یکی از توصیه‌هایی که زیاد می‌شنویم، اینه که با علما و آدمای درست‌وحسابی رفت‌وآمد کنیم. من همیشه تصورم این بود علتش همینه که آدم ازشون علم و رفتار درست رو یاد می‌گیره؛ اما الان یه نکتهٔ جدید کشف کردم. فیلم‌های رهبر یا آیت‌الله مصباح رو که می‌بینم، می‌بینم در مواجههٔ مستقیم با خانم‌ها چشم‌هاشون پایینه، خیره نگاه نمی‌کنن. ببین، خیلیه ها! چند دهه زندگی توی این دنیا نتونه حتی نگاه کردنت رو تحت تأثیر قرار بده خیلیه. حالا نکته چیه؟ اینکه وقتی من چنین آدم‌هایی رو می‌بینم و پای حرف‌هاشون میشینم، سطح استانداردهام تغییر می‌کنه و دیگه نمی‌تونم از نشستن پای درس استادی که بخواد راحت به خانم‌ها نگاه کنه راضی باشم. هرچقدرم این نگاه بدون نیت بد و معمولی باشه، هرچقدرم استاد حرف‌های خوب بزنه، دیگه استانداردهای من تغییر کرده. تکفیر نمی‌کنما! بحث اولویت‌بندیه. ترجیحم میشه کسی که بلده نگاهش رو کنترل کنه. همین نگاه کردن رو بگیر و به همهٔ موارد دیگه تعمیم بده. چقدر جذاب! ارتباط با علما و دوستان خدا استانداردهای ارتباطی ما رو هم تغییر میده و باعث میشه دیگه به کم و معمولی قانع نباشیم. هرچقدر ترازشون بالاتر باشه، بیشتر. به به. @pelak13

اینکه چرا انقدر برق‌ها میره محل بحث و تأمله، ولی حرفِ الانم سیاسی نیست. می‌دونید، به این فکر می‌کنم که تمام نعمت‌هایی که بهشون عادت داریم، قابلیت از دست رفتن یا دائمی نبودن رو دارن؛ درحالی‌که از دست رفتنِ خیلی‌هاشون رو تا الان ندیدیم. ثبوتِ این‌همه نعمتِ زوال‌پذیر خودش یه نعمت فوق‌العاده‌ست؛ ولی کو چشم بینای ما... . @pelak13

... رئیسی تکرارشدنی نیست ولی عملکردش را تبیین کنیم و نسخهٔ او را یادآوری کنیم نه‌اینکه حسرت از دست دادنش را تبدیل به سرکوفت به دولت کنیم... آن‌هم در مسائل ریز و حاشیه‌ای... آنچه من می‌فهمم این است که این مقایسه‌ها به‌رغم درست بودنش، بر شکاف جامعه می‌افزاید و کمکی در دفاع از شهید عزیز و تکرار شدنِ دورانِ خدمتش نخواهد کرد... . ~ حجةالاسلام رمضان‌پور ~ «اِعدِلوا هُوَ اَقرَبُ لِلتَّقویٰ» | عدالت بورزید که این به پرهیزکاری نزدیک‌تر است. @pelak13

این رو می‌دونیم که یکی از ترفندهای شیطان اینه که کار بد رو زینت بده تا آدم بتونه به سمتش بره و انجامش بده. ولی به نظرم یه چیز دیگه هم هست. کار خوب رو هم «کافی» جلوه میده تا فرد اگه پس‌رفت نمی‌کنه، حداقل در جا بزنه. در صورتی که هیچ کار خوبی کافی نیست و همیشه جای رشد هست... . @pelak13

باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش... 💛✨ @pelak13

💫 امیرِ جانِ ما (علیه‌السلام): 💫 دوستان خدا کسانی هستند كه... ✨ وقتى مردم به ظاهر دنيا نگاه کردند، باطن دنيا را ديدند. ✨ آنگاه كه مردم به فرداى آن پرداختند، خود را سرگرم امروز آن ساختند. ✨ از دنيا ميراندند آنچه را كه ترسيدند آنان را بميراند؛ ✨ و از آن رها كردند آنچه را كه دانستند ايشان را رها مى‌كند. ✨ بهره‌های دیگران از دنیا را کم شمردند... ✨ و رسيدنشان به دنيا را «از دست دادن» يافتند. ✨ با آنچه مردم آشتى كردند، دشمنى ورزيدند... ✨ و با آنچه مردم دشمنى نمودند، آشتى كردند. ✨ قرآن به وسيلۀ آنان دانسته شد... ✨ و آنان به وسيلۀ قرآن دانستند. ✨ كتاب به آنان استوار است... ✨ و آنان نيز به كتاب استوارند. ✨ محل امیدی بالاتر از محل امید خود نمى‌يابند، ✨ و محل ترسی بالاتر از آنچه خود از آن می‌ترسند، نمى‌بينند. 💫 حکمت ۴۳۲ نهج‌البلاغه @pelak13

💞 ای روشنیِ چشمِ رسول... 🌸💕 ملائک در طواف چادرش پروانه‌پروانه به‌سوی جانمازش می‌رود سلانه‌سلانه شبی در عرش از تسبیح او افتاد یک دانه از آن دانه بهشت آغاز شد، ریحانه‌ریحانه... 🥲💕 عیدتون مبارک ✨😍❤️ @pelak13

این رسم را که وقتی برق می‌آید صلوات می‌فرستند، چقدر دوست دارم... آری، آری... نور شما هستید، هرجا شما باشید روشن است و هرجا نباشید، ظلمت... خانهٔ دلمان به حضورتان همیشه روشن باد... ✨💛 #در_خرابات_دلم_خانهٔ_آبادی_هست... @pelak13

💕 یک عاشقانهٔ آرام: کلیک #خواندنی @pelak13

🎙 در تبلیغات گوناگون می‌گویند که جمهوری اسلامی نیروهای نیابتی خودش را در منطقه از دست داد؛ ❌ این هم یک غلط دیگر! 💢 جمهوری اسلامی نیروی نیابتی ندارد. 👈ما اگر یک روزی بخواهیم اقدام کنیم، احتیاج به نیروی نیابتی هم نداریم. 🍀به لطف الهی، فردای منطقه از امروز منطقه بهتر خواهد بود. ✨ رهبر عزیز انقلاب | ۲ دی ۰۴ @pelak13

🌾 سلامٌ علیٰ کلماتٍ بَقیَت في القلب و رُبَّما سَتَبقیٰ...! 🌾 سلام بر واژگانی که در دل مانده‌اند و چه‌بسا باقی بمانند... . @pelak13

استاد ادبیات عربی ما در دانشگاه، خانمی شوخ‌طبع و خوش‌مشرب بود. سر کلاس گاهی نکات طنزی می‌گفتیم و می‌خندیدیم، گاهی هم از خاطراتمان تعریف می‌کردیم. معمولاً بعد از دقایقی استاد می‌گفت: «خب، بریم سراغ درس». این جمله را با همین‌ترتیب، بارها از او شنیدیم؛ چون در کلاس‌هایش زیاد شیطنت می‌کردیم و باید دوباره ما را به درس برمی‌گرداند. درس‌هایش را خیلی دوست داشتم، خودش و درس دادنش را هم. حتی از نظر منطقی هم دلم نمی‌خواست کلاس به شوخی کردن بگذرد. با این حال باید اعتراف کنم که جملهٔ «خب، بریم سراغ درس» از نظر روانی هربار و هربار، قدری برایم سنگین بود. انگار طبع آدمیزاد به راحت بودن گرایش دارد و حتی اگر خودش تمایل به کار جدی‌تری داشته باشد، باز هم شروع حرکت به سمت آن کار برایش سنگین است. ولی چاره چه بود؟ باید صبورانه آن سنگینی را می‌پذیرفتیم. هدف از دور هم جمع شدنمان شوخی و خنده نبود که به آن بسنده کنیم. استاد با همان «خب، بریم سراغ درس» گفتن‌ها باعث نجاتمان شد و بنیادهای ادبیات عربی را در ذهنمان شکل داد؛ تا بتوانیم عربی بخوانیم و بفهمیم. من فکر می‌کنم در تمام زندگی نیاز به افرادی داریم که ما را از روزمرگی نجات دهند. طبعمان به راحت بودن گرایش دارد، پس باید کسانی باشند که مدام یادآوری کنند که برای اهداف دیگری اینجا جمع شده‌ایم. خوردن و خوابیدن و حتی کار کردن، اگر در حد خود باشد بد نیست، ولی نباید معنای زندگی را در خود جمع کند. باید سنگینی این حقیقت را بپذیریم؛ تا بتوانیم به سرمنزل مقصود برسیم و آنچه را که باید، بخوانیم و بفهمیم... . @pelak13