یک وضعیت داغونی داشت اینجا، دریاچه‌ی آویدر در نوشهر که معرف حضور همگان است. هفته ی قبلش هم دریاچه‌ی ولشت در کلاردشت بودیم وضعیت همین بود.. همه جای منطقه ی ما در تعطیلات که هجوم مسافرها را شاهد هستیم، همینطور است. ما شمالی ها مخصوصا اگر کمی معتقد باشیم، از کمترین حق استفاده از فضای سبزمان در فضایی سالم و بدون آلودگی جنسی در کنار اعضای خانواده‌مان آن هم در مملکت اسلامی برخوردار نیستیم. دیگر برویم دعا کنیم که فقط سر برهنه باشند.. حیا و غیرت که انگار آتش گرفته و سوخته و دودش به چشم اطرافیانش رفته است.. طرف رسما امده برای نمایش جاذبه های جنسی خودش در پوزیشن های مختلف. هرچه لباسها کوتاهتر و پاره پوره تر و لخت و عور تر، باکلاس تر..!! وِیبِ آویزان در گردن هم به گزینه های باکلاسی شان اضافه شده است. به خودشان مربوط است. اما دلم به حال کودک و نوجوانی میسوزد که این ها شده‌اند الگوی بزرگسالی اش.. غالبا پلاک تهران... اعزه ی روحانیت کجای مجلس نشسته اند؟ ... صدایشان به ما که نمی‌رسد... این بود آرمان های امام؟ :) خانه نشینی در روزهای تعطیل، بهتر از حضور در چنین وضعیتی ست.. اما نگویید که شما تذکر بدهید که دیگر کار از تذکر ما گذشته است...

گفتمش سیر ببینم، مگر از دل برود... وان چنان پای گرفته‌ست که مشکل برود! سعدی

قلبي لدیک..♥️

گفت: «حضرت آقا گفتن زنده نگهداشتن یاد و خاطر شهدا، کمتر از شهادت نیست.. بچه ها ! شما باید توی این شهر، شهید بشید.. برای این کار، شهید بشید.. کوتاه نیاید.. خسته نشید.‌. غصه خوردن برای اینا می‌ا‌رزه..» :) #کهف‌من

📨 #پیام_جدید 📝 متن پیام : سلام خانم راشدون اگه حالمون خیلی بد باشه و ناامید باشیم، برای ادامه راه چی پیشنهاد میکنی؟ 🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹 علل و ریشه‌های حال بد و ناامیدیت رو در بیار. از خودت بپرس دقیقا چرا حالت بده؟ هر علتی، درمان مخصوص خودشو داره.. (و چه بهتر که درباره‌اش با یه فرد قابل اعتماد صحبت کنی) #شاید‌موقت

یا فَتّاح..

۴۰ روز تا محرمِ حسین.. چله بگیریم بهمون رزق بدن.. رزق اشک بر حسین.. رزق رِقّت قلب.. رزق حضور در مجلس روضه.. رزق برپایی مجلس روضه.. رزق نجف.. رزق اربعین.. رزق بین الحرمینِ کربلا.. رزق حسین حسین گفتن.. رزق با حسین بودن.. رزق در راهِ حسین رفتن.. رزق واسطه ی اتصال به حسین شدن.. رزق حب حسین داشتن..

گفت: ۴۰ روز قبل از رویداد های مهم که می‌خوام براشون آماده باشم، چله میگیرم.. هرچی که شد و در توانم بود.. تقدیمش میکنم به مادرِ آقا صاحب الزمان تا بلکه ایشون واسطه بشن و از پسرشون بخوان که کمکم کنن تا عقلاً، قلباً، جسماً و روحاً آماده بشم برای اون رویدادِ مهم.. #آینه

خاکم به سر که بی سر و پایی شبیهِ من در بینِ شهر، شُهره به نامِ علی شود...

اکنون که #مرگ حتمی است، بگذار مرگی را انتخاب کنیم که آبستن زندگی باشد و سازندگی‌هایی بیاورد و آگاهی‌هایی متولد کند و روح‌هایی را حرکت دهد. ❞علی صفائی حائری، عاشورا، ص ۷۷