واقعاً چی رو جز حسادتتون میرسونه وقتی تلاش های افراد رو پیش بقیه بی ارزش و کوچیک نشون میدید انگار که کار خاصی نکردن؟!

تو حتی تلاشم براش نکردی چه برسه بخوای بهش برسی؛ اونوقت خودتو تو چه جایگاهی دیدی که بخوای از اون فرد انتقاد کنی؟!

همیشه عکس هایی که فکر میکنم توشون خوب میوفتم رو انقدر نگاه میکنم تا در آخر حس کنم شبیه گورخر افتادم.

"

گاهی وقت ها اینکه سوالی رو ازت میپرسم، لزوماً به این معنی نیست که جوابشو نمیدونم؛ شاید میخوام از زبون تو بشنومش🙂‍↕️

اه مگه میشه جلوی لبخندمو موقع چت کردن باهات گرفت؟

🛶

واقعاً اینجوری نمیشه. من تو ایران نمیتونم سایز لباسمو پیدا کنم؛ باید یه سفر کُره برم برای خرید.

احساس میکنم سایزی که اونا دارن تلاش میکنن بهش برسنو من از اول تو ژنم داشتم.

یه چیزی که درباره خودم خیلی برای خودم جالبه اینه که من بخاطر مقاله های روانشناسی ای که خوندم، بعضی از نقطه ضعف ها و گاف های شخصیتی مو میشناسم و دارم تلاش میکنم تا تروماهایی که توی گذشتم ایجاد شده و الان روم اثر گذاشته رو بر طرف کنم. برای همین هر وقت تو هر برخورد یا مکالمه ای ناخواسته بروز پیدا میکنن اون منِ درونی راحت متوجه میشه و بهم میگه: حواست باشه، دوباره از چیزی استفاده کردی که قرار بود ترکش کنی!!

این نه تنها درباره خودم صدق میکنه؛ بلکه با هر Body Language یا talking دیگران میتونم متوجه بشم که چه شیشه خورده ای دارن.

یه جورایی روانشناسا واقعاً ترسناکن. بخاطر علمی که دارن انگار ما مراجعه کننده هایی که بهشون مراجعه میکنیم کاملاً شفافیم و اونا میتونن هر چیزی که درونمون میگذره رو ببینن، حتی اگر خودمون بهش اعتراف نکنیم!