💦💦💦💦 چه کار کنم دوباره محبت خدا دردلم زياد شود؟ الف: معرفت محبت و عشق، نتیجه معرفت و شناخت است. لذا اگر کسي بتواند خدا را خوب بشناسد و نسبت به صفات خداوند، معرفت پيدا کند آن وقت است که محبت هم ایجاد خواهد شد. ب: مراقبت از دل جایگاه محبت، دل انسان است، لذا «درباني دل» رمز و راز رسيدن به محبت حق تعالی می باشد. در واقع نظارت بر ورودي هاي دل و اين که با قلب خودمان چه مي کنيم و چه کنترلي بر آن داريم و به که مي سپاريم و به چه مي فروشيم؟ بسیار در این امر موثر است. «اين دل، سراي توست، نه بيگانه در راه دل نشسته و در بانم حاشا که جز تو ره به دلم يابد جانم فدايت، اي همه جانانم» 🌸بنابراین اين «جام دل» را اگر از عشق به خوبي ها و خوبان پر نکني، از علاقه هاي بدلي و محبوب هاي عوضي و معشوق هاي بي ارزش پر مي شود و آن گاه، خالي کردن اين خانه که به اجاره يا مالکيّت يک «بيگانه» در آمده است، بسيار دشوار است! از اول بايد مواظبت کرد که يک «نامطلوب» وارد آن نشود و آن جا خانه و بيتوته نکند. 🌱اگر بتوانيم «مرغ دل» را بر شاخه «حبّ خدا» بنشانيم و اگر گرفتارش مي کنيم، گرفتار عشق خوبان و پاکانش کنيم، يقيناً ما را به بيراهه نمي کشد و پشيماني به بار نمي آورد. صبري اصفهاني مي گويد: «گر طير دل بر سر کوي تو، معذورش دار چه کند؟ قاعده مرغ گرفتار اين است» @Khanjanidroos

✅من نسبت به نماز اول وقت,الحمدلله تقید دارم و معمولا موقع اذان بلند میشم و به سمت وضو گرفتن و نماز خوندن میرم,گاهی فوقش نیم ساعت یا نهایتا یک ساعت بعد اذان میشه.... اما متاسفانه با حالت ذوق و شوق,به سمت نماز نمیرم,حتی کمی با اکراه میرم! وقتیم دارم نماز میخونم بااینکه دقت میکنم اگرحواسم پرت شد,سریع برش گردونم؛اما اصلا احساس زیبای باخدا حرف زدنو ندارم فی الواقع دلم میخواد نمازم بیشتر بهم بچسبه و عاشق نمازخوندن بشم ✅✅یکی از شاگردان آیت الله بهجت می گوید: «روزی به آقا عرض کردم: چه کنم در نماز حضور بیشتری داشته باشم؟ غالباً در نماز، توجه و حضور قلب ندارم؟» آقا سر را پایین انداخت، آنگاه سر را بلند کرد و فرمود: «روغن چراغ کم است!» من دانستم چه می گوید؛ یعنی معرفت کم است. ایمان قلبی و باطنی ضعیف است، وگرنه ممکن نیست با شناخت کافی، قلب حاضر نباشد. ✅راه اصلي رسيدن به لذت عبادت، خودسازي و ترک لذت هاي نفساني و مبارزه با خواهش هاي افراطي و کسب معرفت خداوند و عشق به او و حضور قلب است. زيرا لذت بردن از نماز مستقيما معلول حضور قلب و معرفت خداوند و عشق به او است, ولي کسي در معرفت و عبادت موفق است که با نفس خود مبارزه و جهاد اکبر داشته باشد. بنابراين اگر از نماز لذت نمي بريم يکي به خاطر اين است که در بخش تخليه نفس و نفي موانع خوب عمل نکرده ايم و لذت و هواهاي نفساني و گناه در قلب ما مانعيت ايجاد کرده است و ديگري هم به خاطر اين است که در بخش اثباتي خودسازي در معرفت خداوند و عشق به او و حضور قلب نکوشيده ايم. ✅اگر كسي بخواهد از معنويت لذت ببرد، بايد از دنيا دور و از لذت هاي مادي فاصله بگيرد، وقتي ما با گرايش افراطي به دنيا و لذت هاي آن از خدا دور مي شويم، نتيجه طبيعي آن اين است كه ديگر از انس با خدا و قرب به او لذت نمي بريم. گرايش افراطي به دنيا و لذت طلبي افراطي و در نتيجه آن گناه, بزرگترين مانع و حجاب انسان در کسب لذت هاي معنوي خواهد بود. ✅اوج لذت هاي معنوي بستگي به اوج عبادت و عشق انسان به خداوند دارد. عرفا و اولياي خدا چون در اوج بندگي و عبادت و رياضت نفس بودند، بيشترين لذت را از خداي متعال مي بردند، آنچنان كه حاضر نبودند حتي يك لحظه از اين حالات خود را با تمام دنيا عوض كنند. بنابراين يکي از مهمترين و مؤثرترين عواملي که باعث ميشود لذت مناجات از انسان گرفته شود گناه است . همان گونه که انجام هر کاري مستلزم فراهم کردن مقدمات آن کار است , امور عبادي نيز همچون نماز يک سري مقدماتي دارد که اساسي ترين مقدمه , ترک معاصي در عقيده و عمل است . علامه جوادي آملي ( حفظه الله تعالي ) مي فرمايند : کسي که جز حلال نمي خورد و جز به حلال نمي انديشد , حتما ً از عبادت لذت مي برد . چنان که انسان گرفتار سرما خوردگي و گرفتگي بيني , از بوي خوش لذت نمي برد و ... انسان گنهکار نيز از عبادت لذت نمي برد . فطرت شفاف و شکوفا شده , از عبادت لذت مي برد . کسي که در خارج از عبادت , محوريت همه امورش خداي رحمان باشد مسلما ً در حين انجام عبادت , بهترين حال را دارد . به هر ميزان که انسان از معاصي اجتناب کند , مسلما ً بهتر مي تواند عظمت خالق و معبود خويش را درک کرده و از هم صحبتي با او لذت ببرد . اگر انسان اهل مراقبه باشد احوال قبل و بعد از عبادت را مراقبت و مواظبت نمايد , به طور قطع از عبادت حظ و بهره خواهد برد . اگر بخواهيم کامل شويم , چاره اي جز تهذيب روح نيست و تهذيب روح راه ندادن بيگانه به حريم دل است وقتي هر گونه , سخني را مي گوييم , به هر جايي نگاه کرده , به هر چيزي گوش فرا مي دهيم , هر غذايي را خورده و .... بدانيم که بيگانه را در دل خود جاي داده ايم (علامه جوادي آملي ) @Khanjanidroos

🎙راه رسین به آرامش در صحنه های سخت و حساس! ✨ هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ✨ #سوره_ِفتح(1-4) #تفسیر_روزانه_قرآن_کریم(26) 🔷🔸💠🔸🔷

🔻 اگر از ماه رمضان و شب‌های قدر بهره نبردیم، در روزهای پایانیِ این ماه، چگونه جبران کنیم؟ «بعضی یک سال مراقبه کردند تا بتوانند از برکات ماه رمضان برخوردار بشوند، به شب قدرش برسند که الحمدلله رسیدند و بهره‌هایش را نیز بردند؛ ولی آنهایی که کوتاهی کردند، در این لحظات آخر ماه چگونه می‌شود این تاخیرها و تسویف‌ها را جبران و تدارک کنند؟ به نظر می‌آید که تنها سرمایه‌ای که ما برای بهره‌مندی داریم، تکیه به فضل خداست. اگر تکیه ما بر عمل خودمان باشد و بخواهیم با عمل خودمان این راه را برویم قطعا زمین‌گیر می‌شویم. حتی آنها که اهل عمل کثیر هستند در میانه راه مانده‌اند و احساس عجز می‌کنند. سرمایه اصلی ما سرمایه فضل خداست که با آن می‌توان قدم‌های بزرگ برداشت و راه‌های نرفتنی را طی کرد. اگر کسی به مرحلهٔ مشاهدهٔ فضل رسید، درهای امید به روی او باز می‌شود؛ امیدوار می‌شود و با امیدواری، این راه را طی می‌کند. سرمایه سالک به مقامات چیزی جز امیدواری به خداوند و فضل او و رجاء به فضل او نیست؛ «وَ اجْعَلْنِی مِنْ أَحْسَنِ عَبِیدِکَ نَصِیباً عِنْدَکَ وَ أَقْرَبِهِمْ مَنْزِلَهً مِنْکَ وَ أَخَصِّهِمْ زُلْفَهً لَدَیْکَ فَإِنَّهُ لاَ یُنَالُ ذَلِکَ إِلاَّ بِفَضْلِکَ». کسانی که به مقام مشاهده فضل می‌رسند، دیگر سروکار و تکیه‌شان به عمل نیست؛ نه اینکه قطع می‌شود، بلکه سروکارشان با خدا و فضل خداست. یعنی دیگر یکی‌دوتا نمی‌کنند و حساب ثواب اعمال‌شان را نمی‌کنند؛ نه اینکه تلاش نمی‌کنند، بعید است که انسان، بدون تلاش، به مشاهده فضل برسد». @Khanjanidroos

🔵 اعمال شب آخر ماه مبارک رمضان به نقل از مفاتیح‌الجنان: ۱. غسل کردن. ۲. زیارت امام حسین(علیه السلام). ۳. خواندن سوره هاى «انعام»، «کهف» و «یس». ۴. صد مرتبه بگوید: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَأَتُوبُ إِلَیْهِ. ۵. خواندن این دعا که «شیخ کلینى» از امام صادق(علیه السلام) نقل کرده است: اَللّهُمَّ هذا شَهْرُ رَمَضانَ، اَلَّذى اَنْزَلْتَ فیهِ الْقُرْآنَ وَقَدْ تَصَرَّمَ، وَاَعُوذُ بِوَجْهِکَ الْکَریمِ یا رَبِّ اَنْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتى هذِهِ، اَوْ یَتَصَرَّمَ شَهْرُ رَمَضانَ، وَلَکَ قِبَلى تَبِعَةٌ اَوْ ذَنْبٌ تُریدُ اَنْ تُعَذِّبَنى بِهِ یَوْمَ اَلْقاکَ. ۶. خواندن دعاى «یا مُدَبِّرَ الاُْمُورِ» که در اعمال شب بیست و سوم گذشت: یا مُدَبِّرَ الاُْمُورِ، یا باعِثَ مَنْ فِى الْقُبُورِ، یا مُجْرِىَ الْبُحُورِ، یا مُلَیِّنَ الْحَدِیدِ لِداوُدَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَافْعَلْ بى کَذا وَکَذا. به جای کلمات کذا و کذا حاجات خود را بخواهد و سپس اضافه کند: اَللَّیْلَةَ اَللَّیْلَةَ، اَلسَّاعَةَ اَلسَّاعَةَ. این دعا را در حال رکوع، سجده، ایستاده و نشسته به طور مکرّر بخواند. ۷. با ماه رمضان وداع کند و دعاهاى وداع را که علماى بزرگ در کتب خویش نقل کرده اند بخواند و از بهترین آن دعاها، دعاى چهل و پنجم «صحیفه کامله سجّادیّه» است. ۸. خواندن ده رکعت نماز (هر دو رکعت به یک سلام). از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) روایت شده است که هر کس در شب آخر ماه رمضان، ده رکعت نماز بگزارد و در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و ده مرتبه سوره «قل هو اللّه احد» را بخواند و در رکوع و سجود ده مرتبه بگوید: سُبْحانَ اللّهِ وَالْحَمْدُ لِلّهِ وَلا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَاللّهُ اَکْبَرُ و بعد از هر دو رکعت، تشهّد بخواند و سلام دهد و هنگامى که تمامى ده رکعت به پایان رسید، هزار مرتبه بگوید: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ و بعد از استغفار سر به سجده بگذارد و بگوید: یا حَىُّ یا قَیُّومُ، یا ذَا الْجَلالِ وَالاِْکْرامِ، یا رَحْمنَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ وَرَحیمَهُما، یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ، یا اِلهَ الاَْوَّلینَ وَالاْخِرینَ، اِغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا، وَتَقَبَّلْ مِنّا صَلواتَنا وَصِیامَنا وَقِیامَنا. فرمود: هر کس چنین کند، سوگند به حقّ آن کس که مرا به نبوّت مبعوث کرد که جبرئیل مرا خبر داد از اسرافیل و اسرافیل از پروردگار خود، که هنوز این شخص سر از سجده برنداشته است که خداوند او را بیامرزد و ماه رمضان را از او قبول فرماید، و از گناهانش بگذرد. @Khanjanidroos

"در ماه مبارک رمضان، عده‌ای ارباب فضيلت بودند؛ از شب‌ها و روزهای اين ماه استفاده كردند و بارشان را بستند... . اینها وقتی به پايان ضيافت الهی می‌رسند، خداحافظی‌های سنگين آن‌ها با ماه رمضان (در دعای وداع)، جگرسوز است: «السَّلامُ عَلَيْكَ يَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَكْبَرَ، وَ يَا عِيدَ أَوْلِيَائِهِ...»." @Khanjanidroos

⚡️⚡️ اگر کسی ماه ضیافت را درک نکرده باشد، سلام‌وعليکی نداشته که خداحافظی داشته باشد! 👈 همه برکات ماه را می‌توان در «وداع» به‌دست آورد. «در وداع با ماه رمضان، انسان اول بايد اين ماه ضيافت را درک کرده باشد و اگر درک نکرده باشد سلام و عليکي نداشته که خداحافظي داشته باشد! البته همه مومنين معمولاً ورود کرده‌اند و يک انسي گرفته‌اند. خوب است آن دعاي وداعي که از امام سجاد(ع) است را همه بخوانند. اصلش برلی شب آخر است و اگر نخواندند در روزِ آخر بخوانند. (در روايت دارد دعاها اصلش براي شب است و اگر نشد شب بخوانند، در روز بخوانند اشکال ندارد.) در شب آخر دعاي وداع ماه رمضان را بخوانند و توجه به مضامينش شود که اين ماه چيست و حضرت چه اوصافي براي اين ماه گفتند و ما چه انس‌هايي بايد در اين ماه بگيريم تا خداحافظي‌ها معني‌دار شود. اگر آن درک‌ها و انس‌ها نباشد آن خداحافظي‌ها هم نيست و اگر ان انس و درک بود وداع ما وداعي خواهد بود که در آن مزدهاي ماه رمضان را به دست مي‌آوريم يعني هر چه در سي شب نتوانستيم به دست بياوريم مي توانيم در وداع با ماه رمضان در شب آخر به دست آوريم. بايد توجه داشت که دعا را امام مي‌خوانند و ما به تبع حال امام، به حال دعا مي‌رسيم. حضرت دعا را خواندند تا شايد ما را برسانند؛ در واقع دعاي شفاعتي است و اگر کسي از حال امام سجاد استفاده کند و آن چه در آن دعا است با التماس به امام سجاد به او بدهند، همه برکات ماه را در خداحافظي با ماه بدست مي‌آورد؛ ولو در ماه هيچ چيز بدست نياورده باشد. آن وداع جانسوز موجب مي‌شود همه خيرات ماه به انسان برسد. خدا کند رزق ما از ماه رمضان همين وداع خوب باشد؛ سلام و عليکي که نداشتيم، اميدواريم خداحافظي با ماه رمضان داشته باشيم که در اين خداحافظي همه برکات ماه به ما برسد. گاهي بعضي‌ها در حرم امام رضا(ع) در وداع همه چيز را مي‌گيرند؛ مثلاً يک ماه آنجا بوده، اما وقتي از امامش جدا مي‌شود يک جوري جدا مي‌شود که همه برکات یک ماه را به او مي‌دهند.» @Khanjanidroos