🔻فالش نوازی | داوود مرادیان 🔹در اواخر دهه شصت؛ وقتی محسن مخملباف تحت تاثیر برداشتش از فیلم فرشتگان برلین ویم وندرس گفت: اگر پیامبری بیاید زیر بغلش جای کتاب چند حلقه فیلم است! مرتضی آوینی با تسلطش بر زبان آلمانی گفتگوی کارگردان را ترجمه کرد و معلوم شد کلاً برداشت مخملباف از زمینی شدن فرشته آسمانی باوری شرقی نیست و توهم است! بدتر اینکه وندرس می‌گفت فرشته اگر سکس را تجربه کند علاقه‌ای ندارد فرشته شود! 🔹حالا در اواخر دهه نود کارگردانی پیدا شده است که زمینی شدن فرشته را از وندرس گرفته و آن را با کوروش و امیرکبیر با چاشنی لودگی با مرگ قاطی کرده است. مرگی که تنها حقیقت عالم است. هر آنچه جز این حقیقت آدمی تجربه می‌کند احتمالی است محقق شده. اما بشر مدرن و خاصه سینمازده‌اش برای راحت‌تر شدن با مقوله مرگ آن را مضحکه می‌کند، از حقایق خشک و خشنش عاری کرده، سکولاریزه‌اش می‌کند و... . اما نهایتاً مرگ را نمی‌تواند باور کند. 🔹علاوه بر اینها آن ماده شیمیایی هم که سمفونی نهم ترشحش را به عشق تعبیر می‌کند چیزی بیشتر از ادعای وندرس نیست. 🔹اهل ماده به حریم عشق راهی ندارد. سمفونی نهم قرار است از مرگ بگوید. اما آنقدر ماده زده ا ست که هیچ توفیقی در بیدار کردن دل مخاطب ندارد. 🔹هنرمند در انتخاب فرم فیلم دچار دلهره و دوگانگی شده است. مضطرب و درمانده از رفتن یا نرفتن به سمت کمدی. و همین دوگانگی جز مضحک کردن سوژه چیزی به همراه نداشته است. مخاطب نمی تواند تشخیص دهد که در مواجهه با چه گونه‌ای از سینما است و باید حرف ها را در قالب کمدی و طنز برداشت کند یا در حال شنیدن حرف جدی‌ای است. و نتیجه نهایی همه این اضطراب‌ها و دوگانگی‌ها بیان الکن فرضیات و حرف‌های چندپاره و بد ترجمه شده برلین ویم وندرس است که پیش‌تر توصیف شد. 🔹در کل سمفونی نهم قرار است موسیقی مرگ را بنوازد و لحظه‌ای ناب را به زبان سینما بیان کند که در آن در می‌ماند و فالش می‌زند. شاید هم هنرمند عمدا در حال فالش نوازی است. و باز شاید هم این موسیقی در بیان این معنا ذاتا فالش است. ✅ @Rajanews