. /هر کاری باید سر جای خودش انجام شده و تمام شود! / تازه که وارد دوره‌ی جوانی یا دانشجویی می‌شوی، همه اش دنبال این هستی که کلاس‌هایت را به بهانه ای بپیچانی! زیر بار تکالیف نمیروی و یا دقیقه‌ی نود انجامشان می‌دهی! امتحانات را کنسل میکنی! بیشتر زمان را در ارتباط با دوستانت میگذرانی و مدام کارهایت را عقب می اندازی و یا به آخر نمی‌رسانی! اما واقعا هر کاری باید سرجای خودش و در وقت خودش انجام شده و تمام شود و الا برای یک عمر مواجه میشوی با لحظاتی که با خودت میگویی اگر فلان کار را به انتها رسانده بودم الان در جایگاه متفاوت تری قرار می‌گرفتم! اگر آن درس را بعد از کلاس فقط برای چند دقیقه مطالعه می‌کردم، الان نمره‌ی بهتری بدست آورده بودم و حائز رتبه ی علمی در دانشگاه می‌شدم! اگر فلان زبان را در کلاس‌ها جدی‌تر گرفته بودم و برایش وقت معینی می‌گذاشتم، الان به آن مسلط بودم و شاید موقعیت های شغلی بهتری را بابتش تجربه می‌کردم! اگر عربی را همان موقع که کلاسش را ثبت نام کردم دقیق و منظم یاد می‌گرفتم، در اربعین امسال می‌توانستم با آدم‌های بیشتری ارتباط برقرار کنم و سهمی داشته باشم در انتقال فرهنگ، تمدن و تجربه! اگر کلاس نویسندگی را با نظم بیشتری ادامه داده و تکالیفش را درست و به موقع انجام می‌دادم، الان شاید چند داستان نوشته بودم و درحال یادداشت کتابی بودم! اگر سیر مطالعاتی فلان کتاب را با نظم بهتر ادامه می‌دادم، الان آن را تمام کرده و به محتوایش مسلط بودم! اگر برای پایان‌نامه‌ام زمان مشخصی در روز در نظر می‌گرفتم، خیلی زودتر از این حرف‌ها تمامش کرده بودم! اگر حفظ قران را با نظم در وقتی که شروعش کردم، ادامه داده بودم تا الان حافظ چند جز از قران می‌شدم! اگر کلاس‌های ورزشم را آن زمان که شروع کردم، مرتب و منظم در زمان خودش انجام می‌دادم، تا الان به تناسب و امادگی جسمی مدنظر رسیده بوده و ورزش حرفه‌ای را اغاز می‌کردم! و صدها ای‌کاش، اگر و حسرت‌ دیگر! اما انگار آدمی هرچه جلوتر می رود همه چیز را جدی تر میگیرد حتی مسئولیتها و نقش‌های مختلفش را چون زمان برایش مهمتر میشود! از جایی به بعد یاد می‌گیری که برای هرچیزی فقط قبل از آنکه شروعش کنی فرصت داری که تصمیم بگیری «انجامش میدهی یا نه؟»، «چرا می‌خواهی انجامش دهی؟» و «چگونه باید انجامش دهی؟» اما وقتی شروعش کردی، دیگر جای هیچ پرسشی که بوی توقف مسیر بدهد نیست! اجازه‌ی شک و تردید نداری! نمی‌توانی برنامه‌ریزی و نظم برای انجامش نداشته باشی! یادت نرود که هرچیزی باعث شود پشت پا بزنی به برنامه‌ات که با تفکر و مشورت‌های بسیار تصمیمش را گرفته‌ای، یقینا از ناحیه ی شیطان است و تو حق نداری فضا را برای او باز کنی تا بیشتر بتازد و از میدان عمل خارجت کند! تو موظفی با صبر و استقامت به برنامه‌ات و تصمیمت تا وقتی که به اتمام و نتیجه برسد، ادامه دهی! ما توقف برای ارزیابی و استراحت داریم ولی توقف برای پرداختن به شک‌ها و تردید‌ها در کلیت برنامه‌ای که در مسیر اهداف و رشدمان است، نه! در میانه‌ی راه هیچ جای شک و شبهه و تردید نیست! سرعت گذشت روزگار انقدر زیاد شده است که تا به خودت بیایی 10 سال از عمرت گذشته است و تنها حسرت برای خودت جمع کرده ای! یا کاری را شروع نکن! یا اگر در نهایت تصمیم به انجام کاری گرفته ای و شروعش کردی، هرگونه شک و تردید در میانه‌ی راه باطل است منظم در زمان خودش انجامش بده، با جدیت تا انتهایش برو و کمترین حسرت را برای خودت باقی بگذار. #رقعه #برپا

باید که نارِ عشقِ تو خاکسترم کند اصلاً کنارِ تو، چه کنارِ مبارکی‌ست! محمد سهرابی

من اینجا ریشه در خاکم من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.. از پرواز همای عزیز

در همین باره از ایشون هم بشنوید :) + خدا سهم خودشو انجام میده، سهم خدا رو بسپر به خودش. تو سهم خودتو انجام بده رفیق. ناامید نشو، تردید نکن، نترس و با جدیت به مسیرت ادامه بده. #برپا

و همینطور از #سید مرتضی آوینی: شیطان حکومت خویش را بر ضعف ها و ترس ها و عادات ما بنا کرده است، و اگر تو نترسی و از عادات مذموم خویش دست برداری و ضعف خویش را با کمال خلیفة اللهی جبران کنی، دیگر شیاطین را بر تو تسلطی نیست. #برپا

سر ظهر است هوا بسیار گرم و رطوبت بالاست در محاصره‌‌ هستیم تجهیزات نداریم آب‌ را قطع کرده‌اند برق مدام قطع و وصل می‌شود غذا را جیره بندی کرده‌ایم خستگی همه را هلاک کرده است همه را جز بیماران که با آرامش خوابیده‌اند :) + #طرح‌نوشت همراه با کمی طنزِ آلوده‌ به اغراق + مصرف مویز طبق دستور طبیب :) + برانکارد بیارید.. #اتاق‌عمل

نقش فعلیت رو به کمال برسون. این صحنه رو جوری بازی کن که ماندگار بشه. کهنه نشه، کُهَن بشه :) #آینه

نذاری دوری از حرم یه عادت شه؟... #مناجات

وقتی پا میکوبه قدم قدم علیه!! الله الله مدح حضرت زینب باشه و مدام اسم مولا علی تکرار بشه.... الله الله #شور

منو واسه‌ی چی لازم داری؟ #شور

از سرِ رَه تا غبار افشاندْ جان، برخاستم چون الف در وصلِ جانان از میان برخاستم غرقِ خون، هر چند جامِ روزی‌ام چون لاله بود از کنار خوانِ قسمت، شادمان برخاستم مقصد از سامانِ هستی، مهرِ تابانِ تو بود همچو شبنم، چهره چون دادی نشان، برخاستم در لگد کوبِ حوادث، جانِ دیگر یافتم چون غبار از زیر پای کاروان، برخاستم همچو بلبل با گرانجانان ندارم الفتی طوطیان تا لب گشودند، از میان برخاستم صحبت شوریده حالان مایه‌ی شوریدگی‌ست با «امین» هر گه نشستم بی امان برخاستم حضرت آقا + شعری لطیف و امیدبخش