-

این علاقم نسبت به عنکبوت ها و حشرات واقعاً نرمال نیست.

متاسفانه وقتی با آدم ها آشنا میشی، صرفاً یه گفت و گوی ساده رو شکل نمیدی که بعدش همه چیز تموم شه و دیگه اون رو نبینی، هر حرف تو باعث میشه اون یه قدم بهت نزدیک تر شه و با اینکه از ارتباط های جدید خستم، اما چیزی درونم این کشش رو نسبت به آدم ها داره که نمیتونم جلوش رو بگیرم.

یه بار یکی ازم پرسید اگر یه کتاب بودی، اسمش رو چی میذاشتی؟ در یک کلمه گفتم متناقض! تمامِ زندگی من توی این پارادوکس خلاصه میشه‌. یک پارادوکسِ تموم نشدنی...

بهم بگو: به جای غر زدن محضِ رضای خدا پاشو و فقط اون کارِ لعنتی رو انجام بده.

🛶

سخته.. خیلی سخته که بخوام منطقی و درست تصمیمی بگیرم وقتی که احساسات دارن خفم میکنن.

انگار که یکی با ناخون های بلند دست هاشو توی قلبم فرو میکنه و از دو جهت متفاوت تلاش برای تیکه تیکه کردنش داره..

صمیمیت از یه جایی به بعد به جای بهتر کردن اوضاع، فقط همه چیز رو خراب تر میکنه.

من میگم عاشقِ دوغم؛ اما وقتی تو سفره کنارِ دوغ نوشابه باشه، نوشابه رو بر میدارم. این پست راجع به دوغ نبود.