⭕️ وقتی شعری را می‌بینم که شاعری معاصر یا حتی جوان گفته و هیچ الزامی به رخ دادن در قرن پنجم ندارد اما در آن کلمات ز، دگر، می، جام، ساقی، نگار و... آمده رسما احساس می‌کنم که یا طرف شاعری تازه کار است و در ابتدای راه یا اینکه مخاطب را احمق فرض کرده است. دوستانی که از آهوان و گیسوان و کمندابرو و... حرف می‌زنند نمی‌دانم در کجا زندگی می‌کنند ولی در شهری که من زندگی می‌کردم مردم موبایل داشتند و در جوی آب موش بود و ابروها هم یا مداد کشیده بودند یا تتو شده و موهای بسیاری هم رنگ شده یا کوتاه بود!! مگر می‌شود تو با لپ تاپ شعرت را تایپ کنی و بعد از صحرا و لیلا و تیشه و بیستون شعر بگویی؟ من خودم در دهه‌ی شصت و هفتاد در شعرهایم دوگانگی زبان به چشم می‌خورد. اما آیا امروز هم می‌توان از من چنین ایرادی را (مگر آنکه به تعمد و در شعری خاص و برای رساندن مفهومی خاص باشد) قبول کرد؟ دوگانگی زبان و المان ها در کار بسیاری از دوستان به چشم می‌خورد. انگار شاعر با سهل انگاری حتی نمی‌داند شعرش در چه سالی و چه مکانی دارد رخ می‌دهد. عجله نداشته باشیم برای معروف شدن و شناخته شدن. سال ها بنویسیم و بنویسیم و کتاب چاپ نکنیم تا به حدی برسیم که برای ادبیات معاصر کاری کرده باشیم نه اینکه بار دیگری بر دوش نحیف ادبیات باشیم. #سید_مهدی_موسوی #ندای_اردکان @neday_ardakan🔷