⭕️ انتظار فرج و آرزو و امید و دل بستن به آینده دوگونه است: 1️⃣ انتظاری که سازنده و نگهدارنده، تعهدآور، نیرو آفرین و تحرک بخش است. به گونه ای که می تواند نوعی عبادت و حق پرستی شمرده شود. 2️⃣ انتظاری که گناه است، ویرانگر، اسارت بخش و فلج کننده و نوعی (اباحی گری) باید محسوب شود.

الا لعنه الله علی القوم الظالمین و سیعلم الذین ای منقلب ینقلبون همانا لعنت خدا بر گروه ظالمان و کسانى که ستم کرده‏ اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت.

>>>━═✿♡﷽♡✿═<<< 💐پیامبر رحمت صلى الله عليه و آله: برترينِ مردم، كسى است كه عاشق عبادت شود، و آن را در آغوش گيرد، و با دل و جانش آن را دوست بدارد، و با اعضا و جوارحش در انجام دادن آن بكوشد، و خود را براى آن فارغ سازد. چنين كسى برايش مهم نيست كه دنيا بر چه پايه اى مى چرخد، بر سختى يا آسانى أفضَلُ النّاسِ مَن عَشِقَ العِبادَةَ فَعانَقَها، وأحَبَّها بِقَلبِهِ، وباشَرَها بِجَسَدِهِ، وتَفَرَّغَ لَها، فَهُو لا يُبالي عَلى ما أصبَحَ مِنَ الدُّنيا؛ عَلى عُسرٍ أم عَلى يُسرٍ الكافی جلد2 صفحه83

⁉️آنها چه کردند؟ از ما چه می‌خواهند؟ 💡@FANUSESHAB

#یاامام‌حسن کرده تسخیر به یک غم ز همه دل ها را زده برهم ز کرم قاعده ی دنیا را🌺 شال سبزی که حسن بر کمرش می بندد آبرو داده همه ذریه ی زهرا را🌺 #دوشنبه_های_امام_حسنی

♦️‌ سلام امام زمانم 🔹‌ اے ڪاش ڪسے براے آقا تب داشت یادے ز امام منتظر بر لب داشت 🔹‌ قرباڹ غریبےات شوم °•مهدے(عج)جان•° اے کاش ڪه صاحب الزماڹ زینب داشت •┈┈••••✾•✨🌕✨•✾•••┈┈•

امام صادق علیه السلام: السَّعيدُ مَن وَجَدَ في نفسِهِ خَلوَةً يَشغَلُ بها خوشبخت، كسى است كه براى نفس خود خلوت و فراغتى يابد و به كار اصلاح آن پردازد بحارالأنوار صفحه203 جلد78

🗞 میثاق پیامبران اولوالعزم... 🔹 #امام_باقر علیه‌السلام فرمودند: 🔹 إنَّ الله تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَخَذَ الْمِیثَاقَ عَلَی أُولِی الْعَزْمِ أَنِّی رَبُّکُمْ وَ مُحَمَّدٌ رَسُولِی وَ عَلِیٌّ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ وَ أَوْصِیَاؤُهُ مِنْ بَعْدِهِ وُلَاةُ أَمْرِی وَ خُزَّانُ عِلْمِی وَ أَنَّ الْمَهْدِیَّ أَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِی 🔹 خداوند تبارک و تعالی میثاق پیامبران اولوالعزم علیهم السلام را بر این گرفت که من پروردگار شمایم و #محمد رسول من و #علی #امیرالمومنین است و اوصیای بعد از او، فرمانروایان و خزینه داران علم منند و #مهدی، ناصر دین من است. 📚 بحارالانوار ج ۲۶ ص ۲۸۲