در مجلس مهمانی نشسته بودیم یکی از بستگان رو به دختر خردسالم کرد و به شوخی گفت: شنیده ام که پدر و مادرت می خواهند بفروشندت! داشتم نگاهش می کردم دیدم دخترک شیرین زبانم چیزی نگفت بغض کرده بود و داشت سعی می کرد جلوی سیل اشکش را بگیرد ولی حجم غمش بیش از آن بود که بتواند راه سیل اشکش را سد کند و اشک از چشمانش جاری شد چشمان غمگینش را به چشمانم دوخت... انگار می خواست با نگاهم به او بگویم و اطمینان دهم که حرف آن آشنا درست نیست و قصد فروشش را ندارم... می دانست چقدر دوستش دارم و محال است بفروشمش ولی باز نگران بود مبادا از بازیگوشی ها و اذیت هایش خسته شده باشم... پیشش رفتم و در آغوش گرفتم و بوسیدمش و به او اطمینان دادم که آن آشنای نادان شوخی کرده و به او گفتم که چقدر دوستش دارم و آرامش کردم... در آن لحظات ناگهان مطلبی از ایستگاه ذهنم گذشت مهدی جان! مولای مهربانم! بابای بسیار دلسوزم! ارباب و صاحب جوانمردترینم! می دانم فرزند بدی هستم برایت میدانم باعث ننگت هستم یوسف مصر وجود می دانم دل نازنینت را خیلی آزرده ام می دانم بارها باعث سرافکندگیت شده ام خیلی ها به خاطر بدی هایم با طعنه گفته اند که این هم از امام زمانی ها ولی این را هم خوب می دانم که آن قدر پدرانه دوستم داری که با این کوه بدی ها و زشتی ها باز نمی فروشیم و رهایم نمی کنی آخر هرچند روی ماهت را ندیده ام ولی طعم رافت و مهربانی بیکرانت را نه یک بار که بارهای بار با تمام وجودم چشیده ام ولی با این حال باز نگرانم نگرانم از حجم زیاد بدی ها و زشتی هایم و اینکه مبادا آنقدر در باتلاق زشتی ها فرو روم که از چشمت بیفتم کاش می شد یکبار در آغوش بگیریم و با نگاه مهربانت نگاهم کنی و به من بگویی نگران نباش، تو تا ابد با مایی و در کنار ما... #مهدی_جان #روسیاهم_ولی_پناهم_باش ...