رباعی
دیوار به دیوار دلم غم شده است
دیریست که همسایهی ماتم شده است
هر تکهی دل که هست سوزن دوزی
با پینهای از عشق تو سرهم شده است
#عذرا_امینی
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae
رباعی
از فاصلهها اگرچه دم زد باران
با ما سر شب کمی قدم زد باران
یک چتر برای ما دوتا کافی بود
تقدیر من و تو را رقم زد باران
#عاطفه_جعفری
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae
رباعی
حاشا که شود سینه ی عاشق غمناک
یا از جز عشق، دامنش گردد چاک
حاشا که بخفت عاشقی، اندر خاک
پاک است، کجا رثد؟ در آن عالم پاک
#مولانا
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae
کاخ بلند رباعی
رباعی قالب بسیار سختی است. شاعر باید تمام ذوق و سخندانی و خلاقیّت هنریاش را به خورد چهار مصراع بدهد. باید تمام حرفش، تمام آنچه روحش را به خلجان آورده بریزد به شکم چهار مصراع. تنها چهار مصراع!
اینجا همان بزنگاهیست که دست ناشاعر رو میشود. اینجا دیگر نمیشود با لفّاظیهای بیمزه، وزن را بیهوده پُرکرد. در این فضای ضیق نه جایی برای درازنفسی باقی میماند نه جایی برای آسمان به ریسمان بافتن. گوینده هم دستش زیر سنگِ وزنی از پیش تعیین شده مانده و هم تنگنای قافیه را دارد. در واقع قالبِ شعر گوینده را به سهکنج برده، تیغ بر رگش نهاده و میگوید:
بیار آنچه داری ز مردی و زور!
از این چهار مصرع که به مثابۀ چهار پایۀ ساختمانی شکوهمند است حتّی اگر یکی از آنها سست و ناتندرست باشد کاخ بلند رباعی فرو میریزد. به واقع چهار ستون این ساختمان باید همدست هم و کلمات اندک آن که خشتهای این ستونند باید دوست و دستدرگردن هم باشند.
اگر معمار خوشذوق و چیرهدست باشد، اگر همه چیز دست به دست هم بدهد و اگر کار همان طور پیش برود که باید و شاید، این کاخ کوچک میتواند آنقدر بلند باشد که کلاه از سر بیننده بیندازد.
آرایههای ادبی
#شاهین_کلانتری
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae
رباعی
#امام_رضا_ع_مدح_و_ولادت
گل کرده بهار سبزِ تقدیر و قضا
پُر شد ز شمیم عطر توحید، فضا
لبهاست پر از ذکر و سلام و صلوات
حقا که رئوف اهل بیت است رضا
✍ #محمود_ژوليده
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae
رباعی
هر چند بهار است، ولی دلسردم
درگیر نبرد با هزاران دردم
ای کاش که عشق بیخیالم بشود
تا من نفسی تازه کنم برگردم...
#مرتضی_درزی
☑️کانال اتاق #رباعی در ایتا؛
@Otagerobae