~🕊 دیدی‌بعضے‌وقت‌‌هادلمون‌میگیره؟!... خودمونم ‌نمیدونیم‌چرا؟! اینا‌‌؛همون‌سنگینےِگناهایےهست ‌کہ‌مرتکب‌شدیم🥀 #شـاید_تلنگـࢪ💥 . ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

🌼 ﷽ 🌼 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_پنجم #قسمت_۴۳۴ 🌼🍃🌼🍃🌼🍃 ............ در تمام طول مسیر از مرز تا شهر نجف، روس سرِ شیعیان میهمان نواز و بی ریای عراق قدم می گذاشتیم که با ماشین های شخصی خودشان، زائران را در طول مسیر منتقل می کردند و با همان زبان خودشان و کلماتی که از زبان فارسی آموخته بودند، رهسپاری‌مان را در مسیر زیارت امام حسین (ع) می ستودند و مدام خوش آمد می گفتند. در هر روستا و کنار هر خانه ای بساط پذیرایی بر پا کرده تا به استکانی چای عراقی و خرما و یا هر چه در دسترسشان بود، خستگی را از تن مردم به در کنند و خدا می داند با چه اخلاص و محبتی از زائران پذیرایی می کردند که انگار میزبان عزیزترین عزیزان خود بودند تا جایی که وقتی در کنار یکی از موکب ها برای تجدید وضو و اقامه نماز مغرب توقف کردیم، هر کدام از اهل طایفه برای ارائه خدمتی، مشتاقانه به سمت‌ مان آمدند. پیرمرد خانواده به سمت وضوخانه راهنمایی‌مان می کرد و بانوی خانه با تشت و پودر آمده بود تا لباسهای‌مان را بشوید و هنوز نمازمان تمام نشده، سفره شام را پهن کرده و بی توجه به تعارف های ما، با نهایت مهربانی غذای لذیذشان را آوردند و شاید خدا می خواست اوج خدمت‌گذاری این بندگان مخلصش را به رخ ما بکشد که برق هم رفت تا در تمام طول مدت صرف غذا، پیرمرد خانواده با چراغ قوه بالای سرِ ما به خدمت بایستد و دست آخر با چه محبتی ما را بدرقه کردند و باز موکب های دیگر دست بردار نبودند که هر کدام سرِ راه‌مان را می گرفتند تا میهمان خانه آن ها شویم و هر کدام می خواستند افتخار پذیرایی از میهمانان امام حسین (ع) را از آن خودشان کنند و ما شرمنده این همه مهربانی بی منت، از کنارشان عبور می کردیم. به علت محدودیت های امنیتی، از ورود وسایل نقلیه به مرکز شهر نجف جلوگیری می شد و مجبور بودیم راه‌مان را به سمت حرم با پای پیاده طی کنیم. آسید احمد و مجید با کوله پشتی‌های به نسبت سنگینی که هر یک به دوش گرفته بودند، جلوتر از ما حرکت می کردند و من و مامان خدیجه و زینب سادات پشت سرشان می رفتیم. خیابان‌ها مملو از جمعیتی بود که خستگی را زیر پا گذاشته و در ساعات پایانی نیمه شب، همچنان با شیدایی به سمت حرم می رفتند. هر چند هنوز طعم تلخ هلاکت پدر پیر و به فنا رفتن جوانی برادرم از مذاق جانم نرفته بود، اما خنکای مطبوع شبانگاه شهر نجف، آنچنان روحم را نوازش می داد که با قدم هایی پُر توان و استوار پیش می رفتم و نه اینکه نخواهم که دیگر نمی توانستم به چیزی جز شور اربعین بیندیشم که با چشمان خودم می دیدم چه طوفان عظیمی برای بزرگداشت چهلمین روز شهادت فرزند پیامبر (ص) آن هم پس از چهارده قرن به پا خاسته که مرز های ایران از هجوم جمعیت به تنگ آمده و حتی جاده شلمچه به سمت مرز عراق از حضور زائران اربعین پُر شده بود و حالا هم می دیدم نه کربلا که نجف لبریز از شیعیانی شده که برای پیمودن مسیری چهار روزه با پای پیاده، سر از پا نمی شناختند. هر چه به مرکز شهر نزدیکتر می شدیم، ازدحام جمعیت بیشتر شده و حرکتمان کُند تر می شد که آسید احمد قدم‌هایش را آهسته کرد، با رسیدن به یک خیابان فرعی، به سمت راست چرخید، دست به سینه گذاشت و همچنانکه زیر لب چیزی می گفت، کمی هم خم شد که به دنبال نگاهش، چشمانم چرخید و دیدم در انتهای خیابان خورشیدی در دل شب می درخشد و به رویم لبخند می زند! ✍🌼🍃🌼🍃🌼🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

🌼 ﷽ 🌼 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_پنجم #قسمت_۴۳۵ 🌼🍃🌼🍃🌼🍃 ............ باور می کردم یا نمی کردم، مقابل مرقد امام علی (ع) ایستاده و چشم در چشم حرمش، زبانم بند آمده و محو زیبایی ملکوتی اش، تنها نگاهش می کردم که نمی دانستم چه کنم! مجید دست به سینه گذاشته و می دیدم اشک از چشمانش فواره می زند که تا چندی پیش در حصار وهابیت، حق پوشیدن لباس مشکی هم نداشت و امشب غرق شور و عزا، در برابر حرم امامش بی پروا گریه می کرد. زینب سادات با هر دو دست مقابل صورتش را گرفته بود و بی صدا اشک می ریخت و مامان خدیجه می دید در برابر عظمت مزار خلیفه پیامبر (ص) کم آورده ام که دستم را گرفت و با لحنی عاجزانه زیر گوشم زمزمه کرد:" الهه جان! اولین باره که چشمت به حرم حضرت علی (ع) میفته، واسه منم دعا کن!" از تمنایی که یک بانوی فاضله شیعه از دختری سُنی می کرد، حیرت زده نگاهش کردم که دیدم اشک در چشمانش جمع شده و با همان حال خوشش، خواهش که نه، التماسم کرد:" دخترم! تو امشب مهمون ویژه آقایی! آقا امشب یه جور دیگه به تو نگاه می کنه! تو رو خدا واسه من دعا کن!" و بعد چشمانش به رنگ آسمان سخاوت درآمد و میان گریه ادامه داد:" برای همه مسلمونا دعا کن! برای آزادی قدس و نابودی اسرائیل دعا کن! برای مردم سوریه و عراق دعا کن! برای نجات همه مستضعفان عالم دعا کن!: و دیگر نتوانست ادامه دهد که گلویش از گریه پُر شد و صورتش را با چادرش پوشاند تا کسی شاهد مناجات عاشقانه اش نباشد و من ماندم و تصویر زیبای حرم! باز با پرنده نگاهم به سمت گنبد طلایی اش پَر کشیدم و نمی دانستم چه بگویم که تنها نگاهش می کردم تا آسید احمد حرکت کرد و ما هم به دنبالش به راه افتادیم. حالا بایستی خیابان منتهی به حرم را قدم به قدم پیش می رفتیم و خدا می داند در هر گامی که به حرم نزدیک تر می شدم، با تمام وجودم احساس می کردم در برابر نظاره نورانی و محضر مبارک امام علی (ع) قرار گرفته ام. هر چند وقتی مجید می گفت با تصویر گنبد ائمه (ع) در تلویزیون درد دل می کند، من باور نمی کردم و وقتی می دیدم کسی در وجودش با اولیای الهی به راز و نیاز می نشیند، نمی توانستم درکش کنم، ولی حالا باورم شده بود که امام علی (ع) مرا می بیند، صدایم را می شنود و اگر سلام کنم، جوابم را می دهد که میان خیابان و بین سیل جمعیت از حرکت ماندم. تمام بدنم به لرزه افتاده و چشمانم در بُهت عظمت حضور حضرتش، تنها نگاهش می کرد که مامان خدیجه متوجه حالم شد و ایستاد. آسید احمد و مجید هم که چند قدمی پیش رفته بودند، به اشاره مامان خدیجه بازگشتند. مجید به سمتم آمد و می دید تمام تن و بدنم به لرزه افتاده که آهسته صدایم کرد:" الهه..." چشمان خودش از جوشش اشک هایش به خون نشسته و گونه هایش از هیجان عشق می درخشید و باز می خواست دست دل مرا بگیرد تا کمتر بلرزد. ✍🌼🍃🌼🍃🌼🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

🌼 ﷽ 🌼 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_پنجم #قسمت_۴۳۶ 🌼🍃🌼🍃🌼🍃 ............. زینب سادات و مامان خدیجه خودشان را کمی کنار کشیدند تا حرف مگو را با همسرم بگویم و من همانطور که چشم از حرم برنمی داشتم، زمزمه کردم:" مجید! من الان چی بگم؟" نیم رخ صورتش به سمت حرم بود و به آرامی چرخید تا تمام قد رو به مرقد امام علی (ع) بایستد و با لحنی لبریز احساس، تکرار کرد:" به آقا سالم کن الهه جان! از حضرت تشکر کن که اجازه داد ما بیایم! خدا رو شکر کن که تا اینجا ما رو طلبیده!" و جمله آخرش در اشک غلطید و صدایش را در دریای گری فرو بُرد، ولی با همه آتش اشتیاقی که به جان من افتاده بود، باز هم اشکی از چشمانم جاری نمی شد که بُهت این زیارت ناخواسته، به این سادگی ها شکستنی نبود و دوباره به سوی حرم به راه افتادم. مدتی طول کشید تا سرانجام به اولین ایستگاه ایست و بازرسی ورودی حرم رسیدیم و تازه متوجه شدیم به علت ازدحام جمعیت، امکان ورود به حرم وجود ندارد که تمام در های ورودی حرم از فشار جمعیت بسته شده بود. آسید احمد پیشنهاد داد تا از هم جدا شویم و به همراه مجید به سمت ورودی مردانه رفتند و ما هم به انتظار خلوت شدن حرم و باز شدن درها، همانجا روی زمین حرم نشستیم و چه سحری بود این سحرگاه انتظار ورود به حرم امام علی (ع) !هر لحظه بر انبوه جمعیت افزوده می شد و کمتر از یک ساعت تا اذان صبح مانده بود که مامان خدیجه ناامید از ورود به حرم، همانجا ملحفه ای پهن کرد و به نماز شب ایستاد. من و زینب سادات کنار هم نشسته بودیم و از خستگی دو روز در راه بودن، دیگر نفسی برای عبادت برایمان نمانده بود و در سکوتی سرریز از خستگی و لبریز از احساس، تنها به در و دیوار حرم نگاه می کردیم که زینب سادات از کیفش کتاب دعای کوچکی در آورد و رو به من کرد:" الهه جون! زیارت نامه می خونی؟" تا به حال نخوانده و با مفاهیمش آشنا نبودم، ولی حالا که به این سفر آمده بودم بایستی مؤدب به آدابش می شدم که با لبخندی پاسخ دادم:" من که خیلی خوب بلد نیستم. تو بخون، منم باهات می خونم." و او با صدایی آهسته، طوری که کسی را اذیت نکند، آغاز کرد. گوشم به زمزمه ملایم زیارت نامه بود و با نگاهم ترجمه فارسی عبارات را می خواندم که همگی در مدح امام علی (ع) و بیان فضائل حضرتش بود که بانگ با شکوه اذان از مأذنه های حرم بلند شد. حالا تجمع مردم در مقابل هر یک از درهای ورودی چند برابر شده و هنوز به کسی اجازه ورود نمی دادند که ظاهراً داخل صحن جایی برای نشستن باقی نمانده بود که ما هم روی زیرانداز مامان خدیجه به نوبت نماز خوانده و حسرت اقامه نماز جماعت در داخل حرم به دلمان ماند. ✍🌼🍃🌼🍃🌼🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

•°~✨💚 شوقِ‌دیدار‌تو‌سررفت‌زپیمانہ‌ما ڪِی‌قدم‌می‌نهی‌اۍ‌شاه‌بہ‌ویرانہ‌ما ماهنوز‌اۍ‌نفست‌گرم،پراز‌تاب‌و‌تبیم سروسامان‌بده‌بر‌این‌دلِ‌دیوانہ‌ما #السݪام‌علیڪ‌یا‌بقیة‌اللھ..🌿 ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

. . 🦋🍃 من‌در‌طٌ‌گریزان‌شدم‌ا‌زفتنۀ‌خویش من‌آنِ‌توام‌مرا‌بھ‌من‌باز‌مده...ツ♥ #مهدۍ‌جآن🌱 ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

. ﴿ #شعبانیه :)🤍🔗 . - خُدایا‌پناه‌میبرم‌برتــو..ازخشمت! - خُدایـا! کشاندم‌بر نفْسم‌با توجه‌ به‌او بار گناه‍ را! پس‌وای برمن‌اگر نیامرز‌ی‌مرا ⊰🥺٬ + برگرد به سوی من :) برگرد بر گنه‌کاری‌که‌جهلش،اورا فرا گرفته...!🥲🍂 خداوندا،پوشاندی‌برای‌من‌گناهانی را در دنیا،حال‌آنکه‌به‌چشم‌پوشی‌تو در آخرت‌محتاج‌ترم •💔• + رُسوا نکن‌مـرا روزقیامت!😭 [ فاقبل‌عذری‌ ؛ یا اکـرَمـَـ🤍🦋 ] ‌عُذرمرا بپذیـ✨ـر ؛ ای‌کریم‌ترین :)🥺🌱 .

از‌عڪاس پرسیدن..؛ بدترین‌لحظہ‌ی‌عڪس‌‌گرفتنت‌ڪِۍبوده؟ گفت‌سوریہ‌ڪہ‌بودم🚎.. تااومدم‌از‌یہ‌بچہ‌عڪس‌بگیرم‌فڪر‌ڪرد⇩ دوربین📸، اسلحہ‌منہ💔 سریع‌دستاشو‌برد‌بالا🚶🏿‍♀ #اگر‌مدافعان‌حرم‌نبودند..!🚶🏻‍♂

همین الان یهویی ... دستتو بزار رو سینه‌ات یه دقیقه زمان بگیر و مدام بگو: یامهـــدی♥️ حداقلش اینه کہ روز قیامت میگے قلــ♡ــبم روزی یہ‌‌¹ دقیقه به عشق آقا زدهツ

گفتم:بہ‌نظرت‌کیا‌شهید‌میشن؟! گفت:اونایے‌کہ‌اسراف‌میکنن گفتم:اسراف! توچے؟! گفت:تو"دوست‌داشتن‌خدا"(: #قشنگھ‌نہ؟♥️

اصلابعیدنیست‌بہ‌مُردھ‌نفس‌دَهد دستان‌ِڪوچڪَش‌بہ‌خدا‌معجزھ‌گر‌است ! - #الھے‌بہ‌رقیہ : ) 💙'!     

🌼 ﷽ 🌼 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_پنجم #قسمت_۴۳۷ 🌼🍃🌼🍃🌼🍃 ............ هوا رو به روشنی بود که آسید احمد و مجید هم آمدند. صورت مجید پشت پرده ای از دلتنگی به ماتم نشسته و وقتی فهمید ما هم به زیارت نرفته ایم، با لحنی لبریز حسرت رو به من کرد:" ما هم نتونستیم بریم حرم!" که آسید احمد دستی سرِ شانه اش زد و با مهربانی پاسخ داد:" عیب نداره بابا جون! می شد ما یه زمان خلوتی بیایم حرم و راحت بریم زیارت و کلی هم با آقا حال کنیم! ولی حالا که خدا توفیق داده اربعین زائر امام حسین (ع) باشیم، دیگه نباید به لذت خودمون فکر کنیم! باید هر چی پیش میاد راضی باشیم، حتی اگه نتونیم بریم زیارت و حتی چشم مون هم به ضریح حضرت نیفته! باید ببینیم آقا از ما چی می خواد، نه این که دل خودمون چی می خواد!" سپس به خیل جمعیتی که در اطراف حرم در رفت و آمد بودند، اشاره کرد و با حالتی عارفانه ادامه داد:" زمان اربعین اینجا مثل صحرای محشر میشه! این همه آدم جمع میشن تا فقط به ندای امام حسین (ع) لبیک بگن! زیارت اربعین تکلیفه!" و چه پاسخ عجیبی که نگاه مجید هم محو صورت نورانی آسید احمد شد و من نمی توانستم به عمق اعتقادش پِی بردم که در سکوتی ساده سر به زیر انداختم. از وارد شدن به حرم ناامید شده و بایستی از همین امروز صبح، حرکت‌مان را به سمت کربلا آغاز می کردیم که با اوج دلتنگی با حرم امام علی (ع) وداع کرده و با اراده ای عاشقانه، به سمت جاده نجف به کربلا به راه افتادیم. موکب های پذیرایی از زائران، در تمام کوچه خیابان های شهر نجف مستقر شده و هر یک به وسیله ای به رهگذران خدمت می کردند. در مقابل اکثر موکب ها هم صندلی هایی برای استراحت مردم تعبیه شده بود و حسابی ضعف کرده بودیم که در کنار یکی از موکب ها نشستیم و هنوز لحظاتی نگذشته بود که خادمان موکب با استکان هایی از شید داغ و ظرفی پُر از نان شیرین به سمتمان آمدند. ظرف نان را با احترام تعارفمان می کردند و با چه مهر و محبتی استکان های شیر را به دستمان می دادند که انگار از نور چشم خود پذیرایی می کردند و در خنکای یک صبح پاییزی، شیر داغ و نان شیرین چه حلاوتی را در مذاقمان ته نشین می کرد که جانی تازه گرفته و دوباره به راه افتادیم. ساعتی تا اذان ظهر مانده و ما همچنان در جاده نجف به کربلا با پای پیاده پیش می رفتیم و نه اینکه خودمان برویم که یقیناً جذبه ای آسمانی ما را از آن سوی جاده به سمت خودش می کشید که طول مسیر را حس نمی کردیم و با چشمه عشقی که هر لحظه بیشتر در جانمان می جوشید، به سمت کربلا قدم میزدیم. سطح مسیر پُر از جمعیت بود و گاهی به حدی شلوغ می شد که حتی بین خودمان هم فاصله میفتاد و به زحمت به همدیگر می رسیدیم. نیروهای امنیتی عراقی از ارتشی و داوطلبین مردمی، به طور گسترده در سرتاسر مسیر حضور داشتند و خودروهای زرهی ارتش مرتب تردد می کردند تا حتی خیال حرکتی هم به ذهن تروریست های تکفیری نرسد و با چشم خودم می دیدم با همه فتنه انگیزی های داعش در عراق، مسیر نجف تا کربلا به حرمت اولیای الهی و به همت نیرو های نظامی، از چه امنیت بالایی برخوردار است. مسیر جاده، منطقه ای نسبتاً خشک و صحرایی بود که نخل ها و درخت هایی به صورت پراکنده روئیده و کمی دورتر ازجاده، نخلستان های محدودی قد کشیده بودند که زیبایی منطقه را دو چندان می کرد. ✍🌼🍃🌼🍃🌼🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me