رویش تیز کن تیغی که در طیّ زمان پوسیده است تازه کن داغی که گرد کهنگی پوشیده است هر لبی که می‌توانست و وطن گفتن نخواست منفجر گردد که دست ناکسان بوسیده است قطع گردد دست آنکه توی چشم اهل شهر گاوهایش را برای دیگران دوشیده است زهر بادش در دهان، خُنّاق گردد مستی اش هرکه جامش را به یاد اجنبی نوشیده است "خشک آمد کشتزار من" کنار کشت غیر چاه کن ها! ننگتان، سرچشمه‌ها خوشیده است سایه‌شان را کم کنند این شاخه‌های بی‌ثمر در پناه نور صدها باغ نو روییده است پرده‌های روبروی دست را از جا بکن دست‌های پشت پرده خودبخود کوچیده است. ✍ امید شمس‌آذر (شهسوار) 🇮🇷🌸 @ooriya

مثل آتش بی‌قرارم، مثل توفان بی وطن دیگران از من گریزانند و من از خویشتن! بی‌جهت، بیهوده، بیخود، بی‌سبب، بی‌فایده عشق وقتی نیست، معنایی ندارد زیستن زندگی با همدم نااهل جان فرسودن است من چنین زندانی‌ام با خویش در یک پیرهن دوستی پژواک تنهایی‌ ست اما همچنان تا جوابی بشنوی از کوه، فریادی بزن عاقبت در خواب بوسیدم تو را، با این حساب من به خوشبختی بدهکارم، نه خوشبختی به من . ✍ فاضل نظری 🇮🇷🌼 @ooriya

عشق را دیوانه بودم، ساده می‌پنداشتم من تو را مثل خودم دلداده می‌پنداشتم واقعاً از آسمان افتاده بودی ماه من؟ یا تو را از آسمان افتاده می‌پنداشتم؟ کفر بود، اما نگاهت را خدایی لاشریک شانه‌هایت را فقط سجّاده می‌پنداشتم در گمان قلب من این راه پایانی نداشت عشق این بن‌بست را من جاده می‌پنداشتم وای بر من! دل نمی‌بستم به لبخندت، به عشق کوله‌بارت را اگر آماده می‌پنداشتم.. . ✍ علی اکبریان میمند 🇮🇷💐 @ooriya