قبلنا اینطوری بودم که منتظر یک لحظه بودم تا وقتم خلوت شه و بتونم بدونِ دغدغه بهت فکر کنم.ولی الان هر وقت میای به یادم اعصابم خورد میشه.از اینکه میبینم چقدر روحتو داری عذاب میدی برای چیزایی که حتی ارزش اهمیت دادن هم ندارن.اذیتم میکنی.اذیتم میکنی که داری خودتو اذیت میکنی.همه چیزو خودت سخت کردی.دیگه نمیخوام بهت فکر کنم.
عکسات رو میبینم تو گوشیم،دیگه مثل قبل روشون مکث نمیکنم و بی تفاوت رد میشم.آهنگات رو گوش نمیدم.خاطراتتو مرور نمیکنم.حتی با چیزهایی هم که تو دوست داشتی،مواجه میشم دیگه یادِ تو نمی افتم.دیگه نمیخوام چیزای جالب برات فوروارد کنم؛از خاطرات و لحظات باحالم پیشت تعریف کنم.با این محو شدنِ حضورت توی ذهنم خیلی وقته کنار اومدم.
حتی اینطوریم که وقتی چیزی اذیتم میکنه و میخوام پیشت بیانش کنم،بگم خوشم نمیاد این کارو بکنی،این حرف رو بزنی؛ با خودم میگم خب که چی؟کِی اهمیت داشته این موضوعات که الان اهمیت داشته باشه.میدونی قبلاً هم اهمیت نداشت،ولی من لجباز بودم،بی تفاوت به این چیزا کارِ خودمو میکردم.اما انگار الان عقلم یه لول بالاتری از لجبازیتم رو کسب کرده.
سینِ اینجا برام خیلی مهمه؛پس اگر دیدید تعدادِ ممبر ها یهو کم شده بدونید ریمو کردم کسایی رو که بازدیدشون برای یک ماهِ پیش بود!