گر کند میل به خوبان دل من عیب مکن کاین گناهیست که در شهر شما نیز کنند

از خدا خواسته ام هر چه که دارم بدهم جای آن چشم بگیرم که تماشات کنم...

یا اباعبدالله الحسین از روزگار خیر ندیدم بدون تو خیرات، جان خویش چو حلوا کنم تو را

روزگار بیشتر از آنکه به تو اضافه کند، از تو کم کرده و تو همچنان در پی تزویر و دورویی‌اش می‌دوی غافل از آنکه انتهای جاده، برده‌ای در کالبدت در انتظار توست

این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود

به ولله اگر قدر یه لیوان آب مهم بود برای ما ما بدون تو داریم عمر میگذرونیم و نیست آن حیات و زندگی عالمین

ما تشنه نشدیم طبیعتا دنبال آب هم نیستیم

ما تورو میخوایم برا کجای زندگیمون... ماها که حال خوب و بدمون جدای اسمت معنا شده بابی انت و امی که اینجا کسی تورو آرزو نمی‌کنه

ماها یاد گرفتیم هوس هامون رو کنار اسم تو و اجدادت بچسبونیم تا شاید وجهه‌ی تقدس بگیرن و الا اگر پرده از روش بره کنار، بوی تعفن خودپرستی و هواخواهی ازش بلنده

«صاحبُ هذا الامر الشریدُ الطریدُ الفریدُ الوحیدُ» که مولا، صاحب این امر را وصف فرمود: آواره‌یِ رانده‌ شده‌یِ تک و تنها، چه شلوغی‌های دیشب و امشب باشد، چه خلوتی شب‌های بعد.