✅متاسفانه در قلبم احساس نشاط و معنویت نمیکنم .در چند سال قبل در دوره ای حق تعالی توفیق تحجد های شبانه را عنایت فرمودند و آن حالات بقدری شیرین و لذید بود که زبان از بیان آن قاصر است . اما متاسفانه الان آن حالات را ندارم و فقط نماز و دعارا بجا می آورم اگر برای این مشکل راه حل یا دکری وجود دارد بفرمایید. ✅✅نخست بايد دانست انقباض و انبساط روحي لازمه زندگي دنياست و به هر مقدار انسان در ابتداي سير الي الله قرار داشته باشد حالت انقباض و انبساط روحي او بيشتر خواهد بود تا آنجا كه پيامبر اسلام(ص) براي جبران انقباض روحي خود روزانه 25 بار يا 70 بار استغفار داشت علاوه بر اين كه حالت انقباض و انبساط، جلوه اي از «وصل و هجران» و «خوف و رجا» مي باشد كه لذت ارتباط با خداوند را دو چندان مي كند و به سير معنوي انسان عمق بيشتر مي دهد به همين جهت گفته شده است «ولاء و بلا» در دنيا براي اوليا خدا قرين همديگر مي باشد. در نهج‏البلاغه از اميرالمؤمنين(ع) نقل شده: «ان للقلوب شهوه و اقبالا و ادبارا» بنابراين قلب انسان گاه اقبال به خدا و معنويات دارد و گاه پشت مى‏كند. در اين رابطه فرموده‏اند: در هنگام اقبال دل به مستحبات و مندوبات بپردازيد و در صورت ادبار به واجبات اكتفا كنيد. البته هر قدر انسان مجاهده نفس بيشترى كند و با خدا و قرآن و اهل‏بيت(ع) انس بيشترى گرفته و دل از هواهاى نفسانى تخليه كند به تدريج اقبالش بيشتر شده و به صورت ملكه راسخه در مى‏آيد. آن گاه است كه در همه حالات به ياد خدا و متوجه اوست و هيچ چيز نمى‏تواند او را از محبوب حقيقى باز دارد. اين همان حالتى است كه ازآن تعبير به «نماز دائم» شده است. راه اصلي رسيدن به لذت عبادت، كسب صلاحيت در خود و جلب رضايت خداوند است. شما در حقيقت مي خواهيد از صحبت با خداي متعال لذت ببريد. در اين صورت بايد به خداوند نزديك شويد. وقتي انسان در خودش با خودسازي صلاحيت ايجاد مي كند و با انجام وظايف ديني و ترك گناه به خداي متعال نزديك مي شود، آنگاه خداوند هم به او نزديك مي شود و لذت ملاقات و سخن گويي با خودش را به بنده مي چشاند. چيزي كه مانع لذت بردن ما از نماز و عبادت است، دوري از خدا است. گناه بزرگترين مانع است. حب دنيا و لذت بردن افراطي از دنيا مانع است. حواس پرتي در نماز و عبادت يكي از موانع است. ما دو نوع لذت داريم. لذت هاي دنيوي و مادي، لذت هاي معنوي. اين دو نوع لذت در مقابل هم قرار دارند. اگر كسي بخواهد از معنويت لذت ببرد، بايد از دنيا دور و به خدا نزديك شود، وقتي ما با گرايش افراطي به دنيا و لذت هاي آن از خدا دور مي شويم، نتيجه طبيعي آن اين است كه ديگر از انس با خدا و قرب به او لذت نمي بريم. مهم اين است كه بدانيم خود خداي تعالي است كه بايد به ما نزديك شود و لذت خويش را به ما بچشاند. لذت خدا بدست آوردني نيست. ما تنها مي توانيم در خودمان صلاحيت ايجاد كنيم. ظرفيت ايجاد كنيم براي اينكه خداي متعال از ما راضي و خشنود شود و به ما نزديك گردد و لذت خويش را به ما بچشاند. اوج لذت بستگي به اوج عبادت و عشق انسان به خداوند دارد. عرفا و اولياي خدا چون در اوج بندگي و عبادت و رياضت بودند، بيشترين لذت را از خداي متعال مي بردند، آنچنان كه حاضر نبودند حتي يك لحظه از اين حالات خود را با تمام دنيا عوض كنند. كسب صلاحيت در اثر تحصيل رضايت الهي و در پي آن عبادت عاشقانه خداي متعال انسان را به اوج لذت از عبادت و مناجات با خداوند مي رساند. براى حضور قلب در نماز و دعا و ا يجاد زمينه هاي لذت بردن از عبادت از راه‏هاى زير استفاده كنيد: 1- دقت در انجام مقدمات نماز، مانند وضوى با معنويت، انجام مستحباتى چون اذان، اقامه و... در كتاب‏هاى حديث آمده است: شخصى از پيامبر(ص) درخواست كرد كه راهى به او بنماياند تا حضور قلب بيشترى در نماز پيدا كند حضرت او را به شاداب گرفتن وضو فرمان دادند. بنابراين وضوى شاداب و با آداب خود در حضور قلب انسان در نماز مؤثر است. 2- گزينش مكان مناسب، دورى ازجاهاى شلوغ و پر سر و صدا و پرهيز از هر آنچه كه موجب انحراف توجه از خداوند شود. 3- گزينش وقت مناسب و تا آن جا كه ممكن است اول وقت خواندن نماز. 4- تا حد امكان در مسجد و با جماعت نماز خواندن و دعا كردن (به ويژه در جماعاتى كه بعد معنوى بيشترى دارد). 5- نماز را با طمأنينه و دقت در مفاهيم و معانى آن خواندن و دعا را با توجه به عظمت خداوند و كوچكي خود به جا آوردن. 6- در نماز در حال ايستاده به مهر نگريستن و در ركوع پايين پا و در تشهّد به دامن خود نظر نمودن.7- تخليه دل از حب دنيا و امور دنيوى وآن را مالامال از عشق خدا ساختن. توضيح: ذهن انسان همواره متوجه چيزى است كه به آن عشق مى‏ورزد؛ اين كه ما در نمازهايمان همواره به فكر مسائل ديگر هستيم، به خاطر تعلق شديد نفس به دنيا و حب آن است. اما آن كه عاشق حق شد، در هر حال و در هر كارى به ياد خدا خواهد بود به طورى كه گويی در نماز ست.

8- توجه به اين كه مبدأ و منتهاى انسان خداوند است وآنچه در اين بين است براى امتحان آدمى و ابزارى جهت رشد و كمال اوست. 9- ضبط قوه خيال. یعنی اگر در بین نماز حواستان پرت شد، به محضی که متوجه شدید، دوباره توجه کنید و سعی کنید تمرکز داشته باشید. اگر چندين مرتبه در ايام متوالى چنين كند، كم‏كم ذهن عادت خواهد كرد. 10- توجه به عظمت و هيبت پروردگار و فقر و فاقه خود. روشن است اگر آدمى بداند با چه بزرگى روبه‏رو است و خود در مقابل او هيچ بلكه عين احتياج و فقر و فاقه است، با تمام وجود و ذهن و انديشه خاضع خواهد گرديد. 11- قبل از عبادت انسان خود را مستعد و مهيا سازد؛ يعنى، قدرى به خود تلقين كند من در صدد نيايش و نماز هستم و سعى كند افكار متفرق را از ذهنش دور كند. 12- حتى الامكان در بهترين وقت عبادت كند؛ مثلاً، با كسالت - خستگى و خواب آلودگى - وارد نماز نشود. «لاتقربوا الصلوة و انتم كسالى». 13- در حين عبادت مصمّم بر مراقبت باشد و اگر احياناً افكار ديگرى به او هجوم آورد، همين كه متوجه شد، سعى كند خود را از دام آن افكار برهاند. يكى از اولياى خدا توصيه‏ نموده‏اند كه مدتى قبل از شروع نماز حداقل 15 دقيقه به حسابرسى و تخليه درون بپردازيد و به صورت ارادى عوامل پريشانى خاطر را تعديل بخشيد. با گفتن ذكر هاي مستحبي و دعاهاي افتتاح نماز و استغفار خود را براى نماز مهيا سازيد. همانگونه كه گفته شد حضور قلب در حال نماز و دعا و مناجات با قاضي الحاجات يكباره و به طور ناگهاني حاصل نمي گردد، بلكه نيازمند صبر و حوصله و تأني است و بايد با نفس مانند كودكي نوآموز مدارا كرد و به تدريج و با آهستگي آن را مهار و رام نمود و آن را متوجه نمود. بنابراين بايد از مقدار بسيار كم شروع كرد و به تدريج بر ميزان تمركز و توجه و حضور قلب افزود. مثلا بايد تمركز را از 5 دقيقه شروع كنيد و قبل از نماز و دعا تصميم جدي بگيريد در اين 5 دقيقه حتما حواستان جمع باشد و به اطراف توجهي نكند، پس از موفقيت در پنج دقيقه بايد حدود يك ماه بر روي آن كار كنيد و هنگامي كه متوجه شديد بر اين مقدار توجه و حضور تسلط يافته ايد آن را به ده دقيقه افزايش دهيد و همين طور كم كم بر وسعت آن بيفزاييد تا انشاءالله در تمام اوقات نماز و دعايتان حضور قلب و تمركز را داشته باشيد. مطالعه كتاب‏هايى همچون «آداب الصلوه» يا «پرواز در ملكوت امام خمينى» و «اسرار الصلوه» مرحوم ميرزا جواد آقا ملكى بسيار نافع است. @Khanjanidroos

✅با تسبیح... با تسبیح، تو دیگر گله‌ای از تقدیر نخواهی داشت و همراه هر قدر و اندازه‌ای به تکلیف و دستورات روی خواهی آورد و دیگر چشم به دارایی و شکوفه‌های زندگی دنیا نخواهی کشید و فتنه‌ها را خواهی شناخت و به رزق خدا روی خواهی انداخت. @Khanjanidroos

راه تقويت اعتقاد چيست؟ مثلا پيامبر ميگه اگر سوره حمد هر بيماري رو شفا ميده و از طرفي شنيدم اگر بيمار ما با دعا و مثلا سوره حمد شفا پيدا نميكنه چون ما اعتقاد نداريم! ✅✅همانطور که فرمودید یکی از مهم ترین نکاتی که در آداب دعا ذکر می شود، داشتن اعتقاد و باور و امیدواری به اجابت و قبولی از جانب خداوند می باشد كه بسیار مورد تاکید قرار گرفته است: پروردگارتان اين دعوت را كرد كه مرا بخوانيد تا شما را استجابت كنم نا اميدي از رحمت خداوند را صفت كافران مي داند. از نااميدي نهي مي كند:« از گشایش خدا نوميد مشويد، كه جز گروه كافران از گشايش خدا نوميد نمیشوند» شرط استجابت دعا توجه به اين معناست كه با همه تلاش هائي كه انسان در راه رسيدن به مطلوب خود انجام مي دهد و با تمام اميدهائي كه براي رسيدن به خواسته خود از جانب ديگران دارد. اما قلبا معتقد است كه همه راه هائي كه وجود دارد، اسبابي است كه خداوند متعال فراهم نموده است . باور دارد كه در نهايت از هر راهي كه به مطلوب خود برسد، مسبب اصلي كه فراهم كننده راه ها بوده، خداوند متعال است. هنگام دعا از همه اميدهائي كه به ديگران دارد، خود را متوجه خداوند مي كند. تنها از او توقع اجابت دارد. به همين خاطر تنها شرط اجابت دعا قطع اميد قلبي از ديگران و درخواست محض از خداوند مي باشد. خداوند قطعا دعاي انساني را كه به او اميدوار است و اعتماد دارد، اجابت مي كند اما نبايد از اين نكته غافل شد كه معناي اجابت خداوند، توجه به بنده و درخواست او مي باشد، اما نتيجه اجابت دعا هميشه دادن خواسته انسان نيست ، زيرا خدا حكيم است و نسبت به بنده خود دلسوز ترين فرد است . هميشه مصلحت و عاقبت و سعادت او را در نظر دارد. اگر خواسته و درخواست فعلي او مانع رشد حقيقي نباشد ،به آدمی عطا مي كند . اگر صلاح او در تاخير در اعطا باشد، اجابت را به تاخير مي اندازد اما اگر به هر دليلي مصلحت او نباشد،در مقابل دعا خداوند، بدي و مانعي يا بلائي را از سر راه او بر مي دارد . اگر بلا و يا بدي و مانعي نبود ، دعا را در قالب پاداشي عظيم براي قيامت او ذخيره مي كند .هر سه اين موارد اجابت دعا محسوب مي شود. @Khanjanidroos

✅مدتيه خيلي افسرده شدم از هيچ چيزي شاد نميشم خسته شدم از زندگي هيچ کسي رو ندارم به هيچ کدوم از چيزاي که ميخوام نرسيدم نميدونم چيکار کنم هميشه ترس از مرگ دارم هميشه ذهنم درگير اين چيزاس ومشکلات زندگي هرکاري ميکنم نميتونم بهشون فکر نکنم يه راهي بهم نشون بديد هميشه توخونه ام وهيچ سرگرمي ندارم ؟ ✅از مطالبی که بیان کردید روشن است که شرایط مطلوبی ندارید و با مشکلات رنج آوری مواجه هستید. انشاء الله که این شرایط برطرف می شود. ضمن اینکه لازم است در این زمینه با روانشناس مشورت کنید، در صورتی که افسردگی شدید باشد لازم است با مراجعه به روانپزشک دارو نیز مصرف کنید. کسی که گرفتار افسردگی می شود نگاهش نسبت به خود، دنیا و آینده منفی است. بنابراین باید اضلاع سه گانه این مثلث شوم شکسته شود. سعی کنید قدری مهربانتر با خود باشید و برای ساختن زندگی به اندازه کافی به خود فرصت دهید. در آینده زندگی نکنید و در گذشته نیز متوقف نشوید. توجه داشته باشید که شرایط روانی شما هرچند ناخوشایند است اما قابل تغییر و درمان است. افسردگی مانند سرماخوردگی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های روانی است که انسان بارها به آن مبتلا شده و درمان می‌شود. در کنار این توصیه ها ضرورت دارد تا از تنهایی و بیکاری اجتناب کنید زیرا تنهایی و بیکاری انگیزه را از شما می گیرد و باعث تشدید این وضعیت می شود. بنابراین با برنامه‌ریزی میزان ارتباط خود را با خانواده، دوستان، اقوام و...بیشتر کنید. حتما موضوعاتی مانند کلاس‌های آموزشی، هنری، ورزشی را با جدیت پیگیری کنید. اگر منتظر این باشید که حالتان بهتر شود و بعد این کارها را انجام دهید بدانید که اشتباه می کنید زیرا ممکن است رفته رفته این وضعیت بدتر شود.بنابراین خود را ودار به انجام امور مورد علاقه کنید. اما برای شروع خیلی به خود سخت نگیرید و با سرعت و شتابی ملایم فعالیتهای اجتماعی و...را دنبال نمائید. تفریح و مسافرت و نیز خنده برای بهبود روحیه شما ضرورت دارد. در کنار این موارد نیاز است نسبت به خود قضاوت مثبتی داشته باشید و روزانه نقاط قوت و موفقیتهای خود را مرور کنید. از زندگی در گذشته خودداری کنید و به اینده امیدوار باشید. در عبارات شما چند کلمه که حاکی از خطاهایی در سطح تفکر شماست دیده می‌شود. این خطاها باعث ایجاد و تشدید افسردگی هستند. مثلا گفته‌اید: «از هيچ چيزي شاد نميشم»؛ «هيچ کسي رو ندارم»، «به هيچ کدوم از چيزاي که ميخوام نرسيدم». این جملات یعنی شما جنبه‌های مثبت زندگی را به حساب نمی‌آورید یا از آن‌ها غافل هستید. پس برای اصلاح این تفکر اشتباه بایستی بر روی یک برگه چیزهایی که شما را شاد می‌کنند یادداشت کنید و به چیزهایی که در زندگی به آن‌ها دست یافته‌اید، هر چند کم و جزئی اشاره کنید. @Khanjanidroos

🌸خوشحالی هر کسی خوشحالی را به گونه ای تعریف می کند واقعاً خوشحالی چیست؟ خوشحالی یعنی توانمندی بالای ما در شکیبایی و استقامت در برابر سختی ها. خوشحالی یعنی اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ جزء لاینفک زندگی ست؛ اما هیچ کدام از آنها نمی تواند مرا از پا بیاندازد. خوشحالی یعنی میل به زندگی علی رغم علم به فانی بودن همه چیز! خوشحالی یعنی در سختی ها لبخند زدن! خوشحالی یعنی آگاهی از توانمندی بزرگ ما برای به دوش کشیدن مشکلات. خوشحالی یعنی بعد از هر زمین خوردن همچنان بتوانیم بلند شویم، بعد از هر گریه همچنان بتوانیم بخندیم و لبخند بر لب دیگر همنوعان بیاوریم. خوشحالی یعنی حضور کامل ما در هستی، خوشحالی یعنی همچون رودجاری بودن و در حرکت بودن، عبور کردن و به عظمتی بی پایان چشم دوختن خوشحالی یعنی توانایی ما به گفتن یك آري بزرگ به زندگي! @Khanjanidroos 🌷❤️🌷❤️🌷❤️🌷