#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﺪﻥ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﺳﺖ. ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﻭ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺸﻨﻮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺩﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﻭ ﻋﻤﻮﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭﺭﻭﺩ، ﻟﺤﻦ ﻭ ﻗﻴﻮﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻗﺸﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺘﯽ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﻭﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﻟﺎﮎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮐﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﻋﺒﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ ﺑﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﺪ ﻭ...
ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻠﻴﻘﻪﻫﺎﻳﯽ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍﺣﻞ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ، ﺑﺤﻤﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺍﻳﺶﻫﺎﯼ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﮐﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺗﻤﺴﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﻣﺮ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ، ﺟﺎﯼ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻭﺍﺟﺐ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ؛ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ، ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ... ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ، ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﺍﻳﺶﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻣﺂﺑﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻋﺰﻟﺖ ﮔﺰﻳﻨﯽ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ، ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﺩ؟!
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻴﺮﺯﻥﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺫﮐﺮ ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ!
ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﺑﯽ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﻧﻮﻉ ﻋﺒﺎﺩﺍﺗﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺁﻥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺮﺍﻳﺶﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ، ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯼ ﻧﺎﻓﻠﻪ، ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ، ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ... ﻣﻌﺎﻑ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺧﺘﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍست!
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ، ﺛﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺧﺘﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ، ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﮐﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺁﻓﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺣﻔﻆ ﻫﻮﻳﺖ ﺷﻴﻌﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻣﺜﻠﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻳﻘﻄﻴﻦ، ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﺎﺹ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ، ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﻋﻘﺎﻳﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺳﻮﺀ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﻓﺎﺳﺪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﺎﺳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻢ ﺫﻭﺏ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻮﻳﺘﺸﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﻋﻠﻤﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﻮﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻘﺎﻳﺪﺷﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻳﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﺟﻤﻌﻴﺖﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻨﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻳﻨﯽ ﻭ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻳﺪ.
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻨﻴﺎ، ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ ﻭ ﺷﻌﺒﺎﻧﺶ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻓﺮﻳﻘﺎ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﭼﺮﺍ؟
ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺫﻭﺏ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺫﻭﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﻢ ﺷﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﻳﺪﮎ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ. ﺍﺯ ﺗﺸﻴﻊ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻫﻮﻳﺖ ﺷﻴﻌﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻭ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻐﻔﻮﺭ ﻭ ﻧﻴﮑﯽ ﻣﻘﺒﻮﻝ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﮐﻞ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﻣﻐﻔﻮﺭﺓ ﺳﻮﯼ ﻋﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺩﻋﻮﺗﮏ ﻭ ﮐﻞ ﺍﻟﺒﺮ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻟﺎ ﻣﺎ ﮐﺎﻥ ﺭﺋﺎﺀ. ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﺣﺒﺐ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺑﻐﺾ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺴﮏ ﺑﺎﻟﻌﺮﻭﺓ ﺍﻟﻮﺛﻘﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﺼﻢ ﺑﺎﻟﻬﺪﯼ ﻳﻘﺒﻞ ﻋﻤﻠﮏ ﻓﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻘﻮﻝ «ﻭ ﺍﻧﯽ ﻟﻐﻔﺎﺭ ﻟﻤﻦ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺁﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﺎ ﺛﻢ ﺍﻫﺘﺪﯼ» ﻓﻠﺎ ﻳﻘﺒﻞ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻟﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻟﺎ ﺑﻌﻤﻞ ﻭ ﻟﺎ ﻋﻤﻞ ﺍﻟﺎ ﺑﻴﻘﻴﻦ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﻟﺎ ﺑﺎﻟﺨﺸﻮﻉ ﻭ ﻣﻠﺎﮐﻬﺎ ﮐﻠﻬﺎ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﻓﻤﻦ ﺍﻫﺘﺪﯼ ﻳﻘﺒﻞ ﻋﻤﻠﻪ ﻭ ﺻﻌﺪ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻤﻠﮑﻮﺕ ﻣﺘﻘﺒﻠﺎ «ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻬﺪﯼ ﻣﻦ ﻳﺸﺎﺀ ﺍﻟﯽ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ»
ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﮐﻞ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﻣﻐﻔﻮﺭﺓ ﺳﻮﯼ ﻋﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺩﻋﻮﺗﮏ؛
یعنی:
ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺕ.
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﻐﻔﺮ ﺃﻥ ﻳﺸﺮﮎ ﺑﻪ ﻭ ﻳﻐﻔﺮ ﻣﺎ ﺩﻭﻥ ﺫﻟﮏ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎﺀ؛
یعنی:
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﮎ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺑﺨﺸﺎﻳﺪ.
ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺮﮎ؛ ﺷﺮﮎ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺮﺯﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺷﺮﮎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺮﺯﺩ، ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﺮﮎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻗﺒﻠﺎ ﻣﺸﺮﮎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺣﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ؛ ﮐﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺮﮎ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭼﻄﻮﺭ؟
ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ:
ﺍﻥ ﺗﺠﺘﻨﺒﻮﺍ ﮐﺒﺎﺋﺮ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﻮﻥ ﻋﻨﻪ ﻧﮑﻔﺮ ﻋﻨﮑﻢ ﺳﻴﺌﺎﺗﮑﻢ؛
یعنی:
ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﺩﻭﺭﯼ ﮔﺰﻳﻨﻴﺪ، ﺑﺪﯼﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺯﺩﺍﻳﻴﻢ.
ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ (ﮐﺒﻴﺮﻩ) ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻭﺭﺯﺩ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﻮﭼﮏ (ﺻﻐﻴﺮﻩ) ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺠﺘﻨﺒﻮﻥ ﮐﺒﺎﺋﺮ ﺍﻟﺎﺛﻢ ﻭ ﺍﻟﻔﻮﺍﺣﺶ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻤﻢ ﺍﻥ ﺭﺑﮏ ﻭﺍﺳﻊ ﺍﻟﻤﻐﻔﺮﺓ؛
یعنی:
ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺯﺷﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﻫﺎ، ﺟﺰ ﻟﻐﺰﺵﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ، ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ، ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ [ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ] ﻓﺮﺍﺥ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﮐﺒﺎﺋﺮ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﺑﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺻﻐﻴﺮﻩ، ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﮔﻨﺎﻩ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﺁﻣﺮﺯﺩ. ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺤﺚ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻔﺎﺩ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ:
ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﻐﻔﺮ ﺃﻥ ﻳﺸﺮﮎ ﺑﻪ... ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ، ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺑﺤﺚ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﮑﺮﺍﺕ ﻣﻮﺕ ﺗﺎ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺑﺮﺯﺥ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺜﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ، ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻩﻫﺎ ﻳﺎ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻣﻌﺬﺏ ﺑﻮﺩﻥ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺿﻤﻦ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﺻﻞ ﮐﻠﯽ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻳﮏ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ:
ﮐﻞ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﻣﻐﻔﻮﺭﺓ ﺳﻮﯼ ﻋﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺩﻋﻮﺗﮏ.
«ﻋﻘﻮﻕ» ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ «ﻋﻖ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻀﻴﻴﻊ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻔﺎﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻀﻴﻴﻊ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺟﻔﺎﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺳﺮ ﻣﻄﻠﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻖ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﺳﺖ. ﺣﻖ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺣﻠﻴﺖ ﺑﻄﻠﺒﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۳۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺭﻳﺎ ﻓﺎﺳﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻋﻤﺎﻝ:
ﻭ ﮐﻞ ﺍﻟﺒﺮ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻟﺎ ﻣﺎ ﮐﺎﻥ ﺭﺋﺎﺀ:
ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ، ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ: ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻏﺮﺍﺿﯽ ﺩﻳﮕﺮ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻳﺞ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﯽ، ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﻠﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ «ﺭﻳﺎ» ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﺫﺍﺗﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﺭﻳﺎﻳﯽ ﺫﺍﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻴﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﺻﻞ ﻧﻴﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﮐﺎﺭ ﺭﻳﺎﻳﯽ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺠﻢ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ، ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭ ﻋﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ، ﺭﻳﺎﯼ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺣﺐ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir