#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻫﻴﭻ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ.
ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻳﻨﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﻡﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﺩﻳﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻫﺘﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺩﻳﻨﯽ ﻣﯽﻧﮕﺮﺩ:
ﺛﻢ ﮐﺎﻥ ﻋﺎﻗﺒﺔ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺃﺳﺎﺅﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﯼ ﺃﻥ ﮐﺬﺑﻮﺍ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﮐﺎﻧﻮﺍ ﺑﻬﺎ ﻳﺴﺘﻬﺰﺅﻥ؛
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻥ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﮔﺮﺍﻳﯽ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﺑﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺍﻧﺪﮎ ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﻨﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ؛
یعنی:
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪﺍﻥﻫﺎ ﻧﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻴﺪﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ) ﻋﺬﺍﺏ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻭﺳﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﺯﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻐﻮﯼ ﻭ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﯽ ﻫﻢ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻤﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺍﻣﻮﺭ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺫﯼ ﺷﻌﻮﺭ، ﺟﻠﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ، ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎﻳﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
ﻣﺜﻠﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﻳﺎ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻟﺬﺕ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺁﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻨﻔﻌﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ، ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ؟
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ادامه این بحث را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه بحث از شماره پیش:
ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﺑﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻮﺩ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟
ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻟﺬﺕ، ﻳﮏ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻠﺐ ﺁﻥ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻳﺎ ﻟﺬﺕ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﯽ، ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ «ﻫﻢ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﺎﺭﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، «ﻣﻬﻤﻮﻡ» ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻠﺎﺵ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ، ﻣﻬﻤﻮﻣﻴﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﻤﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﮔﺮﺩﺩ، ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﺁﻭﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺗﺶ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ:
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
ﻋﻠﺎﻣﺖ ﻳﻘﻴﻨﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺭﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻭﺭﯼ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻤﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ.
ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽﻫﺎ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻳﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺣﺪﻳﺜﯽ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ، ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺭﻓﻊ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ هاﻳﺸﺎﻥ:
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻋﺎﻟﯽ ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻴﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒ ﺍﻳﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﺴﺖ، ﻣﻘﺎﻡ، ﻣﻨﺰﻟﺖ، ﺛﺮﻭﺕ ﻭ... ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ، ﺍﻣﺎﻣﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻭﺍﻋﻈﯽ، ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﻣﯽﺑﺮﺩ، ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻭﻟﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻗﺎﻳﻘﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺛﺮ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ، ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﺐ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻣﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻄﺮﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻋﺒﺎﺭﺕ «ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ» ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺭﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﻭﯼ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺴﺎﺭﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه.... ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ، ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺒﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ؛
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﻝ ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻫﻤّﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻨﺪﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺁﺳﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ، ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻓﺮﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ:
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﻮﺍﻳﺠﺸﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮﺍﻩ، ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﮑﻨﺪ.
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺿﺮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟!
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﯽﺷﻤﺎﺭﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻠﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺧﻠﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ.
@nazz_ir