دلیل دوم: عدم پذیرش پرداخت غرامت جنگی به ایران
آتش‌بس به مفهوم فرصت دادن به رژیم بعث عراق به‌منظور دستیابی به اهداف سیاسی جنگ بود.
به عنوان نمونه رئیس‌جمهور وقت، آیت‌الله خامنه‌ای در خطبه‌های نماز جمعه بار دیگر بر شرایط جمهوری اسلامی ایران برای اتمام جنگ تأکید کرد:
«ما هنوز ایستاده‌ایم که باید صدام مجازات شود و متجاوز از خاک ما بیرون رود و خسارت پرداخت شود و رانده‌شدگان عراقی نیز به وطن خود بازگردند. اگر دولت جمهوری اسلامی ایران به حدود 150 میلیارد دلار خسارتی که بر این مردم وارد آمده بی‌اعتنا باشد، یقیناً وظیفه خود را انجام نداده است.»
دلیل سوم:
عدم ارائه هیچ‌گونه پیشنهاد صلحی از سوی رژیم بعثی و یا مراجع بین‌المللی
اگرچه تلاش‌هایی برای انجام صلح از سوی برخی از سازمان‌های بین‌المللی و بعضی از دولت‌ها صورت گرفت ولی هیچ‌یک از این اقدامات نتوانست ایران را قانع کند که بدون نگرانی از آغاز دوباره جنگ، تنها با آتش‌بس می‌تواند به صلحی پایدار دست یابد.
تجربه باقی ماندن تپه‌های جولان سوریه به دست اسرائیل پس از گذشت ده‌ها سال از پایان جنگ و برقراری آتش‌بس با رژیم صهیونیستی، تجربه ناخوشایندی را به ملت‌ها معرفی کرده بود. در آن زمان رژیم بعثی عراق تنها درخواست آتش‌بس داشت، و به دنبال خاتمه دادن به اختلافات و مناقشات بین دو کشور بر مبنای معاهده ۱۹۷۵ نبود. این امر موجب نگرانی ایران از نرسیدن به صلح با پذیرش آتش‌بس و ایجاد شرایط نه جنگ و نه صلح برای مدتی نامعلوم می‌گشت.
مذاکره می‌توانست سال‌ها به طول انجامد زیرا طولانی شدن مذاکره به نفع حزب بعث عراق و به ضرر ایران بود. از سوی دیگر ایران مطمئن نبود که اگر در شرایط داشتن قدرت نظامی، آتش‌بس با رژیم بعث را بپذیرد، آیا دوباره پس از بازسازی ارتش بعثی، هدف هجوم مجدد قرار نخواهد گرفت.؟
دلیل چهارم: قطعنامه ای که صراحت نداشت و الزام آور نبود و خواسته های ایران در آن لحاظ نشده بود
از دیگر عواملی که می‌توان گفت باعث مصمم شدن جمهوری اسلامی ایران به ادامه جنگ بود، عکس‌العمل شورای سازمان بین‌الملل بود، چراکه شورای امنیت سازمان ملل به‌جز قطعنامه‌ای که در هفته اول آغاز جنگ صادر کرد تا زمانی که آزادسازی خرمشهر صورت گرفت، ساکت بود.
پس‌ازآنکه ستون فقرات نیروهای اشغالگر عراق در عملیات بیت‌المقدس شکست و هزاران نظامی عراقی به اسارت درآمدند، این شورا دوباره فعال شد و قطعنامه ۵۱۴ را در تاریخ ۲۱ تیرماه سال ۱۳۶۱ (درست یک روز قبل از عملیات رمضان) صادر کرد.
در این قطعنامه، حکومت عراق به‌عنوان آغازگر جنگ محکوم نشده بود و چگونگی تأمین خسارات ایران در جنگ نیز مشخص نشده بود که این خود ایران را به ادامه جنگ بعد از فتح خرمشهر با اجرای عملیات برون‌مرزی رمضان مصمم کرد.
▪️انشالله فردا شب مواضع حضرت امام و مسئولین سیاسی و نظامی در خصوص عملیات در خاک عراق بعد فتح خرمشهر را بررسی خواهیم کرد.
این خبر را برسانید به کنعانی ها
بوی پیراهن خونین کسی می آید...
#شب_جمعه
4_5792112824310303189.mp3
2.13M
میزنه قلبم، داره میاد دوباره باز بوی محرم...
#حسین_طاهری
#صوت_شب_جمعه
🔺قسمت دوم
باگذشت سه روز از آزادی خرمشهر، فرماندهان ارتش و سپاه عازم تهران شدند تا ضمن ارائه گزارشی درباره عملیات بیت‌المقدس، از امام خمینی (ره) برای چگونگی ادامه جنگ، کسب تکلیف نمایند. جلسه شورای عالی دفاع در ساعت ۱۰ صبح مورخه پنج‌شنبه ۶ خرداد ۱۳۶۱ و در بیت امام خمینی (ره) با حضور اکثر اعضا ازجمله رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، رئیس مجلس شورای اسلامی، عالی‌ترین مقام قضایی و همچنین فرماندهان عالی نظامی تشکیل و چگونگی ادامه جنگ پس از آزادی خرمشهر، مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
مباحث این جلسه به اطلاع امام خمینی (ره) رسید ولی ایشان با عبور از مرز مخالف بودند. امام جملاتی به این مضمون گفته بودند: «حالا که به مرز رسیده‌ایم، دیگر چرا باید به پیشروی‌ها ادامه دهیم و وارد خاک عراق شویم؟»
امام فرمودند: شما بر سر مرز بمانید و در همین مرز بجنگید.
اما آقای هاشمی رفسنجانی و سیاسیون می‌گفتند که ما باید وارد خاک عراق شویم تا بتوانیم پشت میز مذاکره با دست پر صحبت کنیم. نظامیان هم همین استدلال سیاسیون را قبول داشتند و می‌گفتند ما باید از مرز عبور کنیم و به پشت اروند برویم، چراکه اگر جنگ طول کشید، پشت یک مانع طبیعی باشیم که با نیروی کم قابل پدافند است.
به‌هرحال در این جلسه نسبت به آینده جنگ تصمیم‌گیری نشد و قرار شد تا بررسی بیشتری صورت گرفته و جلسه دیگری تشکیل گردد.
🕹جلسه دوم شورای عالی دفاع
در بعدازظهر روز پنج‌شنبه ۲۰ خردادماه۶۱، جلسه دوم شورای عالی دفاع در محضر امام خمینی (ره) در جماران تشکیل شد؛ امام بعد از تبریک آزادسازی خرمشهر و تشکر از رزمندگان اسلام، فرمودند:
«برای ادامه جنگ می‌خواهید چیکار کنید؟ چرا می‌خواهید بروید و داخل عراق بجنگید؟ برای چه می‌خواهید جنگ را ادامه دهید؟ سر مرز بمانید و جنگ ادامه یابد. همین‌جا بایستید و بجنگید.»
اشکالات امام به شرح زیر بود:
الف: مردم عراق تصرف سرزمین خود را تحمل نمی‌کنند و آن‌هایی که الآن با ما هستند، در آن صورت به ما به‌عنوان متجاوز نگاه می‌کنند. ورود ایران به داخل خاک عراق موجب افزایش انگیزه ارتش عراق برای جنگیدن می‌گردد.
ب: الان از لحاظ بین‌المللی موضع بر حق داریم و متجاوز در خاک ماست. اگر وارد خاک عراق شویم کشورهای جهان ایران را متهم به اشغالگری می‌نمایند.
ج: اگر وارد عراق شویم، مردم بی‌گناه عراق آسیب می‌بینند و اذیت می‌شوند. نباید در جنگ، مردم عراق که با ما نجنگیدند، آسیب ببینند؛ چون مردم عراق در نهایت با ما هستند.
بنابراین در این جلسه نظر و دیدگاه حضرت امام خمینی (ره) بر این بود که جنگ بدون ورود به خاک عراق ادامه یابد تا کشور به اهداف خود و تأمین منافع ملی نائل آید.