حق.

دلمون از اندوه غزه، لبریز شده! آدم میخواد دعا کنه ولی نمیدونه چه دعایی جز نجات فلسطینی‌ها و هلاکت اسرائیلی‌ها میشه کرد... کنار «أمّن یجیب»ها، کنار «دعای جوشن صغیر»ها، دوستی این دعای امام سجاد علیه السلام رو توصیه کرد. و حالا من اینجا توصیه میکنم... معنیشو حتماً بخونید، فوق‌العاده ست. امام سجاد علیه‌السلام یه‌طوری برای همهٔ ابعاد جنگ دعا کردند که دلت می‌خواد می‌تونستی همون لحظه گرد و غبار لباس امام رو به چشمت بکشی. @pelak13

همش فکر می‌کنیم امام سجاد علیه‌السلام یه امام منزوی و دائماً بیمار بودند. ولی چیزی که الآن به ذهنم رسید، اینه که با تعلیم این دعاها، چقدررر امام علیه‌السلام سطح مخاطبینشون رو بالا می‌بردند و بهشون یاد می‌دادن چطور فکر کنند. اون‌وقت زمانی که به کسی چارچوب دقیق و درست فکرکردن رو یاد بدی، بخش زیادی از سبک زندگیشو براش ساختی. 💛✨✨

اسباب شرمندگی ...

این همه کتاب توی کتاب‌فروشی‌ها و کتابخونه‌ها هست؛ با این حال خیلی از رشته‌ها هنوز نیازمند رشد بیشتری هستند. حدّ تحقیق در اون‌ها انگار بی‌نهایته. و همیشه جای رشد مفاهیم و مسائل اون رشته هست. علوم قرآن و حدیث یکی از همین رشته‌هاست. در کنار این تلاش برای رشد دادن علوم، مهمه که کار علمای گذشته نادیده گرفته نشه. مثلاً فرض کنید وقتی تفاسیر رو می‌خونیم؛ می‌بینیم گاهی تفاسیر چند قرن پیش، نکاتی رو گفتند که خیلی بدیهی به نظر میان. این خطر وجود داره که اهمیت تلاش اون افراد رو درک نکنیم. اگر اون‌ها همون مواردی که از نظر ما بدیهی هستند رو کشف و مکتوب و تکرار نمی‌کردند، قطعاً خیلی از مبانی‌ای که داریم رو نداشتیم. می‌دونید ما ۴ تا کتاب حدیث محوری داریم؛ کتب اربعه. حالا کتاب «وافی»، اومده این احادیث رو جمع و تصحیح کرده و شرحشون رو هم آورده. خلاصه. به توصیهٔ استادم به مقدمه‌ش مراجعه کردم، واقعاً شگفت‌انگیزه. مؤلف کتاب وافی اول میگه چرا این کتاب رو میخواد بنویسه و نقاط ضعف کتب اربعه چی بوده که ایشون میخواد حلشون کنه. بعدش میگه البته اونا کاری رو که باید می‌کردند، کردند! و حالا نوبت ماست. می‌دونید، این همه رو گفتم، که بگم تواضع علما چقدر ارزشمنده. که بگم این دسته از علمای شیعه، چقدر روشن‌فکر بودند که در عین فهم دقیق نقاط ضعف گذشته و تلاش برای حلشون، زحمت کسی رو نادیده نمی‌گیرن و کم نمی‌شمارن. این تعادل و تواضع واقعاً مهمه. واقعاً رشددهنده‌ست. آدم افتخار میکنه به داشتن چنین علمایی. @pelak13

أَلا صاحِبَ الذَّنبِ لا تَقنُطَنَ فَإِنَّ الإِلَهَ رَؤوفٌ رَؤوفُ وَلا تَرحَلَنَّ بِلا عُدَّةٍ فَإِنَّ الطَريقَ مَخُوفٌ مَخُوفُ ... ~ دیوان امام علی علیه السلام + ای کسی که گناه کرده‌ای، ناامید نباش، چرا که قطعاً خدا مهربان است، مهربان است... و [البته] بدون آمادگی سفر نکن! که راه ترسناک است، ترسناک است... @pelak13

یکی از همسایه‌ها هست که ظاهر خیلی مذهبی‌ای نداره. ولی هرروز صبح از خونه‌شون چند دقیقه‌ای صدای قرآن میاد. درود بهش واقعاً. هم به انسش با قرآن، هم استمرارش، هم نظمش 💛

این پیاممو یادتونه؟

حدیثی هست مشهور به حدیث «جنود (سپاهیان) عقل و جهل» که خیلی از خصلت‌های مثبت رو در برابر خصلت منفی میارن. الآن دیدم چیزی که در برابر «صبر» اومده، «جزع» هست. به تعبیر خیلی ساده میشه بی‌تابی. و «عجله» در مقابل صبر نیومده. بنابراین، احتمالاً آدمیزاد می‌تونه هم صبور باشه هم عجول ...

خب حالا که چی؟ 😅

اصلاً می‌دونید هدفم از این سؤال چی بود؟ من ادعا ندارم آدم خیلی صبوری ام. چون صبور بودن یه مسیر طولانیه... ولی خب، می‌تونم ادعا کنم که به‌طور ژنتیکی، در مجموع آدم کم‌صبری محسوب نمیشم. یه بار که بخشی از پایان‌نامه‌م رو برای استادم فرستادم، وقتی اصلاحاتش رو بهم داد، گفتم متأسف و غمگینم که اینقدر اشکال داشتم. استادم بهم گفت: ایرادی نداره، بدون عجله کار کنی درست میشه. برق از سرم پرید! با خودم گفتم ولی من که عجول نیستم! بلکه نسبتاً صبورم! و این سؤال رو از شما پرسیدم و خودمم یکم درباره‌ش جست‌وجو کردم... در نهایت متوجه شدم که برخلاف تصورم، میشه هم صبور و هم عجول بود. صبر به این معنا که اهل بی‌تابی کردن نباشی. عجله به این معنا که تأنّی نداشته باشی... خب نکتهٔ جالب این قضیه برای من این بود که گاهی عدم تفکیک ویژگی‌ها و صفاتمون، باعث میشه خودمون رو دقیق نشناسیم. و وقتی ندونیم که چه ویژگی منفی‌ای در ما مخفی شده، دنبال هیچ تلاش و راهکاری برای حل اون نیستیم، و فکر می‌کنیم همیشه همینه که هست! @pelak13