اگر یه روز بتونم یه کاری رو انجام بدم که در حالتِ عادی نمیتونم؛ اون قطعاً سر در آوردن از مغزِ پسرهاست.

-

شما رو نمیدونم ولی من علاقم نسبت به داداشم صفر و صدیه؛ وقتی باهم خوبیم انقدر دوسش دارم که دلم میخواد از شدت احساسم بخورمش(هر وقت اینو میگم یعنی ته علاقمه)، وقتی هم که دعوا میکنیم انقدر ازش متنفر میشم که دلم میخواد با یه چاقو شکمشو پاره کنم( یه بار واقعاً داشتم این کار رو انجام میدادم)

میتونم با بوی غلط‌گیر مست کنم.

🛶

ولی نفر اول شدن توی مسابقاتِ تربیت بدنی، می‌ارزید به بدن درد وحشتناکی که الان به جونم افتاده؟!

چیکار کنم وقتی نمیتونم با آدمی که با خودم تفاوت داره ارتباط بگیرم و در عینِ حال اگر کسی رو مثل خودم ملاقات کنم نمیتونم باهاش کنار بیام؟!

🛶

من بینِ "love yourself" و "I hate everything that I am" دارم از بین میرم.

وقت هایی که حالم خوب نیست، ترجیح میدم خودم رو با خوابیدن خفه کنم و یه نیمچه مرگ موقت داشته باشم تا اینکه با اون احساسات منفی روزم رو بگذرونم.

ورود به دنیای آدم بزرگ ها همین شکلیه‌. مثل بچگی هات نیست که وقتی حال نداشتی یا مریض بودی خیلی راحت نمیرفتی مدرسه؛ حتی اگر دستت قطع شده باشه هم باید خودت پاشی، به هم بچسبونیش، پانسمانش کنی، با افسردگی، سردرد و هر کوفتی که بهت بهونه میده برای نداشتن یه حال و روز خوب، بلند شی و زندگیت رو جمع و جور کنی. چجوری انقدر بیخیال و قوی شدیم؟! من واقعاً نیاز دارم زیر پتو بخزم و قید همه چی رو بزنم و یکی رو کنارم داشته باشم که تا وقتی حالم کاملاً خوب نشده مراقبم باشه و نذاره نگرانِ چیزی باشم؛ ولی؟ این آپشن خیلی وقته که تو دنیای آدم بزرگ ها منسوخ شده.