اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد ✍ بخش ادبی | #خاطره_و_دلنوشته خاطره ای به طعم فقر (بخش دوم) همین که شرح حال سید را به دکتر می‌گویم، زن میانسالی پشت سر من می‌ایستد و می‌گوید: «آقادکتر تروخدا به داد من برسید، دو هفته پیش دستم شکسته، خیلی درد می‌کنه.» دکتر از او می‌پرسد: «گچ گرفتی؟» زن چادرش را صاف می‌کند و می‌گوید: «نه.» دکتر از او می‌پرسد: «عکس که گرفتی؟ چند سالته؟» زن به کناری نگاه می‌کند و می‌گوید: «اصلا دکتر نرفتم. 35 سالمه» از تعجب می‌پرم میان حرف‌های دکتر و می‌گویم: «چرا؟ مگه ساکن قم نیستید؟» چشم‌های زن پر از اشک می‌شود و می‌گوید: «پول نداشتم برم بیمارستان.» از حرف نداری به هم می‌ریزم و می‌گویم: «آخه دردش رو چطور تحمل کردید؟ خیلی وحشتناکه دردش. خوب می‌اومدید بیمارستان یه کاریش می‌کردیم.» دکتر همین طور که دست زن را معاینه می‌کند می‌گوید: «خوب بچه‌هات می‌بردنت.» زن اشک‌هایش را پاک می‌کند و می‌گوید: «من تنها زندگی می‌کنم، کسی رو ندارم. تروخدا یه کاری کنید دستم زود خوب بشه. اینجوری نمی تونم قالیبافی کنم. همه زندگیمو با همین قالی بافتن می‌چرخونم.» دکتر بعد از معاینه می‌گوید: «تورم و کبودی دستت نشون می‌ده که حتما ترک خورده. ولی باید عکس بگیری و دکتر متخصص ببینه تا گچ بگیره و فیزیوتراپی شاید نیاز بشه. چون معلوم نیست درمان نشدنش باعث چه مشکلاتی شده.» زن سری تکان می‌دهد و می‌رود. دلم خون شده است از دیدن آن زن. وقتی فکر می کنم با کوچکترین تکانی در دست، هر بار تا مغز استخوانش تیر کشیده است، سرم سوت می کشد. فکرهایم را توی سرم و غم هایم را توی دلم امانت می گذارم و سراغ وظایفم می رود. قرص های زیرزبانی را برمی دارم و گفته دکتر به فشاربالاها می‌دهم و سِرُم را آماده می‌کنم تا به پیرزن بدحال بزنم. ناگهان زن میانسال پشت سرم می‌ایستد و می‌گوید: «نمی شه شما دستم رو گچ کنید؟ به خدا من پول ندارم برم دکتر دستم رو گچ کنه.» دلم می‌گیرد و رو به زن می‌کنم و می‌گویم: «باید دکتردستتون رو ببینه. اینجوری اگه بخواید سرسری بگیرید خدایی نکرده بعدا آسیبش جدی می‌شه.» تا زن بخواهد حرفی بزند، صورت رنجورش همه چیز را می‌گوید. نفس عمیقی می‌کشم و می‌گویم: «شماره تون رو بدید، همه هزینه‌ها رو براتون فراهم می‌کنم. حتی هزینه رفت و آمدتون به بیمارستان رو.» نمی دانم چقدر از فقر و سختی مردم می‌شنوم، همان فقری که تا به حال بارها تجربه اش کرده ام. فقط می‌دانم اذان ظهر را که می‌شنوم، انگار کویر تشنه دلم، سیراب می‌شود و از خداوند می‌خواهم مرا پرستار روسفیدی گرداند در روز قیامت و همیشه پیشرو در جهاد.   🏅اثر سرکار خانم سیده طاهره موسوی ▫️شماره چهل و نهم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد 🎥 بخش خبری | #گزارش_ویدیویی 🏅جناب آقای علی پایی صادقی ▫️شماره پنجاهم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد 🎥 بخش خبری | #گزارش_ویدیویی 🏅جناب آقای علی پایی صادقی ▫️شماره پنجاه و یکم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد 🎥 بخش خبری | #گزارش_ویدیویی 🏅جناب آقای علی پایی صادقی ▫️شماره پنجاه و دوم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد ✍ بخش ادبی | #خاطره_و_دلنوشته این یک داستان واقعی است. سه سال پیش ویروسی آمد به نام کرونا. هیچ کس حتا جرأت نزدیک شدن به بیمارستان ها را هم نداشت. در این میان عده ای داوطلب شدند تا به کمک کادر درمان از نفس افتاده بروند، از هر سن و با هر سیلقه و دیدگاهی؛ دانش آموز، دانشجو، خانه دار، طلبه، استاد دانشگاه ... . بیمار بی شمار بود، با گویش ها و فرهنگ های گوناگون؛ بیایید همه شان را ایران جان بنامیم. ایران جان ها از خانواده هایشان دور افتاده بودند و مانده بودند بی هم زبان. گاهی ساعتی را گوش می شدیم برایشان بدون اینکه کالمی از حرف هایشان سر در بیاوریم اما همین آرامشان می کرد. اکثر این ایران جان ها بیماری زمینه ای داشتند که البته مربوط به امروز و دیروز نبود؛ دیابت، بیماری قلبی، بیماری کلیوی... . کادر درمان و داوطلب ها هر کاری می کردند تا ایران جان زنده بماند. گاهی دردِ بیماری خلق ایران جان را تنگ می کرد اما دست نوازش داوطلبان و کادر درمان فرصت گالیه نداشت. همه می دانستند ایران جان مراقب خودش نبوده اما هیچ کس به رویش نمی آورد که چرا بازیگوشی کرده و حواسش به قند و قلب و کلیه و کبد و فشار خون اش نبوده. وقت، وقت گله گذاری نبود. همه فقط خواهشمند این بودند که ایران جان را سالم به خانواده اش تحویل دهند. و عجیب به جان می نشست وقتی ایران جان دوباره خانواده اش را در آغوش می گرفت. االن حال ایران ما شده حال ایران جان. ویروس نفرت و تفرقه به جان ایران جان ما افتاده. گاه، گاه این نیست که به رویش بیاوریم کدام سیستم و دستگاه اش ضعیف بوده که تفرقه افتاده به جانش. االن وقت، وقت این نیست که به رویش بیاوریم صدها سال سهل انگاری کرده و حاال ما مانده ایم و تن رنجور ایران. االن فقط باید هر چه در توان داریم انجام دهیم تا ایران جان را سالم تحویل نسل های چشم انتظار آینده دهیم.   🏅اثر سرکار خانم رقیه حق گویان ▫️شماره پنجاه و سوم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد ✍ بخش ادبی | #خاطره_و_دلنوشته (بخش اول) ۵/۱۰/۱۴۰۰ - سالم عزیز جان یکی از دوستانم روضه داره برای فاطمیه میتونی تو محیط دوستانه برامون سخنرانی کنی گلی جان؟ (با منه؟ بی خیاااااااااااا...) پیشنهاد، بی مقدمه بود. کامالًدفعی و ناگهانی. خواستم بنویسم نه! حرفش را هم نزن، مثل سابق که همیشه در برابر پیشنهادات از لپلپ درآمده، گارد میگرفتم. اما چند وقتی است این عادتم را کمرنگ کرده ام سعی میکنم در برابر اینگونه پیشامدها ناراحتنشوم، اخمهایم توی هم نرود، اول کاری نه نگویم. از من برمیاد؟ آدمش هستم؟ بلدم؟ پس این همه درس برای چه خوانده بودم، وقتی نتوانم نیم ساعتش را سرهم کنم؟ این همه آقامون که ادعای اطاعت ازشون میکنیم، داد زدند جهاد تبیین! جای من نوعی کجاست؟ نوشتم: علیک سالم دوستجان سخنرانی ام کجا بود اخه؟ واالع از اینا کارا نکردم... بیام چی بگم آخه! سخنران نیستم. واقعا... قصد نازکردن هم ندارم. گندزدم، تقصیر خودت . روز و ساعتش رو بگو ببینم میتونم بیام یا نه. تو خودت درباره سبک های تربیت فرزند حرف بزن، به اندازه کافی چیز میز بلدیا... - عزیزم، شکست نفسی میکنی. همین جوری وقتی آدم میشینه پیشت کلی چیز یاد میگیره...اونجا هم یه جمع دوستانه ست. تسلیم شدم و تایپ میکنم: خرابکاریش رو گردن تو میندازم. جواب داد: تو بیا...خرابکاریش گردن من! * ۱۲/۱۰/۱۴۰۰ وقتی میرسم که دوستم هنوز نیامدهاست. معذبم. حسی بین ترس، استرس، اضطراب و... همه غریبهاند. به بهانه خواندن نما ز عصر، توی اتاق می روم و خودم را سجاده و جانماز مشغول میکنم. در باز میشود و رفیق شفیق با یک لبخند پهن، داخل می آید. در معیت هم، به سالن می رویم. جای نشستن روی زمین، ندارد. روی مبل مینشینم. دفترچه را درمیآورم. بلندگو؟! یا امام زمان! نه! واقعا این را چه کنم؟ آن هم بدون پایه...   🏅اثر سرکار خانم مهدیه مظفری ▫️شماره پنجاه و چهارم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi

اکران آثار راه یافته به مرحله داوری نخستین جشنواره استانی روایت جهاد ✍ بخش ادبی | #خاطره_و_دلنوشته (بخش دوم) ساعت هم که ندارند، یا اگر هست در زاویه نگاهم نیست. گوشی را درمیآورم و جلویم میگذارم. آب دهانم را هم قورت میدهم، بسم اللهی میگویم و شروع میکنم. دارم حرف میزنم و سرم پایین است اینجوری نمیشود. باید جمع را هم نگاه کنم. چشم در چشم بشوم. سرم را بالا میآورم و چشم میدوزم به صورت دوستم. ولی باز هم نمیشود فقط یک نفر را نگاه کنم. سعی میکنم با نگاه، از روی بقیه هم عبور کنم. دوستم به هوای فسقلی اش میرود توی اتاق. انگار یک سطل آب یخ رویم خالی کرده اند. دستانم هم یخ کرده و خیس است. یک دستم هم که به بلندگوست و با دست دیگر، دفترم را گرفته ام. ساعت نگاه کردن هم معضل شدهاست. یکی هم این وسط زنگ میزند و قطع میکنم. مداح میرسد و مجلس را تحویلش میدهم. روی زمین نازل می شوم. بعد مداحی، قصد خروج دارم که دوستم هم خداحافظی میکند و با من میآید و مرا تا حوالی خانه می رساند. * ۳۰/۹/۱۴۰۱ ماشین میگیرم و سر ساعت میرسم. این یکسال، با میزبان، دوست شده ام. پای ثابت روضه های خانه دوستم بود. اتفاقاً دوستم سفر رفته و نمیآید. همانجای سال قبل مینشینم. ساعت دیواری دقیقا روبرویم است و به من چشمک میزند. بعید میدانم تازه امسال نصب شده باشد. اگر سالش را قمری حساب کنم، دقیقاً یکسال است که جایم در بعضی جلسات روضه تغییر کرده است. قبلا مستمع بودم و نهایتاً کمک حال در پذیرایی؛ عشقم ایستادن پای ظرف شویی بود و پذیرایی. حال بعضی اوقات، اسمم هم در پوستر و توضیحات برنامه میرود و جلوی عنوان ناآشنای سخنران، اسم حقیر را مینویسند. سخنران؟ همینقدر غریب، ناآشنا، گنگ و دووووووور... * ۵/۱۰/۱۴۰۱ به سوی مشهد میرویم/ تا به امام دعا کنیم/نگاه پرمحبتی/به گنبد طلا کنیم... توی قطارم. یک جلسه ماهانه را کنسل کردم و سه دعوت را هم نپذیرفتم. تازه دوزاری ام افتاده ایام مهم روضه ها یکی دهه محرم است و دیگری دهه دوم فاطمیه و امسال هر دو را نبوده و نیستم. سبک زندگی ام باید تغییر کند و این ایام اگر سفری هست، باید تبلیغی باشد. یکسال زمان زیادی برای شروع یک کار نیست . اما وقتی امتداد یک کار در طول زمان به سال برسد، یعنی درصدی موفقیت تازه کارم کم هم میآورم. نمیدانم ارحمالراحمین، با حقیر چه میکند. دو جلسه ثابت دارم، هر ماه میخواهم زیرش بزنم و میترسم. می ترسم از زکاتی که واجب است و ندهم: زکات علم. دلم حرم می خواهد و مجلس روضه. دنیا دار نعمت است، نه نعیم. نعیم یعنی نعمت بدون حسرت .حرم رزقم میشود و روضه، نه. این یکسال سعی کردم از شبهات بگویم. از گرههای ذهنی. از آنچه از دین فهمیدم. توی شلوغیهای امسال به سمت شبهات رفتم و در حد وسعم جواب دادم. به بهانه والدت و شهادت حضرت مادر از جایگاه زن در ایران و غرب گفتم . شاید اینها تبیین بشود، اما هنوز به مجاهده نرسیده ام. جهاد سختی دارد، بی خوابی، تالش مضاعف... یکی شدن روز و شب. کمبود وقت و کیلومتری خوابیدن. اگر مجاهد امثال آیت الله مصباح، حاج آقا پناهیان و حجت الاسلام راجی باشند، امثال حقیر ول معطلیم. عزیز اول که عمرش را به تبیین گذراند، گرامی دوم را چندباری شنیده ام به خاطر حجم سخنرانی و برنامه ها زیر سرم رفته زنگ میزند: فضل هللا المجاهدین علی القاعدین اجراًعظیماًاست و بزرگوار سوم چند وقتی به خاطر حجم برنامه ها، دچار خونریزی حنجره شده بودند. و این آیه در گوشم امید است به مقام مجاهد برسیم. انشاءالله   🏅اثر سرکار خانم مهدیه مظفری ▫️شماره پنجاه و پنجم▫️ 💯 فراخوان برگزاری دومین دوره این جشنواره به زودی اطلاع‌رسانی خواهد شد. 🔘 جشنواره #روایت_جهاد استان قم 🆔 @revayatejahadi