جان را به تمناۍ لبش بردم و نگرفت گفتم بستان بوسه بده ، گفت گران شد

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه روزی که لب آورد ببوسم ، رمضان شد

یک حافظ کهنه ، دوسه تا عطر ، گل سر رفت و همه دلخوشی‌ام یک چمدان شد

با هر که نوشتیم چه ها کرد به ما گفت مصداق همان وای به حال دگران شد . .

اگه ازم تست اعتیاد به قهوه بگیرن ؛ ۹۹ درصد معتادم . اون ۱ درصد هم خطای جواب آزمایشِ .

- از لحاظِ غمِ این قطعه . .

لطفاً بغلم کن. خیلی سرده.

- به انضمام عطرِ گل ؛ برای دیدار با مادران شهدایِ مفقودالاثر که هنوز چشم به راه‍ ایستادند . . به حرمت هر صبحی که به انتظار خبری از فرزندشون بیدار شدن و روز به تاریکیِ شب کشیده شد اما خبری نشد . به حرمت گریه های شبانه‌شون و زخم های روی زخم اومده و جراحت های جذام شده و خاطرات و یادگاری و قاب عکس روی طاقچه و آخرین خداحافظی و کاسه آبِ ریخته شده پشت سر فرزندشون و دوستت دارم‌هایِ لحظه وداع . به حرمت چشم انتظاری ها و این تنهایی بی پایانِ ابدی ، روز مادر الخصوص روز این مادرهای چشم به راه مبارک . .