#قسمت119 تسبيحات امير سپهرنژاد نار يك تپه محاصره شــديم، نزديك به يكصد عراقــي از بالاي تپه و از داخل دشت شليك مي كردند. ما پنج نفرهم دركنار تپه در چاله اي سنگر گرفتيم و شليك مي كرديم. تا غروب مقاومت كرديم، با تاريك شدن هوا عراقي ها عقب نشيني كردند. دو نفر از همراهان ما كه راه را بلد بودند شهيد شدند. از سنگر بيرون آمديم، كسي آن اطراف نبود. به پشت تپه و ميان درخت ها رفتيم. در آنجا پيكر شهدا را مخفي كرديم. خسته و گرسنه بوديم. از مسير غروب آفتاب قبله را حدس زدم و نماز را خوانديم. بعد از نماز به دوســتانم گفتم: براي رفع اين گرفتاري ها با دقت تســبيحات حضرت زهرا3را بگوئيد. . .🌈🌈🌈🌈 بعد ادامه دادم: اين تسبيحات را پيامبر، زماني به دخترشان تعليم فرمودند كه ايشان گرفتار مشكات و سختي هاي بسيار بودند. بعد از تسبيحات به سنگر قبلي برگشتيم. خبري از عراقي ها نبود. مهمات ما هم كم بود. يكدفعــه در كنــار تپه چندين جنــازه عراقي را ديدم. اســلحه و خشــاب و نارنجك هــاي آن ها را برداشــتيم. مقداري آذوقه هم پيــدا كرديم و آماده حركت شديم. اما به كدام سمت!؟ هوا تاريك و در اطراف ما دشــتي صاف بود. تســبيحي در دست داشتم و مرتب ذكر مي گفتم. در ميان دشــمن، خستگي، شب تاريك و... اما آرامش عجيبي داشتيم! نيمه هاي شب در ميان دشت يك جاده خاكي پيدا كرديم. مسير آن را ادامه داديم. به يك منطقه نظامي رسيديم که دستگاه رادار در داخل آن قرار داشت. 🌷🌷🌷 @parastohae_ashegh313

#قسمت119 مــن و ایــران تــوی یــک مدرســه درس می خواندیــم. او کلاس پنجــم می رفت و من کلاس اوّل. مدرسۀ ادب، فاصلۀ چندانی با خانۀ ما نداشت. هرروز روپوش طوسی مدرسه را می پوشــیدیم، مامان روی ســر من یک روبان ســفید خوشــگل می بســت که شــکل پروانــه بــود، ایــران هــم روســری می پوشــید، دســتم را تــوی یک دســت و کیــف چرمــی اش را تــوی دســت دیگــر می گرفــت و از محله مان،کوچۀ برج1 راه می افتادیم، از کنار «چشمه کبود» رد می شدیم و آن طرف «پل مراد» به «مدرسۀ ادب» می رسیدیم. ساعت ده که می شد، ایران از توی کیفش، نان و پنیر و سبزی یا گردویی که مامان گذاشته بود، درمی آورد و با لذّت تمام می خوردیم. به این لقمه های دراز که حکم یک وعدۀ غذا را داشت، «لقمه قاضی» می گفتیم. از مدرسه، معلّم و مشق خوشم می آمد و سرکلاس شش دانگ حواسم به حرف های معلم بود. یک بــار ســر کلاس، یکــی از بچه هــا از معلممان ســؤال کرد: «چــرا بال پروانه ها می ســوزه؟» خانم معلم جواب داد: «چون از نور، خوشــش می آد، دوســت داره اون قدر دور شمع یا چراغ بگرده که بسوزه!» از این حرف دلم شکست و گریه ام گرفت. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313