کاش ذوب شویم در اهل‌البیت...

کفاره‌ دوری، یه زیارت دلچسبه... آقا‌جانم بطلبید ما را... اگه میشه... لطفا...

"نامه‌ای به امام رضا علیه‌السلام" امام عزیزم سلام... هرآنچه این‌جا می‌نویسیم، شما می‌دانید، فقط دوباره می‌نویسیم که حال خودمان بهتر شود. ما دل‌مان می‌خواست امشب حرم‌تان باشیم؛ ولی نیستیم. مجبوریم توی خیال‌مان، خودمان را جای زائرتان جا بزنیم. ما را نطلبیدید حتما که لایق نبوده‌ایم؛ حالا می‌خواهیم حداقل در چند خط نامه به سفر برویم، به مشهد. این‌جا توی خیال‌مان، توی صحن نشسته‌ایم با همان حال و هوا، با همان چراغانی‌ها، با همان اتمسفر. توی خیال‌مان سَرمان پایین است از شرم حضور. بوی عطر حرم‌تان می‌گیرد دست خیال‌مان را و می‌برد ما را نزدیک ضریح‌تان. همان‌جا که همه آدم‌ها نگفته‌هاشان را می‌گویند. آقایِ امام رضا انگار تمام غم‌های دنیا آوار شده روی قلب‌مان؛ تمام معلومات جهان هم که دست‌به‌دست هم دهند نمی‌توانند حال ما را توصیف کنند. حال ما ترکیبی از غم و شادی و ترس است. ما باید یک اعترافی بکنیم. ما هرجا در زندگی کم‌آورده‌ایم سراغ شما آمده‌ایم، گاهی شاید کمی دیر؛ اما بالاخره آمده‌ایم. وقتی می‌بینیم شما کلید قفل‌های بزرگی‌ هستید؛ وقتی می‌بینیم گره‌های پیچیده‌ای با دستان شما چه ساده باز می‌شود، خیال‌مان راحت می‌شود از بودن‌تان. آقای مهربان جهان خسته است. جهان اصلا حالی‌اش نمی‌شود که با خودش چند چند است؟! جهان هجوم برده است برای غارت انسانیت. جهان عطش دارد؛ اما سیراب نمی‌شود. این مصائب جهان، انعکاس نیازش است به حضور فرزندتان. ما خسته‌ایم؛ بشریت خسته است. ما کم آورده‌ایم. به حرمت اشک‌هایی که امشب در فراق‌تان ریخته می‌شود، ما را از این بیچارگی نجات‌مان دهید. صاحب ما را به ما برگردانید. آقا جان ما امسال چیزی برای خودمان نمی‌خواهیم. شما آقایید و باید عیدی دهید، عیدی ما را ظهور فرزندتان قرار دهید. آقای رئوف دلتنگی شاید با چند قطره اشک سبک شود، اما تمام نمی‌شود. دلتنگی شاید با اظهارات عاطفی کم‌رنگ شود، اما حذف نمی‌شود. این چند خط، ما را کمی آرام کرد؛ اما ما نیازمند آرامش حقیقی و دائمی هستیم؛ آرامشی که به برکت وجود فرزندتان نصیب‌مان می‌شود. امام رضا جان اینجا زندگی سخت شده، حفظ ایمان سخت‌تر. کمک‌مان کنید. برخلاف جاذبه زمین، قلب‌هامان را به آسمان ببرید. ما که نمی‌توانیم محبت‌مان را به شما پنهان کنیم. اصلا سرِ زیارت و دیدار چه کسی آدم این‌قدر دلتنگ می‌شود که ما سرِ زیارت شما؟! سرِ کدام نرفتن است که آدمی این‌قدر دلش می‌گیرد؟! همه حرف‌هایش می‌شود اشک و همه نگفته‌هایش می‌شود آه. سرِ کدام محبوب است که دل مُحب این‌قدر بی‌قرار می‌شود؟! آقای مهربان ما را نطلبیدید اشکالی ندارد. کاری کنید که قلب‌هامان از پسِ این زیارت برآید. یک‌وقت‌هایی که آدم دستش به‌جایی نمی‌رسد یک بیت شعر و دودانگ صدا جور غمش را می‌کشد مثل صدای استاد کریم‌خانی که می‌گوید: آمدم ای شاه پناهم بده... ما به مشهد نیامدیم؛ اما پناه دادن مختص شماست. ما را پناه دهید. 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht

امشب یکی از اعضای عزیز روزنوشت از کنار حرم امام رضا علیه‌السلام تماس تصویری گرفت، من هم فرصت را مغتنم شمردم و برای اعضای کانال روزنوشت دعا کردم. "باشد که مستجاب گردد"🌺

+ اگه یه تکه ابر بودی، دوست داشتی کِی و کجا بباری؟ - ظهر دهم محرم سال ۶۱ هجری... https://eitaa.com/roznevesht

اینکه بتوانی میان جماعت سلبریتی که اکثرا مرعوب فرهنگ غرب شده‌اند، مسیر خودت را پیدا کنی و شجاعانه بدون ترس از طردشدن میان همکارانت حرفت را بزنی نیاز به اعتقادی راسخ دارد که خانم مریلا زارعی عزیز از آن برخوردارند. خانم زارعی عزیز، ان‌شاءالله بهترین‌ها برای‌تان رقم بخورد. #روز_نوشت #فیلم #هناس #سلبریتی https://eitaa.com/roznevesht

وزیر امور خارجه عراق گفته ایران در امور داخلی ما دخالت می‌کند!!! خدایا توبه... یکی نیست بهشون بگه جناب وزیر به نظرتون اگه دخالت ایران نبود شما از داعش جون سالم به‌در می‌بردید؟! https://eitaa.com/roznevesht

جایزه شجاعت اخلاقی کمیته یهودیان آمریکایی به مسیح علی‌نژاد اهدا شد. ⚡️وقتی در یک جامعه، ارزش‌ها تغییر کند، وقاحت اخلاقی اسمش می‌شود شجاعت اخلاقی. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل. https://eitaa.com/roznevesht

ابتهاج یه جمله قشنگ داره که میگه: می کِشَم هرشب شرابِ چشمِ مستت، نوشِ چشم..! واقعا چشم‌ها هم عاشق می‌شن. دقیقا مثل چشم‌های آدم‌هایی که دلشون می‌خواد شاهد اربعین باشن. اللهم ارزقنا... https://eitaa.com/roznevesht

غم‌هاتون را "کلمه" کنید. سبک می‌شید. *اندر ستایشِ نوشتن https://eitaa.com/roznevesht

علی را گر که بردارند از بین شهادت‌ها صدا از بندبند این اذان بیرون نمی‌آید... خیلی قشنگه. *شاعرش را نمی‌شناسم. https://eitaa.com/roznevesht

شهرک کلیله‌ودمنه نام مجموعه نمایشی ایرانی عروسکی است که به کارگردانی مرضیه برومند و مختص کودکان ما ساخته‌شده‌است. این نمایش روزهای جمعه از فیلم‌نت پخش می‌شود. اگر بخواهیم حتی با دانش اندک خود این کلیپ کمتر از دو‌دقیقه‌ای را تجزیه‌وتحلیل کنیم به آموزه‌های زیر می‌رسیم: ۱. جایز بودن روابط قبل از ازدواج ۲.تشویق فرزندان ما به دوستی‌های خارج از عرف ۳.لذت‌گرایی و پرهیز از عاقبت‌اندیشی ۴.مذمت ازدواج ۵.تنوع‌طلبی در روابط آزاد ۶.مَنیت‌گرایی و بی‌تفاوتی نسبت به دیگران ۷.عادی‌سازی روابط و سهل‌انگاری نسبت به گناه بدپوششی، بدگویش و بدآموزی‌های دیگر( همچون مصرف سیگار) نیز از دیگر آموزه‌های این کلیپ است. 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht

جنس دنیا یک‌جوری است که آدم را خسته می‌کند. اصلا خسته‌کننده بودن ذاتی دنیاست. آدمیزاد باید برای خستگی‌هایش یک پناهی چیزی داشته باشد تا دوام بیاورد. بعضی‌ها وقتی خسته می‌شوند به دو رکعت نماز پناه می‌برند؛ بعضی‌ها هم به امام رضا پناهنده می‌شوند؛ عده‌ای می‌روند سراغ کتاب؛ برخی موسیقی را ترجیح می‌دهند و بعضی‌ها هم می‌نویسند. به‌هر حال ما که نمی‌توانیم هروقت دل‌مان خواست از بودنِ در دنیا استعفا دهیم و برویم جای دیگر، پس باید برای این‌جا بودن برنامه‌ریزی داشته باشیم تا خستگی‌ها کلافه‌مان نکند. به‌نظرم بزرگ‌نمایی مشکلات دنیا فقط تحملش را سخت‌تر می‌کند. آدمی اگر بخواهد با دنیا کل‌کل کند کارش می‌کشد به فحش و بدوبی‌راه و آخرش هم مشکلات جدیدتری آوار می‌شوند روی سرش. دنیا کاری به میزان تحمل ما ندارد. برایش فرقی نمی‌کند سازه‌ی صبر ما بر روی چهل‌ستون استوار شده است یا چهار‌ستون. این ما هستیم که باید تعادل خویش را حفظ کنیم تا سازه فرو نریزد. من فکر می‌کنم نباید از دنیا توقع داشته باشیم که خسته‌کننده نباشد. از هر زاویه‌ای که بهش نگاه کنیم می‌فهمیم که به‌جای متوقع بودن از دنیا بهتر است از خودمان توقع داشته باشیم. دنیا مثل یک خانه‌ای می‌ماند که ما صاحبش هستیم اما در آن حبس شده‌ایم. آزادی در عین اسارت. بنابراین نه، باید خود را آزاد و یله و رها تصور کنیم و هر‌کاری دلمان خواست انجام دهیم و نه خود را اسیر و دربند مطلق دانسته و آزادی عمل را از خود بگیریم. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دنیا https://eitaa.com/roznevesht

❗️اشاعه فحشا به بهانه "می‌تو" https://b2n.ir/n05490 #روز_نوشت #جنبش_می‌تو #روزنامه https://eitaa.com/roznevesht

پرسیده‌اید از میان آنچه تا کنون نوشته‌ام، کدام‌یک را بیشتر دوست دارم؟ فکر می‌کنم یادداشت "گلوله‌های مغرض" برای خودم دل‌نشین‌تر بوده. دوباره ارسالش می‌کنم.

"گلوله‌های مغرض" درد را از هر طرف که بخوانی درد است؛ اما نگاه سیاستمداران جهان به درد متفاوت است. کافی‌ست نطفه‌ات در رحم اندیشه نژادپرستی منعقد گردد تا صاحب دی ان ای برتر گردی، آن‌وقت است که تمام رسانه‌های جهان برای نشان دادن دردهایت صف می‌بندند. و یا کافی‌ست تو را به چشم حقارت نگاه کنند، در آفرینش زیادی‌ات ببینند و لایق حیات ندانندت، آن‌وقت دردهایت مثل فنس‌هایی است که مرزبندی می‌کند میان آن‌ها و انسانیت. دیگر تو را نمی‌بینند حتی اگر کودکی فلسطینی باشی و بیش از نیم‌قرن بر سر سفره درد، مهمان. مثل درختی که می‌تکانندش تا میوه‌هایش بریزد، چهارگوشه جهان را طوری تکان می‌دهند تا خوب و بدهایش را از هم جدا کنند. چشم آبی‌ها را از دیگر رنگ‌ها، سیاه‌پوستان را از سفیدپوستان، شرقی‌ها را از غربی‌ها، یهودی‌ها را از مسلمانان، ثروتمندان را از فقرا و این نگاه غالب سیاستمداران جهان است. غافل از اینکه در اندیشه سیاسی دین، کودک، کودک است حتی اگر مدفون‌شده در زیر آوارهای جنگ یمن باشد. حتی اگر بی‌رمق در پناهگاهی سوری تنش بلرزد. حتی اگر اهل صنعا باشد، اهل موصل باشد یا فلسطین. کودک، کودک است حتی اگر نطفه‌اش از پدر و مادری سوری باشد یا روسی چه فرقی می‌کند؟! کودک همان کودک است حتی اگر پای‌برهنه در کوچه‌پس‌کوچه‌های افغانستان دنبال جنازه پدر بگردد و یا هزار کیلومتر از اوکراین تا اسلواکی به‌تنهایی فرار کند تاجانش را نجات دهد. در دنیای کثیف سیاست حتی در قربانی شدن هم عدالت رعایت نمی‌شود. کودکی اوکراینی قربانی می‌شود و تمام جهان قربانی شدنش را فریاد می‌زنند و کودکان فلسطینی هفتادسال است که قربانی می‌شوند و تمام جهان سکوت می‌کنند. فهم انسان‌ها از درد مشترک است. همگان درد را می‌فهمند. رنج‌های مستتر در دردها برای همه آدم‌ها یک معنا بیشتر ندارد. اگرچه خاکشان باهم فرق داشته باشد؛ اگرچه در کشوری دیگر باشند و زیر پرچمی متفاوت، با پدر و مادرهایی جدا، اگرچه میان موسیقی و قهرمان و ورزشکارشان تفاوت از زمین تا آسمان باشد و اگرچه هیچ‌وقت همدیگر را ندیده باشند. فهم درد نیاز به زبان مشترک ندارد. آوارگی همه‌جا معنی آوارگی می‌دهد. ترس همه‌جا معنی ترس می‌دهد. مگر بی‌خانه شدن، بی‌جان شدن و بی بابا شدن میان آدم‌ها متفاوت است؟ چه فرقی می‌کند ایران باشی یا عراق، سوریه باشی یا یمن، اوکراین باشی یا افغانستان وقتی جنگ بر تو تحمیل شود. ناله‌هایی که از حنجرهٔ مظلوم بیرون می‌آید و فریادی که بر سر ظالم سر داده می‌شود در تمام جهان تعریف واحدی دارد. این چه جنایتی‌ست که مرزهای کشورها بر سر بشریت آورده‌اند؟ این چه مسیری‌ست که رسانه‌های جهان طی می‌کنند؟ با چه منطقی چنین پارادوکسی را توجیه می‌کنند که در برابر نوعی از درد یقه پاره کنند و در برابر نوع دیگرش مُهر سکوت بر لب نهند؟ چه فرقی است میان سقوط سقف‌ها و دیوارها بر روی تن‌ها و بدن‌ها؟ چرا شمال و جنوب جهان را از هم جدا می‌کنند؟ چه فرقی است میان سقوط انسانیت بالا و پایین جهان؟ چگونه می‌توان اشغالگران را با اهل مقاومت یکی دانست؟ این چه نقطه‌ضعفی‌ست که جهان دارد؟ تحمل دردی که حفره‌های تبعیض بر روح انسان جا می‌گذارند از طاقت آوردن در برابر گلوله‌هایی که تن را سوراخ می‌کنند سخت‌تر است و طاقت‌فرساتر. لعنت به رسانه‌هایی که میان دردها تفاوت قائل‌اند. لعنت به آن‌ها که میزان دردها را با تغییر موقعیت جغرافیایی می‌سنجند. لعنت به اندیشه‌هایی که در آن تولید تسلیحات تبدیل به صنعت سرگرمی شده است. لعنت به گلوله‌هایی که انتخاب‌گرند. لعنت به گلوله‌های بی‌هدف. لعنت به توپ‌هایی که کتاب تمدن انسانی را پاره‌پاره می‌کنند. لعنت به سیاستمدارانی که حق حیات کودکان را با ترازوی نژادپرستی محک می‌زنند. لعنت به آن‌ها که میان رنگ خون، فرق می‌گذارند. لعنت به جنگ‌طلبان 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht

خداوند روی بنده‌هایش غیرت دارد؛ به همین دلیل نه تنها آن‌ها را از گناه باز می‌دارد؛ بلکه توصیه می‌کند که به مرزهای گناه هم نزدیک نشوند. آدمیزاد وقتی به این حجم از مهربانی دین پی‌می‌برد دلش می‌خواهد مثل مصری‌ها شعار بدهد: "بالروح، بالدَم، نفدیک یا اسلام". باجان و با‌خون خود فدای اسلام می‌شویم. #روز_نوشت #غیرت_الهی https://eitaa.com/roznevesht

اگر دوباره و مثل همیشه ما را متهم به توهم توطئه نمی‌کنید، باید بپذیریم که انتخاب عنوان "تجمع دهه نودی‌ها" برای تجمع نوجوانان بی‌حجاب در شیراز، ابزاری برای مقابله با محتوای "سید‌علی و دهه نودی‌ها" در سرود سلام فرمانده است. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دهه_نودی‌ها #سلام_فرمانده https://eitaa.com/roznevesht

متى ينتهي الانتظار...؟ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج