eitaa logo
عرفان، اوج ناز
112 دنبال‌کننده
252 عکس
0 ویدیو
0 فایل
با لمس آدرسهای زیر عضو کانالهای ما در تلگرام و ایتا شوید: تفسیر قرآن: @alquran_ir نهج البلاغه: @nahj_ir صحیفه سجادیه: @sahifeh_ir اخلاق، اوج نیاز @nyaz_ir عرفان، اوج ناز @nazz_ir خانواده امن در ایتا @amn_org بیداری در ایتا @bidary_ir مدیریت: @bidaryir
مشاهده در ایتا
دانلود
(۱۳۰) از آیت الله مصباح یزدی ‏ ‏ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻓﺘﺎﻭﺍﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﮐﻠﻴﻪ ﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ: ‏ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺍﺣﮑﺎﻡ، ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺕ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ، ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ، ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻧﯽ‌ﻫﺎ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﯽ‌ﻫﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺳﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺭﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ، ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎﺭﻣﺎﻫﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩ. ‏ ‏ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﺑﻪ ﻓﺘﻮﺍﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺧﻮﺩ، ﺻﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻠﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ‏ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻭﺿﻮ، ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﻣﺴﺢ ﭘﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺘﻮﺍ، ﮐﻪ ﺑﻪ «ﻣﺴﺢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺨﻔﻴﻦ» ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ، ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ. ‏ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺴﮑﺮﺍﺕ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺗﯽ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺸﺘﺒﻪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻘﺎﻉ ﻭ ﺁﺏ ﺟﻮ، ﮐﻪ ﻣﺴﮑﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺷﻴﻌﻪ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﺰ ﻭ ﺣﻠﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ‏ ‏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﻣﻮﻳﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﺧﻴﺲ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺁﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺿﻌﻴﻔﯽ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ‌ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ. ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻓﻮﻕ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﮑﺮ ﻭ ﺣﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻤﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺏ ﺁﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﯽ‌ﻭﺭﺯﻧﺪ، ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﮑﺮﺍﺕ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭﺟﻪ ﯼ ﺍﺳﮑﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺏ ﺟﻮ ﻭ ﻣﻮﻳﺰ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ‏ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎ ﻳﺄﮐﻠﻮﻥ ﺍﻟﺠﺮﯼ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻤﺴﺤﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺨﻔﻴﻦ ﻭ ﻳﺤﺎﻓﻈﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺰﻭﺍﻝ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺸﺮﺑﻮﻥ ﻣﺴﮑﺮﺍ؛ ‏یعنی: ‏ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎﺭﻣﺎﻫﯽ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻣﯽ‌ﻭﺭﺯﻧﺪ، ﻣﺴﺢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺨﻔﻴﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ، ﻣﻮﺍﻇﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻇﻬﺮ ﻭ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺏ ﺧﻤﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. @nazz_ir
(۱۳۱) از آیت الله مصباح یزدی ‏ ‏ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﺪﮎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ: ‏ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻳﮋﮔﯽ‌ﻫﺎﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺷﻤﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ، ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﻳﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ، ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎﯼ ﮐﻮﻩ‌ﻫﺎ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ: ‏ﻗﻠﺖ: ﺟﻌﻠﺖ ﻓﺪﺍﮎ ﻓﺎﻳﻦ ﺍﻃﻠﺒﻬﻢ؟ ﻗﺎﻝ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﻋﻠﯽ ﺭﺅﻭﺱ ﺍﻟﺠﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻟﻤﺪﻥ ﻭ ﺍﺫﺍ ﺩﺧﻠﺖ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻓﺴﻞ ﻋﻤﻦ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻫﻢ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻭﻧﻪ ﻓﺬﻟﮏ ﻣﺆﻣﻦ ﮐﻤﺎ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺟﺎﺀ ﻣﻦ ﺃﻗﺼﯽ ﺍﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺭﺟﻞ ﻳﺴﻌﯽ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﻟﻨﺠﺎﺭ ﻭﺣﺪﻩ. ‏ ‏ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ، ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮﯼ‌ﻫﺎﯼ ﺷﺪﻳﺪﯼ ﺭﻭﺍ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻨﯽ ﻣﺮﻭﺍﻥ، ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺗﺸﻴﻊ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻓﺠﻴﻌﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ‌ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ‏ ‏ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﺯ ﺣﺠﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﺩﯼ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﯼ ﮐﻮﻩ‌ﻫﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ‌ﺑﺮﺩﻧﺪ. ‏ ‏ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻤﻮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻨﯽ؛ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﯽ، ﺩﻗﺖ ﮐﻦ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﯼ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﻭ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻧﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﺲ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﯽ. ‏ ‏ ﺳﭙﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ، ﻣﺜﻞ ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺠﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺍﺳﺖ. ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ «ﻳﺲ»، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺷﻬﺮﯼ - ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﻣﺜﻞ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ (ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺁﻧﺎﻥ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ) ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺣﻖ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﺯﺩﻧﺪ: ‏ ﺍﺫ ﺃﺭﺳﻠﻨﺎ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﺍﺛﻨﻴﻦ ﻓﮑﺬﺑﻮﻫﻤﺎ ﻓﻌﺰﺯﻧﺎ ﺑﺜﺎﻟﺚ ﻓﻘﺎﻟﻮﺍ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﮑﻢ ﻣﺮﺳﻠﻮﻥ؛ ‏یعنی: ‏ﻧﺨﺴﺖ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻟﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ، ﭼﻮﻥ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺩ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ (ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ) ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ (ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ) ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ. ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻧﻴﺰ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ‏ ‏ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺠﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﯽ، ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ، ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻣﺪ: ‏ ﻭ ﺟﺎﺀ ﻣﻦ ﺃﻗﺼﺎ ﺍﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺭﺟﻞ ﻳﺴﻌﯽ ﻗﺎﻝ ﻳﺎ ﻗﻮﻡ ﺍﺗﺒﻌﻮﺍ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ؛ ‏یعنی: ‏ ﻭ (ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ) ﻣﺮﺩﯼ (ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺎﻡ) ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ (ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ) ﺭﺳﻮﻟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﮐﻨﻴﺪ. ‏ ‏ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺠﺎﺭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ، ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻨﺨﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ، ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. @nazz_ir
(۱۳۲) از آیت الله مصباح یزدی ‏ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﺪﻥ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ: ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﺳﺖ. ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﻭ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺸﻨﻮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺩﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﻭ ﻋﻤﻮﻡ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭﺭﻭﺩ، ﻟﺤﻦ ﻭ ﻗﻴﻮﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻗﺸﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ‏ﻣﺜﻠﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ‌ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺘﯽ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﻭﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﻟﺎﮎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮐﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﻋﺒﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ ﺑﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﺪ ﻭ... ‏ ‏ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻠﻴﻘﻪ‌ﻫﺎﻳﯽ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍﺣﻞ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ، ﺑﺤﻤﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺍﻳﺶ‌ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﮐﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺗﻤﺴﮏ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ. @nazz_ir
(۱۳۳) از آیت الله مصباح یزدی ‏ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﻣﺮ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ، ﺟﺎﯼ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻭﺍﺟﺐ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ؛ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ، ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ، ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ... ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ، ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ. ‏ ‏ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﺍﻳﺶ‌ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻣﺂﺑﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻋﺰﻟﺖ ﮔﺰﻳﻨﯽ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ، ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﺩ؟! ‏ ‏ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻴﺮﺯﻥ‌ﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ، ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺫﮐﺮ ﭘﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻦ! ‏ ‏ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﯼ ﺑﯽ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﻧﻮﻉ ﻋﺒﺎﺩﺍﺗﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﺩ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺁﻥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺮﺍﻳﺶ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﮔﻴﺮﺩ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ، ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ. @nazz_ir
(۱۳۴) از آیت الله مصباح یزدی ‏ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ‌ﻫﺎﯼ ﻣﻬﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯼ ﻧﺎﻓﻠﻪ، ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﺤﺒﯽ، ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ... ﻣﻌﺎﻑ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺧﺘﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍست! ‏ ‏ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ، ﺛﻮﺍﺑﺶ ﺍﺯ ﺧﺘﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﺧﺪﻣﺖ، ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌ﻫﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ‌ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﮐﻨﺪ، ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺁﻓﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯽ‌ﮔﺮﺩﺩ. ‏ ‏ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺣﻔﻆ ﻫﻮﻳﺖ ﺷﻴﻌﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ‏ ‏ ﻣﺜﻠﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻳﻘﻄﻴﻦ، ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﺎﺹ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ، ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ. ‏ ‏ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﻋﻘﺎﻳﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﺸﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺳﻮﺀ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﻓﺎﺳﺪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ‏ ‏ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﺎﺳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻢ ﺫﻭﺏ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻮﻳﺘﺸﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ. ‏ ‏ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﻋﻠﻤﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﻮﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻘﺎﻳﺪﺷﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ‏ﺍﮔﺮ ﻳﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ @nazz_ir
(۱۳۵) از آیت الله مصباح یزدی ‏ ‏ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﺟﻤﻌﻴﺖ‌ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﻨﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﻳﻨﯽ ﻭ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﻟﻄﻤﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻴﺎﻳﺪ. ‏ ‏ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻨﻴﺎ، ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ ﻭ ﺷﻌﺒﺎﻧﺶ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻓﺮﻳﻘﺎ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ‏ ﭼﺮﺍ؟ ‏ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺫﻭﺏ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ‏ ‏ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺫﻭﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﻴﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﮏ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ‏ ‏ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﻢ ﺷﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﻳﺪﮎ ﻣﯽ‌ﮐﺸﻨﺪ. ﺍﺯ ﺗﺸﻴﻊ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ‏ ‏ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻫﻮﻳﺖ ﺷﻴﻌﯽ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻭ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ. @nazz_ir
(۱۳۶) از آیت الله مصباح یزدی ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻐﻔﻮﺭ ﻭ ﻧﻴﮑﯽ ﻣﻘﺒﻮﻝ: ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﮐﻞ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﻣﻐﻔﻮﺭﺓ ﺳﻮﯼ ﻋﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺩﻋﻮﺗﮏ ﻭ ﮐﻞ ﺍﻟﺒﺮ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻟﺎ ﻣﺎ ﮐﺎﻥ ﺭﺋﺎﺀ. ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﺣﺒﺐ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺑﻐﺾ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺴﮏ ﺑﺎﻟﻌﺮﻭﺓ ﺍﻟﻮﺛﻘﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﺼﻢ ﺑﺎﻟﻬﺪﯼ ﻳﻘﺒﻞ ﻋﻤﻠﮏ ﻓﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻘﻮﻝ «ﻭ ﺍﻧﯽ ﻟﻐﻔﺎﺭ ﻟﻤﻦ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺁﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﺎ ﺛﻢ ﺍﻫﺘﺪﯼ» ﻓﻠﺎ ﻳﻘﺒﻞ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻟﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻟﺎ ﺑﻌﻤﻞ ﻭ ﻟﺎ ﻋﻤﻞ ﺍﻟﺎ ﺑﻴﻘﻴﻦ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﻟﺎ ﺑﺎﻟﺨﺸﻮﻉ ﻭ ﻣﻠﺎﮐﻬﺎ ﮐﻠﻬﺎ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﻓﻤﻦ ﺍﻫﺘﺪﯼ ﻳﻘﺒﻞ ﻋﻤﻠﻪ ﻭ ﺻﻌﺪ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻤﻠﮑﻮﺕ ﻣﺘﻘﺒﻠﺎ «ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻬﺪﯼ ﻣﻦ ﻳﺸﺎﺀ ﺍﻟﯽ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ» ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﮐﻞ ﺍﻟﺬﻧﻮﺏ ﻣﻐﻔﻮﺭﺓ ﺳﻮﯼ ﻋﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺩﻋﻮﺗﮏ؛ ‏یعنی: ‏ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺕ. ‏ ‏ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ‏ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﻐﻔﺮ ﺃﻥ ﻳﺸﺮﮎ ﺑﻪ ﻭ ﻳﻐﻔﺮ ﻣﺎ ﺩﻭﻥ ﺫﻟﮏ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎﺀ؛ ‏یعنی: ‏ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﮎ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ، ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺑﺨﺸﺎﻳﺪ. ‏ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺮﺯﺩ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺮﮎ؛ ﺷﺮﮎ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺮﺯﺩ. ‏ ‏ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺷﺮﮎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺮﺯﺩ، ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﺮﮎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻗﺒﻠﺎ ﻣﺸﺮﮎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺣﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺮﺯﺩ؛ ﮐﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﺳﺖ. ‏ ‏ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺮﮎ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ. ‏ ‏ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﭼﻄﻮﺭ؟ ‏ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؟ ‏ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ. @nazz_ir