دست و دل بازی پاییز فریبت ندهد این همه سیم و زَر از کیسه فروردین است

از دو چشمت در دلم صد فتنه برپا می شود مجلسی کانجا دو بد مست اند، غوغا می شود آهی_جغتایی

شاعر پیر غلام استاد آقای عباس محمدی تخلص گلبانک در شب شعر منزلشون همیشه سلامت باشن ان شاءالله

حسین جعفری شایسته ی تقدیر جشنواره شعر مجتبوی داراب

Hosein Jafari: Hosein Jafari: در میکده عاشقان تو سرمستند در کوچه ی انتظار تو بنشستند موهای به رقص باد و چشم خوشکل دو قاتل بالفطره ی عاشق هستند حسین جعفری

Hosein Jafari: از معدن و نفت ، سکه انبار کند سیگار و حشیش و بنگ و گل بار کند بی عرضه گی نظام داران باشد یک بازنشسته گر دو جا کار کند حسین جعفری

Hosein Jafari: Hosein Jafari: در پاسخ تک. زدیم پاتک هامان با (وعده ی صادق) زده شد چک هامان نه ،،تاد،، و سپر نه ،،گنبد آهنی،، ات هر گز نشود حریف موشک هامان حسین جعفری

هم رباعی بازآ حالشو ببرن هم ایرانی ها

هر دو در موشک باران به دنیا آمدیم من وقتی ایران را می زدند و پسرم وقتی ایران آن ها را می زند... نظارتی_زاده هر کس نگاه چپ کند بر خاک ایران با موشک سجیل گردد تل ویران حسین جعفری

خوب بودی، خوب بودم؛ بَد شدی، خوبم هنوز خوب بودن‌هایِ ما بَسته به رفتارِ تو نیست... -سید محمد جواد کاشانی.

. تا نگهبانان ابرو دست‌شان بر خنجر است فتح چشمان قشنگت مثل فتح خیبر است رنگ چشمت بهترین برهان اثبات خداست «قل هو الله احد» گوید هر آن کس کافـَر است انحنای ناب مژگانت «صراط المستقیم» از نگاهت دل ‌بریدن هم جهاد اکبر است خنده‌هایت چون عسل حتا از آن شیرین‌ترند هر لبت تمثیل زیبایی ز حوض کوثر است بوسه‌هایت طعم حوّا می‌دهد با عطر سیب بوسه‌هایت یادگاری از جهان دیگر است لب به خنده وا کنی؛.. آرامشم پَر می‌کشد غنچه می‌گردد لبت؛.. فریاد من بالاتر است یک دو تار از کاکلت دل را اسارت برده است الامان از روسری، زیرش هزاران لشکر ‌است مهربان هستی، دلم در بند موهایت خوش است مهربانی با اسیران شیوه‌ی پیغمبر است آیه‌الکرسی کجا هم قدّ موهایت شود؟ گفتن از اعجاز مویت کار چندین منبر است جد من قابیل و گندم‌زار مویت پرثمر بهر من هر خوشه‌اش از هر دو دنیا سرتر است یک گره بر بخت من زد یک گره بر روسری هر کدامش وا شود، من روزگارم محشر است خواهشی دارم... جسارت می‌شود... اما اگر موی تو آشقته باشد دور گردن بهتر است #مهدی‌ذوالقدر .

ما أعجب شأن القلم يشرب ظلمة و يلفظ نورا چه شگفت است کار قلم؛ تیرگی می‌نوشد و نور بر زبان می‌آورد.