🕋بسمالله الرحمن الرحيم
روایتی که شیخ کلینی، رحمة الله علیه،
به اسناد خود از امام صادق، علیه السلام،
نقل می کند، آمده است:
«ما اساس هر خوبی و خیری هستیم و هر چه نیکی است از فروع ماست [یعنی ما درخت مبارک و شجره طیبه ای هستیم که شاخه های آن جز فضیلت و تقوی و خوبی میوه ای ندارد].
و در شمار نیکیهاست، توحید و نماز و روزه، و خشم فرو خوردن و خطا کار را بخشیدن، دلجویی از فقیران، و رعایت حال همسایگان، و اعتراف به فضل صاحبان فضل.
و دشمنان ما، ریشه و اصل هر شر و بدی هستند. و هرچه پلیدی و زشتی است از شاخه های [شجره خبیثه] آنهاست. و دروغ، بخل، سخن چینی، قطع رحم، ربا خواری، تعدی به مال یتیمان، زنا و سرقت و ارتکاب هرگونه خطا و تبهکاری از آنها ناشی می گردد.
بنابراین دروغ گفته است کسی که پنداشته است که با ماست، در حالی که او [به گواهی اعمال زشتش] وابسته به فروع غیر ماست [از پیوند خوردگان به درخت ناپاک دشمنان ماست]
«نحن اصل کل خیر، و من فروعنا کل بر، فمن البر: التوحید، والصلوة، و الصیام، و کظم الغیظ، و العفو عن المسیی ء، و رحمة الفقیر، و تعهد الجار، و الا قرار بالفضل لاهله.
و عدونا اصل کل شر، و من فروعهم کل و فاحشة. فمنهم: الکذب، و البخل، و النمیمة، و القطیعة، و اکل الربا، و اکل مال الیتیم بغیر حقه، و تعدی الحدود التی امر الله، و رکوب الفواحش، ما ظهر منها و ما بطن، و الزنا، و السرقة، و کل ما وافق من ذلک من القبیح.
فکذب من زعم انه معنا و هو متعلق بفروع غیرنا».
📚کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 8، ص 243
بسم الله الرحمن الرحیم
💠 #حدیث_روز 💠
💎 دو راهکار امام صادق (ع) برای شناخت دوست واقعی
🔻امام جعفر صادق عليهالسلام:
إخْتَبِرُوا إخْوانَكُمْ بِخَصْلَتَينِ: فَإنْ كانَتا فيهِمْ وَإلاّ فَأعْزُبْ ثُمَّ اَعْزُبْ ثُمَّ أعْزُبْ: ألْمُحافَظَةُ عَلَى الصَّلَواتِ فى مَواقيتِها وَالبِرُّ بِالإخْوانِ فِى العُسْرِ وَاليُسْرِ
❇️ برادران خود را با دو صفت امتحان كنيد كه اگر آن دو صفت را داشتند به دوستى و رفاقت خود با آنها ادامه دهيد وگرنه از آنان دورى كنيد، دورى كنيد، دورى كنيد:
۱. مراقبت بر نماز اول وقت.
۲. نيكى به برادران چه در سختى و تنگدستى؛ چه در هنگام آسايش وگشايش .
📚 وسائل الشيعه، ج ۸، ص ۵۰۳
•┈┈••✾••┈┈•
🏴 گریه حضرت امام صادق(علیه السلام) بر غیبت امام مهدی عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف
🔸سدیر صیرفی گوید:
با برخی از اصحاب بر امام صادق(ع) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم در حالی که عبایی خشن پوشیده و همچون مادر فرزند از دست داده می گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود. اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می کرد:
«مولای من! غیبت تو خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است
▪️مولای من!
غیبت تو بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده و از دست دادن یاران، یکی از پس دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم برمی خیزد با یاد بلاها و سختی های دوران غیبت تو، پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناک تری در برابر دیدگانم شکل می گیرد!»
🔸سدیر گوید:
شگفت زده پرسیدیم:
این ماتم و گریه برای چیست؟
✨امام صادق(ع) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود:
▪️ «ای وای!
صبح امروز در کتاب جفر نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم(عج) ما و بلای مومنین، در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام تامل و دقتی داشتم.
🔸در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.
▪️وقتی حال امام صادق(ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت می زیسته است، چنین باشد، باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد.
بی مورد نیست که این چنین بر دعا برای فرج در زمان غیبت تاکید شده است. امام زمان(عج) می فرماید:
🔸أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَج ،
🔹 برای نزیدک شدن ظهور و فرج بسیار دعا کنید.»
🏴 آخرين سفارش امام صادق(علیه السلام)به هنگام شهادت
👌سفارش به صلة رحم و نماز
▪️از گفتنی های جالب اینکه: هنگام شهادت آن حضرت، دو موضوع (صلة رحم و نماز) دیده شده که آن بزرگوار تأکید و توجه بسیار به آن نمود:
۱- هر وقت به هوش میآمد از بستگان نزدیک میپرسید و نام آنها را میبرد و میفرمود: به فلانی و فلانی آنقدر پول بدهید و حتی نام یکی از بستگانش را که شمشیر به رویش کشیده بود، ذکر کرد و فرمود: فلان مقدار پول به او بدهید.. وفرمود: میخواهم مشمول این آیه باشم که خداوند میفرماید:
وَالَّذِینَ یَصِلُونَ ما اَمَرَاللهُ بِهِ اَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشوْنَ رَبَّهُم وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ... اُولئکَ لَهُمْ عُقْبَی الدّارِ.
:
▪️«و آنانکه پیوندهائی را که خداوند به آن امر کرده برقرار مینماید (یعنی صله رحم میکنند)... عاقبت نیک در سرای دیگر از برای آنها خواهد بود».
(رعد - ۲۱ و ۲۲)
۲- ابوبصیر میگوید پس از شهادت امام صادق (ع) برای عرض تسلیت نزد اُمّ حبیبه (کنیز و همسر آن حضرت) رفتم او گریه کرد، من هم گریستم، گفت:
▪️ ای ابوبصیر! اگر امام صادق (ع) را هنگام شهادت میدیدی چیز عجیبی، مشاهده میکردی، او در آن وقت دیدگان خود را گشود و فرمود:
🔸اِنَّ شَفاعَتَنا لا تَنالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلوةِ.
▪️ «شفاعت ما به او نرسد که نماز را سبک بشمرد».
☑️ به این ترتیب امام صادق (ع) آخر
ین پیامهای خود را داد و وصیتهای خود را به امام کاظم (ع) کرد و جان سپرد.
☑️اشتیاق امام صادق(ع) برای ظهور
▪️امام صادق عليه السلام :
لَو أدرَكتُهُ لَخَدَمتُهُ أيّامَ حَياتي ؛
▫️امام صادق عليه السلام فرمودند :
اگر او [امام زمان عليه السلام] را در يابم ، تمام عمر به او خدمت مى كنم.
▪️ شهادت مظلومانه امام جعفر صادق علیه السلام تسلیت باد.
آجَرَکَ_الله_یا_مَوْلانا_یا_صاحِبَ_الزَّمان
┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈
🕯باید که بلند حقایق را گفت
◾️دلخون شدن گل شقایق را گفت
🕯عالم همه در جهالت و بی خبریست
◾️باید سخن حضرت صادق را گفت
#آجرک_الله_یا_صاحب_الزمان🥀
#شهادت_امام_جعفر_صادق(علیهالسلام)🥀
#بر_شیعیان_جهان_تسلیت_باد🏴
༻♡ ⃟اللّٰھُمَّ.؏َجِّلْ✦لِوَلیڪَ.الْفَرَج⃟♡༺
باسلام/ امام صادق علیه السلام:
فرموده اند:
🌺 «مَنْ كَانَ عَاقِلاً كَانَ لَهُ دِينٌ وَ مَنْ كَانَ لَهُ دِينٌ دَخَلَ اَلْجَنَّةَ»
🌸 هر کس عاقل باشد دین دارد، و هر کس دین داشته باشد وارد بهشت میشود.
📚 الکافی، ج 1، ص 11
روایت داریم عاقل به فردی می گویند که وابسته ودل بسته به دنیا نباشد
وبه فکر جهان آخرت باشد و هیچ وقت مرگ را فراموش نکند،
وبه فکر زادوتوشه باشد برای آخرت، درانحام اعمال صالح ونیک سبقت می گیرد ودر دین خود فقیه وداناست/
خدایا همه مارا نسبت به جهان آخرت اگاهتر،عالمتر بگردان🌷🙏
🕋بسمالله الرحمن الرحیم
💚قال الصادق علیه السلام:
نَفَسُ المَهمومِ لِظُلمِنا تَسبیحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ
وَ کِتمانُ سِرّنا جِهادُ فی سَبیلِ اللهِ.
ثم قال ابو عبد الله علیه السلام:
یجب ان یکتب هذا الحدیث بالذهب.
🌷🌴🌺🌹🌷🌴🌺🌹
امام صادق علیه السلام فرمودند: نفس کسى که به خاطر
مظلومیت ما اندوهگین شود، تسبیح است
و اندوهش براى ما، عبادت است
و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
سپس امام صادق علیه السلام افزود:
این حدیث را باید با طلا نوشت!
🍂🥀🍃🍂🥀🍃🍂🥀🍃🍂🥀🍃
📚(الأمالی شیخ مفید، ص۳۳۸)