آهنگ ها خاطراتو میبلعن و با پلی کردنِ دوبارشون، همه اون ها رو به روت بالا میارن.

آفتابی در این جهان تابید و رفت…

و سرانجام بعد از ده سال، The End.

نمیدونم چه احساسی باید داشته باشم.

🛶

این پارادوکسِ شخصیتی داره منو نابود میکنه.

"

🛶

حالم مثل تیپای رامین رضاییان خرابه.

داشتم به این فکر میکردم که خوشبختی لزوماً قرار نیست ثروت زیاد و یا رسیدن به خواسته هایی که توی ذهنت داری، باشه.میتونی توی لحظاتی هم که به‌نظرت عادی و غیر اهمیت هستن پیداش کنی.مثل وقت هایی کل خانواده با همۀ دغدغه هایی که توی ذهنشون دارن دور یه سفره جمع میشن و در حینِ غذا خوردن، خاطرات و اتفاقات جالبشونو تعریف میکنن و میخندن.یا وقت هایی که میبینی فقط بخاطر تو، مامان غذای موردِ علاقت رو درست کرده یا بابا خوراکی موردِ علاقت رو خریده. برادری که وقتی خسته ای میاد و برات یه ظرف میوه میاره یا تویی که با ذوق یه عصرونه خوشمزه برای خانوادت آماده میکنی تا به چشم ببینی خستگیشون در رفته و خوشحالن.شاید خوشبختی رو میشه توی داشتن یه خانواده دید.توی دلسوزی هامون برای همدیگه؛ توی تلاش کردنامون تا خودمون و بقیه رو برسونیم به اون معیارِ ایده‌آلی که توی ذهنمون همیشه تجسمش میکردیم.شاید خوشبختی پول و شغل و دل بستن به آدم های اشتباه نیست.شاید خوشبختی یه خانوادۀ کنارِ همه؟!.

🛶