همهميخوان الماسباشن،
اما تعداد كمى حاضرن...تراشیده بشن!
چون، تعالی درد داره...
میدونین چرا قدیمیا...
اینقدر مخلص بودن؟!
چرا اينقدر شاد بودن؟
چرا اينقدر احساس تنهايي نميكردن؟
چرا زندگيا بركت داشت؟!
چرا عمرشون طولاني بود؟
چرا ...؟
چون توی مفاتیح، دنبال ثواب نمیگشتن...
کهچی بخونن ثواب داره؛دنبالِعمل کردن بودن.
اونا صدای اذان که بلند میشد، نمیگفتن:
عاقبت بخیر میشیم،اگه نماز اول وقت بخونیم؛
میگفتن: خدا داره صدا میزنه، من هنوز نشستم.
نمازشون که تموم میشد، فقط یک کلام میگفتن:
خدایا به دادههات شکر.
نمیگفتن: تشنه رو آب بدین ثواب داره،
میگفتن: آب بدین به بچه طاقت نداره.
زیارتِعاشورانمیخوندن،فقطبعدازنماز میگفتن:
السلام علیک یا اباعبدالله...
موقعی که غذا میپختن، نمیگفتن:
بدیم به همسایه، ثواب داره؛
میگفتن: بو بلند شده، همسایه میلش میکشه...
ببر اونام بخورن.
موقعی یکی مریض میشد نمیگفتن:
این دعا رو بخونی خوب میشی،
میرفتنخونهٔطرف،ظرفاشو میشستن، جاروشو میزدن،غذاشو میپختنکه بچههاش غصهنخورن؛
اول و آخر کلامشون...رحم و مهربانی بود.
بهبچه عیدی میدادن،میگفتن: دلش شاد میشه،
به همسایه میرسیدن، میگفتن:
همسایه از خواهر هم، به آدم نزدیکتره؛
خدایا...قلب ما را هم جلا بده،
که توی مفاتیح دنبال ثواب نگردیم!
خودمان را اصلاح کنیم و ...
باعملکردنبهثواب برسیم،نهفقط با خواندن دعا.
مهربان باشیم؛
و محبت کنیم بی منّت؛
و بسپاریم بهخودش،که هم میدونه و هم میتونه!
👇👇👇👇👇👇
@romaysa_girl
