کاش این آپشن رک بودنم ، در مورد احساساتم هم صدق میکرد.

هیچ چیزی اندازه محدودیت نمیتونه منو عصبی کنه

نمیفهمی چقدر سخته به کسی که دلت میخواد تا صبح باهاش حرف بزنی شب بخیر بگی.

این دفعه تویی که همه چیو داری خراب میکنی..

آرامشی که موزیکای بیکلام بهم میدن واقعا عجیبه؛اما عجیب تر از اون اینه که تو حتی تاثیرت از اونام بیشتره ! این ترسناکه.

اینکه دوستام از بین تمام آدمای دورشون منو برای درد و دل انتخاب میکنن خیلی حس مثبتی بهم میده اما وقتی بعد اون همه حرفشون چیزی برای تسکین حالشون ندارم که بگم دلم میخواست کاش هیچوقت سراغ من نمیومدن..

...

دارم به وضوح میبینم چه غریبه هایی که تلاش میکنن پیویشون پایین نره و حتی شده با یه عکس سر بحثُ وا میکنن ولی توی لعنتی عینِ خیالتم نیست که چند روزه باهم حرف نزدیم. لعنت به غرورِ جفتمون!.

میگفت : من در اتاقمو محکم نمیبندم چون عصبانیم ، در اتاقمو به هم میکوبم چون میخوام که یکی بیاد بازش کنه و بفهمه که یه مرگم هست. این فقط یه زبون غیر مستقیم برای درخواستِ توجهه. اما همینم نمیفهمن و منو با کلی غم توی اتاق تاریکِ خودم تنها میذارن.