متاسفانه من آدمیم که همیشه توی گذشته زندگی می کنه،
چتای قدیمی؟ همشونو نگه می دارم و می خونم،
عکسای قدیمی؟ امکان نداره پاکشون کنم،
یادگاریا؟ نمیندازمشون دور،
خاطرات قدیمی؟ هروقت بی کار بشم با یه لبخند مرورشون می کنم و دلم تنگ می شه، چیزای قدیمی همیشه یادم می مونه و این اصلاً اخلاق جالبی نیست چون گاهی وقتا آدمایی که بهشون فکر می کنم عوض شدن و دیگه وجود ندارن. یا این که هستن و دیگه خبر ندارن من وجود دارم یا نه.