیش:
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻟﺬﺕ، ﻳﮏ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻠﺐ ﺁﻥ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻳﺎ ﻟﺬﺕ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﯽ، ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ «ﻫﻢ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﺎﺭﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، «ﻣﻬﻤﻮﻡ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻠﺎﺵ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ، ﻣﻬﻤﻮﻣﻴﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﻤﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﺩ، ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺗﺶ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ:
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
ﻋﻠﺎﻣﺖ ﻳﻘﻴﻨﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻭﺭﯼ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻤﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ.
ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽﻫﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻳﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺣﺪﻳﺜﯽ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ، ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻴﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﺴﺖ، ﻣﻘﺎﻡ، ﻣﻨﺰﻟﺖ، ﺛﺮﻭﺕ ﻭ... ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ، ﺍﻣﺎﻣﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻭﺍﻋﻈﯽ، ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻭﻟﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻗﺎﻳﻘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺛﺮ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﺐ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻣﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻄﺮﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻋﺒﺎﺭﺕ «ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ» ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺭﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﻭﯼ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺴﺎﺭﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه.... ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ، ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺒﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ؛
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﻝ ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻫﻤّﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻨﺪﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺁﺳﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ، ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻓﺮﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ:
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﻮﺍﻳﺠﺸﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮﺍﻩ، ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﮑﻨﺪ.
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺿﺮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟!
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﯽﺷﻤﺎﺭﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻠﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺧﻠﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﺴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ:
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺴﺪ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻤﮏ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺣﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﮐﻮﺩﮐﯽ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﮑﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﯽﺩﻭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ.
ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻳﯽ، ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻳﺎ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ؟
ﺣﺴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺨﺺ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍست!!
ﺣﺴﺪﻭﺭﺯﯼ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﯼ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ - ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir