قبل‌تر بخاطر قطعی‌های دو ساعته‌ی برق، دو ساعت برایم زیاد طولانی نبود. انگار این دو ساعت سریع‌تر از دو ساعت‌های قبل می‌گذشت. الان اما سه الی چهار ساعت برایم همینطور شده است. دقیقا مدت زمانی که پسر بیدار است :) نمی‌فهمم چطور جلو می‌رود. وقتی می‌خوابد، حساب کتاب می‌کنم که از چه ساعتی بیدار بوده و به خودم می‌آیم می‌بینم مثلا سه ساعت است که به طریقی با او مشغولم و از حواشی درون و بیرون منزل به دور. البته ان لا به لا موفق می‌شوم یواشکی و دور از چشم‌های تیزبینش کارهایی از منزل یا دانشگاه را انجام دهم. گیرنده‌های تصویری‌اش روی من تنظیم است و تصویرم را هر چند دقیقه با چرخاندن ۳۶۰ درجه‌ی سرش جستجو می‌کند. اگر پیدا شدم که فبحالمراد. وای به لحظه‌ای که سیگنال دریافت نشود. زلزله می‌آید. دوان دوان خودم را به او می‌رسانم، بغلش میکنم، می‌بوسمش، یادآور می‌شوم که دوستت دارم، من فقط یک پسر دارم و قرار نیست تو را رها کنم و بروم. هرگاه نیازم داشته باشی، کنارت هستم❤️ #مامان‌دانشجو

من آن مریض نجف واجبم بگو چه کنم دلم گرفته تب دیدن پدر دارم

اعتکاف، اردوی راهیان نور نیست! اردوی جهادی و تربیتی هم نیست! اعتکاف، دوره مطالعاتی هم نیست! اعتکاف خیلی چیزها نیست که متاسفانه این روزها، اعتکاف، همه آن چیزها هست جز اعتکاف! اعتکاف، فلسفه خودش را دارد! اعتکاف زمانی برای خلوت و محلی برای تفکر است، تفکرِ درِ خود! تفکری در مبدا و مقصد و راه! تاملی در من کیستم و برای چه اینجا هستم!؟ توجهی به هدف غایی و فلسفه وجودی مان! کاش اعتکاف را به بهانه کار فرهنگی برا نوجوانان و جوانان خراب نکنیم، تحریف نکنیم...! حسین مختاری