هیچی؛ دربارش طول و عرض خونه رو راه میرم.

نمیخوام باهام حرف بزنی. نمیخوام حالمو خوب کنی. نمیخوام آهنگ بفرستی. شعر بفرستی. عکس بفرستی. نمیخوام دلداری‌ هاتو بشنوم. نمیخوام بهم نشون بدی که چقدر بلدی رگ خوابمو و میدونی دست رو چیزی بذاری که حالمو خوب میکنه. هیچکدوم از اینارو نمیخوام. فقط.. حالمو بد نکن. خستم. همین برام کافیه.

آدما؟ کلِ سالِ 2024، من رو موزیک های بیکلام زنده نگه داشت. تو شرایطی که همه به یکی نیاز دارن تا بتونه آرومشون کنه من به پلی لیستم پناه بردم. پس چجوری میتونی ازم انتظار داشته باشی که اعتماد کنم به موجوداتی که هیچوقت ازشون هیچ کمکی ندیدم؟ چجور اعتماد کنم وقتی پلی لیستم میتونه ازشون برام مفید‌تر واقع بشه؟!

- و در آخر متوجه شد که شناختِ آدم ها به مراتب آسان تر از شناختِ خودش است. -

🛶

وقتی به این فکر میکنم که آدما نمیتونن متوجه بشن از عمقِ احساسم، پشت حرف ها یا ریکشن های به ظاهر عادی‌ ای که نشون میدم، اعصابم خورد میشه.

365 موقعیت برای به دنیا اومدن من وجود داشت. چرا حتما باید ولنتاین به دنیا میومدم که پارتنرِ نداشتم خودشو راحت کنه؟!

🛶

درس خوندن با پلی لیستِ شافل رو اصلا پیشنهاد نمیکنم.

بیلی پلی کردن تو هوای ابری و تنهایی رفتن به مقصدِ دندون پزشکی، باعث میشه نتیجه این ترکیب غمگین شدنم باشه اما خب.. کی گفته هر چیزِ زیبایی لزوماً خوشحال کنندست؟!: )

اگر فکر کردن به تو باعث میشه غمگین بشم؛ من این کارو به صد تا خوشحالی‌ ای که تو توش نباشی ترجیح میدم.